Του Γιάννη Κ. Τρουπή
Πήγαινε σχεδόν κάθε μέρα να τον συναντήσει, πριν φτάσει στο γραφείο του.
Ο λόγος για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος μέχρι και την τελευταία στιγμή βρισκόταν στο πλάι του πατέρα του, όπως άλλωστε και ολόκληρη η οικογένεια του. Μια σχέση βαθιά, ουσιαστική που δεν εξαντλήθηκε απλώς στη βιολογική σχέση πατέρα-γιου, αλλά μπολιάστηκε με τις ιδέες του φιλελευθερισμού και του ρεαλισμού. Αν για κάτι θα μείνει στην ιστορία ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα είναι αναμφίβολα ότι υπήρξε ο μεγαλύτερος πολέμιος του λαϊκισμού. Μια μάχη που έδωσε από την αρχή της πολιτικής του καριέρας μέχρι και το τέλος, με μεγάλη συνέπεια. «Πρέπει να προετοιμαστούμε για προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα. (...) Είχα καταστεί μονότονος, επαναλαμβάνοντας διαρκώς μια μεγάλη αλήθεια, την οποία θέλω να πω και πάλι στον ελληνικό λαό. Ότι δε μπορούμε να ζούμε πάνω από τις δυνάμεις μας». (...) «Εμείς οι παλιοί πολιτικοί (...) δεν είχαμε ποτέ διανοηθεί ότι θα μπορούσαμε, για να ζούμε εμείς καλύτερα, να επιβαρύνουμε τις επόμενες γενιές». Αυτά σημείωνε ο πρώην πρωθυπουργός στις αρχές της δεκαετίας του '90. Σχεδόν τριάντα χρόνια τα λόγια του πρώην πρωθυπουργού αποτελούν ουσιαστικά την παρακαταθήκη στον γιο του και σημερινό αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος δίνει τον δικό του αγώνα εναντίον των δυνάμεων του λαϊκισμού.
«Η διαχωριστική γραμμή σήμερα στη χώρα είναι από την μια ο λαϊκισμός και από την άλλη οι δημιουργικές δυνάμεις. Η ΝΔ θέλει να ενώσει αυτές τις δυνάμεις» σημείωσε πριν από μερικές μέρες ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Θόδωρου Πελαγίδη, συμπληρώνοντας: «Η ΝΔ δεν έχει λαϊκίσει. Έχει αντισταθεί στην εύκολη παροχολογία».
Δύο τοποθετήσεις πατέρα και γιου που μπορεί να απέχουν σχεδόν τρεις δεκαετίες η μία από την άλλη, η ουσία τους όμως είναι απολύτως η ίδια. Κωνσταντίνος και Κυριάκος Μητσοτάκης σε ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρας καλούνται να παίξουν τον ίδιο ρόλο με διαφορά κάποιων ετών. Να ενώσουν όλες τις υγιείς δυνάμεις με μεταρρυθμιστικό και φιλελεύθερο πρόσημο, για να επικρατήσουν εναντίον των δυνάμεων της μιζέριας.
Ενδιαφέρον έχει να επισημάνουμε και ένα ακόμα κοινό σημείο του πολιτικού λόγου του πρώην πρωθυπουργού με εκείνον του σημερινού προέδρου της ΝΔ. Αφορά στον πυρήνα της δημοκρατίας, στο ρόλο του κοινοβουλίου. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το 2006 δήλωνε: «Το Κοινοβούλιο δεν έχει το κύρος που του χρειάζεται. Ο απλός βουλευτής είναι παρίας, αισθάνεται πάρα πολύ άσχημα. Ο υπουργός ή ο υφυπουργός ισοπεδώνει τα πάντα. Ο βουλευτής δεν ξέρει γιατί υπάρχει. Είναι μόνο για να ψηφίζει και δεν έχει γνώμη και δεν παίζει κανένα ρόλο; Το να σταματάει, να παύει να έχει την ιδιότητα του βουλευτή ο υπουργός, όσο καιρό είναι υπουργός (...) είναι μια ενδιαφέρουσα ιδέα προς συζήτηση».
Για το θέμα της αναβάθμισης του ελληνικού κοινοβουλίου ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει καταθέσει δέσμη προτάσεων που αφορά συνολικά στη δημιουργία ενός νέου Συντάγματος. Μεταξύ των προτάσεων είναι:
- Διασφάλιση της κυβερνητικής θητείας με κατάργηση της δυνατότητας πολιτικών ελιγμών που κατατείνουν στην πρόωρη διάλυση της Βουλής
- Η αναβάθμιση του κοινοβουλίου, απεμπλέκοντάς το από δικαστικές λειτουργίες που δεν του ανήκουν και τελικά μειώνουν το κύρος του (κατάργηση άρθρου 86 περί ευθύνης Υπουργών).
Είναι βέβαιο ότι οι ομοιότητες στην εκφορά του πολιτικού λόγου μεταξύ των δύο αντρών θα αναδειχθούν και κατά την εκφώνηση του επικήδειου λόγου, την οποία θα κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης το μεσημέρι της Τετάρτης, μέσα σε κλίμα έντονης συναισθηματικής φόρτισης. Ένας επικήδειος που θα είναι ουσιαστικά ένα «μανιφέστο» κατά του λαϊκισμού, τον οποίο τόσο πολέμησε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης για περίπου 60 χρόνια. Μια μάχη που πλέον συνεχίζει ο Κυριάκος.
