Ένας πλανήτης υπό τον πλήρη έλεγχο του COVID-19. Καθώς η πανδημία εξαπλώνεται, με τη μια χώρα μετά την άλλη να πλήττεται υγειονομικά, ολοένα και περισσότερες οικογένειες μαρτυρούν κατάφορα την αρνητική επιρροή που έχει όλη αυτή η συνθήκη στην καθημερινότητα τους.
Η Ελλάδα δε θα μπορούσε να παραμείνει ανεπηρέαστη. Συναισθηματική φόρτιση, οικονομική δυσπραγία, αβεβαιότητα και ανησυχία για ένα μέλλον που φαντάζει ανεξέλεγκτο και υπό τις επιταγές ενός άγνωστου και επιθετικού εχθρού. Ένα μέλλον που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από ταινία επιστημονικής φαντασίας, με την ανθρωπότητα να απειλείται όχι από κάποιο είδος οικολογικής καταστροφής, αλλά μαζικής εξαφάνισης του ανθρώπινου είδους άμεσα και έμμεσα, το τελευταίο αν αναλογιστεί κανείς ότι η πανδημία ανάγκασε τις περισσότερες χώρες του πλανήτη μας να κηρύξουν την επιβολή της απαγόρευσης της κυκλοφορίας.
Ο περιορισμός συνεχίζεται, διανύουμε σχεδόν επτά εβδομάδες με το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πληθυσμού να είναι κατά κύριο λόγο εσώκλειστοι. Ποιος θα περίμενε ότι ένας λαός που έχει πολλάκις κριθεί από τους Ευρωπαίους εταίρους μας ως ανυπότακτος, ανυπάκουος και αυθάδης, θα κατάφερνε, όταν το απαιτούσαν οι περιστάσεις, να επιδείξει την ωριμότητα, τη συνεκτικότητα και τη σύμπνοια του; Στην μακραίωνη ιστορία του τόπου μας, έχει φανεί ότι οι διάκριτοι πολιτικοί ηγέτες με το πνεύμα, το ήθος και τις στιβαρές πολιτικές αποφάσεις που απαιτούν εγρήγορση και αποφασιστικότητα, καλλιεργούν το αίσθημα της εμπιστοσύνης στην κοινωνική συνείδηση και οδηγούν με μαθητική ακρίβεια σε μια συνεργατική πόλωση των μελών της Κοινωνίας. Και εκεί βρίσκεται τo κυριότερο στοιχείο/ χαρακτηριστικό μιας αποτελεσματικής διαχείρισης κρίσης.
Mια υγειονομική κρίση που διαδέχθηκε ή μάλλον συνέπεσε με την κορύφωση μιας γεωπολιτικής κρίσης μην αφήνοντας το περιθώριο για διπλωματικά παιχνίδια εντυπωσιασμού ή αργοπορίες. Καίριες αποφάσεις που δημιουργούν ηθικά διλήμματα μεταξύ του αισθήματος της ασφάλειας των Ακριτών Ελλήνων, που έχει ταλανισθεί από τη διαρκή προκλητικότητα και αμφισβήτηση των ελληνικών εδαφών & συνόρων και κατ΄ επέκταση των Ευρωπαϊκών Συνόρων, αλλά και την πιθανή αμφισβήτηση από την πλευρά της παγκόσμιας Κοινής Γνώμης, και κατακραυγή του ελληνικού κράτους για την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων που άπτονται των δικαιωμάτων των αιτούντων ασύλου και του αισθήματος της αλληλεγγύης.
Και οι δυο αυτές κρίσεις ολοκληρώθηκαν στη πρώτη φάση τους. Οι προσδοκίες των πολιτών είναι υψηλές. Η οικονομία πρέπει σταδιακά να επανέρθει σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, διατηρώντας ταυτόχρονα την «υγειονομική» μας πειθαρχία. Η εκ νέου εργαλειοποίηση του προσφυγικού – μεταναστευτικού από τον Τούρκο πρόεδρο αποτελεί βεβαιότητα. Οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού σε όλες τις βαθμίδες εξουσίας απαιτείται να προσαρμοστούν τάχιστα στις νέες συνθήκες, κλείνοντας τις μικροπολιτικές και πελατειακές τακτικές στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ο πρωθυπουργός υπηρετεί με ευλάβεια το νέο ύφος εξουσίας, που ευαγγελίζονταν σαν υποψήφιος ακόμα πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. (Δουλεύουμε περισσότερο και μιλάμε λιγότερο, δεν υποσχόμαστε παρά μόνο αυτά τα οποία μπορούμε να υλοποιήσουμε).
Σε αυτήν την καθοριστική για το έθνος χρονική συγκυρία ο Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει τον δρόμο για την Ελλάδα του αύριο, για την Ελλάδα «με κρίση».
