Του Γιάννη Σιδέρη
Το κύμα αγανάκτησης που αναδύθηκε στα social media για την ρατσιστική επίθεση με πέτρες στο σπίτι του 11χρονου Αμίρ, είναι θετικό και καταδεικνύει ότι η ελληνική κοινωνία δεν έχει διαβεί ακόμη τον Ρουβίκωνα της αδιαφορίας και της εξατομίκευσης, δεν έχει αποβάλει τον συναισθηματισμό της, δεν έχει γίνει συνολικά εχθρική προς τους μετανάστες, ή, τουλάχιστον, στέκεται με τρυφερότητα και συμπόνια απέναντι στα τρυφερά και αθώα θύματα.
Η αστυνομία θα πρέπει να εντοπίσει τους απάνθρωπους που επιτέθηκαν σε μια ανυπεράσπιστη, ειρηνική οικογένεια. Αν δεν ήταν προβοκάτσια, ήταν θύμα τυφλού ρατσισμού και απανθρωπιάς, που πρέπει να ξεριζωθεί, καθώς εκδηλώθηκε με βάρβαρο τρόπο εναντίον κατατρεγμένων ανθρώπων (πως έμαθαν την διεύθυνσή του;).
Μην ξεχνιόμαστε όμως - άνευ φόβου και πάθους:
α) Θύματα της περιπέτειας είναι και τα παιδιά, τα οποία ενέπλεξαν στα τρυφερά τους χρόνια οι αιματηρές επεμβάσεις της Δύσης, που επέφεραν την αποχώρηση λαών από τις πατρογονικές τους εστίες, υπό το φόβο των ξένων στρατών, των εξαγριωμένων «τρελών του Θεού», των πολεμόχαρων τοπικών φυλάρχων. Μια τραγική περιπέτεια με ηχητική υπόκρουση τον βόμβο των πολεμικών αεροσκαφών, τις εκρήξεις των βομβών, το κροτάλισμα των πολυβόλων και των ερπυστριών.
β) Δεν ήταν όλοι έτσι, δεν έφυγαν όλοι με την ψυχή στα δόντια από τόπους αιματηρών μακελεμάτων. Πολλοί, οι περισσότεροι ακολούθησαν το λαμπερό και ψευδές όνειρο για τη Δύση της ευημερίας, όπως το παρουσίαζαν οι τηλεοπτικές τους οθόνες αλλά και το παραμύθιασμα από τα αδίστακτα χρυσοφόρα κυκλώματα των κοντραμπατζήδων ανθρωπίνων υπάρξεων. Θα έφταναν στη Δύση, η οποία θα τους υποδεχόταν με ανοιχτές αγκάλες, και θα διήγαν πλέον εν πλήρει ευωχία και μακαριότητι.
γ) Η Ελλάδα όντας σταυροδρόμι ηπείρων, ήταν από πάντα πέρασμα λαών. Ωστόσο στην τελευταία εισροή, κατά τον κ. Μουζάλα, το 70-80% των εισερχόμενων δεν ήταν πρόσφυγες στους οποίους οφείλαμε αδήριτη και αμέριστη συμπαράσταση - έως ότου ηρεμήσει η χώρα τους τουλάχιστον - αλλά και άσχετοι μετανάστες. Γενεσιουργός αιτία της μαζικής εισροής ήταν η κυβερνητική αβελτηρία, ανικανότητα και δογματική ανοησία. Αυτό εκ πρώτης όψεως, καθώς συνάδει και με τον κενόλογο υστερικό διεθνισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως δεν γνωρίζουμε αν υπήρξε και προτροπή εκ μέρους της Ανγκελας Μέρκελ για άνοιγμα των συνόρων. Ηταν η χρονιά που η Γερμανία διαπίστωνε ότι χρειαζόταν περί το ένα εκατομμύριο φτηνά εργατικά χέρια για τις βιομηχανίες της. Εκείνη την χρονιά, το 2015, Think Tanks, η Deutsche Bank, οι Financial Times και άλλα σοβαρά κέντρα του διεθνούς οικονομικού κατεστημένου, δημοσίευαν εκτιμήσεις για την αναβάθμιση που προσφέρουν οι πρόσφυγες - μετανάστες στην γερμανική Βιομηχανία, και γενικότερα στην Ευρωπαϊκή Οικονομία. Για αυτό και τότε η καγκελάριος είχε δηλώσει ότι η Γερμανία θα μπορεί να δέχεται μισό εκατομμύριο πρόσφυγες για αρκετά χρόνια. Ωσπου βέβαια αυτό έφερε την ραγδαία άνοδο του ακροδεξιού AfD, και η «ανθρωπιστική» πολιτική της καγκελαρίου, στέρεψε ξαφνικά!
δ) Είναι ανησυχητικό, αλλά όποιος δεν κρύβει το κεφάλι στην άμμο εν είδει στρουθοκαμήλου, εκτιμά πως παρόμοια δυσανεξία θα αρχίσει να εκδηλώνεται και στη χώρα μας. Ο ελληνικός λαός, στέκεται ανεκτικά απέναντι στους δυστυχούντες επατρισμένους, παρότι ο πολιτισμός τους, τα ήθη τους, οι δοξασίες τους, διαφέρουν από τις δικές του. Εξ αυτού, δεν είναι το χρώμα, η θρησκεία, η καταγωγή, που θα δημιουργήσουν δυσανεκτικές συμπεριφορές αλλά κυρίως ο μεγάλος αριθμός τους. Η μεταστροφή της κοινής γνώμης φαίνεται ήδη στα νησιά, όπου τους καλοδέχτηκαν αρχικά, αλλά πλέον τους αντιμετωπίζουν εχθρικά. Πολύ περισσότερο που οι μετανάστες – πρόσφυγες αρχίζουν, όλο και πιο έντονα, να δείχνουν παραβατικές συμπεριφορές, καθώς οι απάνθρωπες συνθήκες στις οποίες τους έχει αφήσει να ζουν η… διεθνιστική ελληνική κυβέρνηση τους απελπίζουν και τους εξαγριώνουν.
ε) Εδώ και χρόνια ο ελληνικός λαός βιώνει σε κάθε εθνική εορτή έναν βίαιο διχασμό, εξαιτίας μιας εντελώς ανεύθυνης απόφασης ενός υπουργού του ΠΑΣΟΚ του Πέτρου Ευθυμίου, ο οποίος με μια εγκύκλιο υποβίβασε την σημαία από εθνικό σύμβολο σε μαθητικό έπαινο. Ετσι σημαιοφόρος θα γινόταν ο καλύτερος μαθητής ανεξαρτήτως καταγωγής (σωστό) αλλά και ανεξαρτήτως υπηκοότητας (λάθος). Οσοι αντιδρούσαν, ήταν ξαφνικά ρατσιστές κατά τους ανέμελους της διεθνιστικής αλληλεγγύης. Στη συνέχεια ήρθε και η ανορθολογική Αριστερά και ευτέλισε ακόμη περισσότερο την σημαία, την έβαλε στη λοταρία.
Το ερώτημα είναι, ακόμη και λάθος να κάνουν οι ανά την επικράτεια αντιδρώντες γονείς, με ποιο δικαίωμα οι κυβερνήσεις δεν σέβονται τις αντιρρήσεις τους; Η απάντηση ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπαίνουν στο ζύγι των πλειοψηφιών είναι σωστή, και την ασπαζόμαστε μέχρι κεραίας. Όμως το να είσαι πολίτης ξένης χώρας, να μην έχεις υπηκοότητα της χώρας που σε φιλοξενεί, και να γίνεσαι σημαιοφόρος σε εθνική εορτή, μάλλον δεν περιλαμβάνεται στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η σημαία, ο σημαιοφόρος και οι παραστάτες, δεν είναι μόνο απόδοση τιμής σε όσους έχασαν τα νιάτα τους στα πεδία των μαχών για την ελευθερία της χώρας (όπου θα μπορούσε να τους τιμήσει ο οποιοσδήποτε). Εχει την - συμβολική - έννοια της υπόσχεσης, ότι τα νιάτα της χώρας θα θυσιαστούν και αυτά για την ελευθερία της. Ποιο συμβολική υπόσχεση θυσίας για την ελευθερία της, δίνει πολίτης άλλης χώρας, που περιστασιακά βρέθηκε στη χώρα μας, καθ΄ οδόν προς την Ευρώπη;
Αυτά στην συμβολική τους διάσταση και με οδηγό την ορθή κρίση και γνώση του τι σημαίνει σημαία, σημαιοφόρος και παρέλαση. Αν το εξατομικεύσουμε και το αντιμετωπίσουμε υπό ανθρωπιστικό φως, καθώς επρόκειτο για ένα 11χρονο παιδί, σαφώς θα μπορούσε να σηκώσει τη σημαία, χωρίς να γίνει πανελλήνιο θέμα.
στ) και τελευταίο: Ο Επίτροπος Μετανάστευσης Δημ. Αβραμόπουλος, σε προχθεσινό του άρθρο, ξεκινάει με τη φράση «Το μεταναστευτικό δεν είναι ένα ζήτημα που απλώς τίθεται λόγω εποχής. Πιστεύω ότι ήλθε για να μείνει για πάρα πολλά χρόνια» Παρακινεί δε, τόσο τη χώρα μας, όσο και την Ευρώπη και την Παγκόσμια Κοινότητα, «να είναι καλύτερα οργανωμένες για όσα πρόκειται να ακολουθήσουν».
Δεδομένου ότι ως μπλακ χιούμορ μπορεί να εκληφθεί τέτοια παραίνεση προς τη χώρα μας, και δη με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, θεωρούμε ότι αρχικό στάδιο σε «όσα πρόκειται να ακολουθήσουν» είναι η εξωτερικευμένη δυσαρέσκεια των προσφύγων για τις συνθήκες ζωής τους, και αντίστοιχη αμυντική δυσαρέσκεια των Ελλήνων. Η κυβέρνηση δεν το έχει συνειδητοποιήσει, γιατί πέραν των διεθνιστικών συνθημάτων, δεν έχει ολοκληρωμένη άποψη γα το πρόβλημα.
Ούτως ή άλλως το πρόβλημα ξεπερνά οιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση. Το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει ο πρωθυπουργός είναι, εφόσον ο κ. Μουζάλας οδεύσει ως Επίτροπος προς την Ε.Ε., να ορίσει έναν τεχνοκράτη στη θέση του. Όχι για να το λύσει - δεν λύνεται - αλλά για να το διαχειριστεί στοιχειωδώς, και να λειάνει τις αντιθέσεις που έρχονται.
