Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεγε να κάνει το πρώτο του ταξίδι ως πρωθυπουργός στο εξωτερικό (εξαιρουμένης της Κύπρου φυσικά) στο Παρίσι, ορισμένοι παραξενεύτηκαν και κάποιοι άλλοι διερωτήθηκαν ανοιχτά για την σκοπιμότητα της συγκεκριμένης κίνησης. Στην πολιτική όμως όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα και η συγκεκριμένη επιλογή Μητσοτάκη έχει εδώ και μερικούς μήνες φέρει απτά αποτελέσματα.
Από την πρώτη μέρα ανάληψης των καθηκόντων του ο κ.Μητσοτάκης επέλεξε μια διαφορετική τακτική σε σχέση με τις τουρκικές προκλήσεις. Πρωταρχικός του στόχος η κινητοποίηση των ευρωπαίων εταίρων και ειδικά του παράγοντα «Γαλλία» απέναντι στον Τούρκο πρόεδρο, ο οποίος δε λέει να ρίξει τους τόνους.
Δεν αποτελεί μυστικό λοιπόν ότι η σαφής στρατηγική του Μεγάρου Μαξίμου να μην «πατήσει την μπανανόφλουδα» της ακραίας ρητορικής που έχει υιοθετήσει η Άγκυρα προκάλεσε την έκπληξη κάποιων ακόμα και εντός της ΝΔ. Παρ' όλα αυτα ο κ.Μητσοτάκης έμεινε πιστός πάνω σε δύο ξεκάθαρους άξονες.
- Στην ενδυνάμωση των διεθνών συμμαχιών της χώρας, με έμφαση στην περαιτέρω ενίσχυση του ελληνογαλλικού άξονα. Στο πλαίσιο αυτό μόνο τυχαίο δεν ήταν το τηλεφώνημα του Κυριάκου Μητσοτάκη στον Εμμανουέλ Μακρόν μερικές μέρες πριν από την κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες πριν από μερικούς μήνες, όταν και πάλι η Τουρκία είχε ξεπεράσει τα όρια. Ένα τηλεφώνημα που ήρθε ως συνέχεια των δημόσιων παρεμβάσεων του Γάλλου προέδρου, οι οποίες γίνονταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα εναντίον της Άγκυρας.
Με τον κ. Μακρόν λοιπόν να λαμβάνει θέση απέναντι στον Ταγίπ Ερντογάν σε κάθε αφορμή, η Ελλάδα αποφάσισε σχεδόν από την πρώτη στιγμή μετά την εκλογική νίκη της ΝΔ να συνταχθεί δίπλα στον Γάλλο πρόεδρο.
- Στην προσέγγιση των τουρκικών προκλήσεων όχι ως ζήτημα ελληνοτουρκικής κόντρας αλλά ευρωτουρκικής.
Βασικό στοιχείο της ελληνικής διπλωματίας είναι η ανάδειξη του ευρωπαικού παράγοντα και όχι της Ελλάδας ως μόνης χώρας, απέναντι στην οποία η Τουρκία εγείρει διεκδικήσεις.
Με δεδομένη λοιπόν την στενή σχέση Μητσοτάκη-Μακρόν μόνο έκπληξη δεν αποτελούν τόσο οι σκληρές δηλώσεις του Γάλλου προέδρου για τον κ.Ερντογάν όσο και η αναρτησή του στο facebook υπέρ της χώρας μας.
Το στοιχείο όμως που θα πρέπει να κρατήσουμε είναι η χρονική αλληλουχία μεταξύ των κινήσεων από δύο ισχυρούς παίχτες της ευρωπαικής σκηνής. Τις δηλώσεις Μακρόν και τις τηλεφωνικές επικοινωνίες της Ανγκελα Μέρκελ με τους κυρίους Μητσοτάκη και Ερντογάν. Είναι προφανές ότι επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, ειδικά στην πολιτική, ο ευρωπαϊκός παράγοντας βρέθηκε απέναντι στις απειλές Ερντογάν, θέτοντας του όρια.
Ασφαλώς πάντως αυτό που μένει να αποδειχθεί είναι το κατά πόσο οι εταίροι μας είναι έτοιμοι να βρεθούν απέναντι στην Τουρκία με πράξεις και όχι με λόγια, κάτι που καλό θα είναι να μην πρέπει να το δούμε στην πράξη....
