Η Νέα Δημοκρατία έγινε 50 χρόνων. Σε αυτή τη διαδρομή του μισού αιώνα απέδειξε με αριθμούς ότι είναι η μεγαλύτερη και μακροβιότερη παράταξη από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους. Γιατί συνέβη αυτό; Διότι έχει μια ακλόνητη βάση που ακολουθεί την εκάστοτε ηγεσία της. Απομόνωσε πολιτικά όσα στελέχη της επιχείρησαν να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον έξω από την παράταξη και τα υποχρέωσε να επιστρέψουν αδιαπραγμάτευτα. Αυτή η βάση άντεξε τη δύσκολη εποχή των μνημονίων, σήκωσε το κύριο βάρος του «Μένουμε Ευρώπη» όταν επικρατούσε ένας καταστροφικός παραλογισμός και τελικά συσπειρώθηκε γύρω από την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη και οδήγησε την Ελλάδα σε μια κανονικότητα.
Είναι απολύτως φυσικό η Νέα Δημοκρατία σε αυτά τα 50 χρόνια να μην έμεινε προσκολλημένη στις αντιλήψεις του 1974. Δεν είναι μια απολιθωμένη παράταξη, ξεκομμένη από τις εξελίξεις. Άλλωστε αυτόν τον εκσυγχρονισμό και την ανανέωση δίδαξε πρώτος ο ιδρυτής της, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Θα μπορούσε τέτοια μέρα, πριν από μισόν αιώνα, να αναβιώσει την ΕΡΕ. Δεν το έκανε διότι έπιασε τα μηνύματα των καιρών. Έτσι δημιούργησε ένα κεντροδεξιό κόμμα με στελέχη που προδικτατορικά κοσμούσαν αυτούς τους χώρους.
Αυτή τη στρατηγική της διαρκούς ανανέωσης εφάρμοσε και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκη και ο Κώστας Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς και φυσικά ο σημερινός πρωθυπουργός. Ας αναλογιστεί ο αναγνώστης πώς θα ήταν σήμερα η Νέα Δημοκρατία χωρίς τον Άδωνι, τον Βορίδη, τον Πλεύρη, τον Χρυσοχοϊδη, τη Μενδώνη, τον Φλωρίδη, τον Πιερακκάκη και τόσα άλλα κυβερνητικά στελέχη που δεν ανήκαν στον ιστορικό κορμό της παράταξης.
Όσοι κατηγορούν τη σημερινή ηγεσία για αυτές τις διευρύνσεις είτε έχουν ευτελή κίνητρα είτε έχουν ως πρότυπό τους το ΚΚΕ, ένα κόμμα που παρακολουθεί ατάραχο της εξελίξεις, εδώ και 50 χρόνια, χωρίς να μετακινηθεί καθόλου. Ακόμα και αυτή η-- συνειδητά ρευστή ιδεολογικοπολιτικά-- αρχή του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού, αν θέλουμε να τη συντηρήσουμε, θα πρέπει να την υποβάλλουμε σε ένα απαραίτητο λίφτινγκ.
Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία προβληματισμένων από την πορεία της Νέας Δημοκρατίας. Είναι αυτοί που αναπολούν τα νιάτα τους και αδυνατούν να ξεπεράσουν αντιπαλότητες που τις έχει σβήσει ο χρόνος. Νέα μέτωπα διαμορφώνονται, διότι διαρκώς προστίθενται νέα προβλήματα, αποτέλεσμα πρωτόγνωρων καταστάσεων. Αν κάποιος δεν μπορεί να ξεφύγει από τη δεκαετία του 1980 ή του 1990 και κουβαλά ακόμα τα πολιτικά βιώματα αυτών των δεκαετιών, είναι απολύτως λογικό να μην κατανοεί τα ανοίγματα του Κυριάκου Μητσοτάκη προς τον χώρο του μεταρρυθμιστικού Κέντρου. Ζει εν έτει 2024 την εποχή των πράσινων και των γαλάζιων καφενείων, μόνο που αυτά έχουν κλείσει εδώ και πολλές δεκαετίες.
Σήμερα, είναι μέρα γιορτής. Πικρόχολα σχόλια για απουσίες δεν ταιριάζουν μέσα σε αυτήν την πανηγυρική ατμόσφαιρα. Ούτως ή άλλως, η ιστορία της βάσης της Νέας Δημοκρατίας αποτελεί τη μοναδική εγγύηση της ενότητάς της και σκληρή διδαχή προς απερίσκεπτα ναυτιλομένους.
