Καταντά νοσηρό. Στη δημοσκόπηση της Opinion Poll για λογαριασμό του Action24, υπάρχει το ερώτημα «Ποιος μπορεί να κερδίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη».
Στο γενικό σύνολο (και είναι αυτό που μετρά στις εθνικές εκλογές), πρώτος έρχεται ο Κανένας με 41,3%. Δεύτερος ο Χάρης Δούκας με ποσοστό 14,3%, ακολουθεί ο Νίκος Ανδρουλάκης με 11,5%, ενώ η Άννα Διαμαντοπούλου καταγράφει 11,4%.
Το θέμα, ή μάλλον πρόβλημα, είναι ότι οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ, συγκεντρώνουν λυμφατικά ποσοστά, κάτω από το ήμισυ του «Κανένας».
Παρομοίως και στην πρόθεση ψήφου επί των εγκύρων η ΝΔ συγκεντρώνει ποσοστό 27,1%, ποσοστό διπλάσιο του –πλέον παγιωμένου ως– δεύτερου ΠΑΣΟΚ, το οποίο λαμβάνει 14%. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ «κατακτά» την 5η θέση με το γλίσχρο 7,7%.
Τα κομματικά ποσοστά απορρέουν κυρίως από την πρωθυπουργική καταλληλότητα έναντι του Μητσοτάκη. Ναι, ο νυν πρωθυπουργός έχει το πλεονέκτημα του θώκου, και ο θώκος σμιλεύει το πρωθυπουργικό προφίλ σε κάθε εν ενεργεία πρωθυπουργό. Ωστόσο, και τα πρόσωπα των υπολοίπων πολιτικών αρχηγών δεν είναι άγνωστα. Απλώς εισπράττουν την εικόνα που εκπέμπουν.
Και η εικόνα δεν είναι ασθενής μόνο επί προσωπικού. Βασικά είναι ασθενής η εικόνα των προγραμματικών κομματικών τους θέσεων. Δεν πείθουν ότι έχουν εκείνες τις λύσεις που θα διαπεράσουν τον θώρακα άμυνας της ΝΔ που ακούει στο όνομα Μητσοτάκης.
Η πασιφανής αδυναμία της αντιπολίτευσης εκτρέφει το δασκαλίστικο ύφος των πάσης φύσεως αριστερών δημοσιολογούντων, που εναπόθεσαν κάποια στιγμή τις ελπίδες τους στον ΣΥΡΙΖΑ για να έρθει «κοινωνική δικαιοσύνη» σε αυτή την ακρογωνιά της Βαλκανικής.
Είναι αυτοί που μεγάλωσαν και γέρασαν με το παράπονο που εκπέμπει ο στίχος του Διονυσίου Σολωμού «Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι αγαπημένε, πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε». Τον προσάρμοσαν στην αριστερή φιλολογία, και ως δάσκαλοι από καθέδρας (το δικαίωμα τους το δίνει η αριστεροσύνη τους!) εγκαλούν το ΠΑΣΟΚ για μικρομεγαλισμό (πότε πρόλαβε;) και το συμβουλεύουν να συμπαραταχθεί με τις υπόλοιπες «προοδευτικές δυνάμεις».
Εννοούν ως προοδευτικές δυνάμεις, τον ΣΥΡΙΖΑ του πρώην φιλελεύθερου και εν μια νυκτί αριστερού Κασσελάκη, ή τον μπρουτάλ χυδαίο ΣΥΡΙΖΑ του Πολάκη. Προφανώς προσθέτουν και το 2% των –όντως συνεπών και ηθικών– στελεχών της Νέας Αριστεράς, στις ανακοινώσεις της οποίας ανιχνεύεται μια εφηβική επαναστατικότητα χωρίς εμπράγματες λύσεις.
Το πρόβλημα που όλοι αυτοί δεν θέλουν, ή μάλλον αδυνατούν από εμπεδωμένη κουλτούρα, να κατανοήσουν, είναι ότι δεν αρκεί η συσπείρωση των «προοδευτικών δυνάμεων» και η καταγγελία εναντίον του Μητσοτάκη.
Δεν προβληματίζονται στην περίπτωση που επιχειρήσουν τη συμπόρευση και δεν κατορθώσουν τη νίκη (και προς στιγμήν οι αριθμοί των ποσοστών δεν τους ευνοούν), θα χαθεί κάθε ελπίδα για πολλά χρόνια. Θα δώσουν το επιχείρημα στη ΝΔ και τις δυνάμεις δεξιά της, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική.
Χρειάζονται λύσεις που να πείθουν για τον πραγματισμό τους. Και οι λύσεις που προσφέρουν προς το παρόν, είναι από μη πειστικές έως αστείες. Όπως για παράδειγμα, η πρόταση του Χάρη Δούκα να γίνει το 10% του Ελληνικού, «λαϊκές κατοικίες» (τώρα το προτείνει ως δυνάμενο, που το πρότζεκτ έχει προχωρήσει, που τα σχέδια έχουν χρηματοδοτηθεί. Και όποιος χαρακτηρίσει αστεία και λαϊκίστικη την πρόταση Δούκα, είναι «βαλτός του Κούλη»!).
Βεβαίως, ο Δούκας, άγνωστο για μας, κάνει γκελ σε ένα τμήμα του ΠΑΣΟΚ. Υπάρχει όμως ένα τμήμα του λαού, κυμαίνεται περίπου στο 40%, το οποίο εκφράστηκε με το «Ναι» στο δημοψήφισμα και πολιτογραφήθηκε ως «Μένουμε Ευρώπη», και στο οποίο συμποσούνται αριστεροί, κεντρώοι και δεξιοί, που έχουν ξεβράσει τα συνθήματα και αναζητούν βιώσιμες λύσεις.
Και όσο δεν τις βλέπουν από την αντιπολίτευση, θα μένουν αγκιστρωμένο στον Μητσοτάκη, ακόμη και αν προσωπικά τον αντιπαθούν. Η αντιπολίτευση δεν έχει καταλάβει έξι χρόνια τώρα, ότι τον κόσμο θα τον ελκύσει από τις βιώσιμες λύσεις που θα προτείνει, και όχι από τις σφοδρές και ατελέσφορες καταγγελίες κατά του Μητσοτάκη.
