Για το δυστύχημα των Τεμπών η προσωπική μου άποψη - κι είμαι απόλυτα ειλικρινής - είναι πως η μεγαλύτερη ευθύνη της Κυβερνήσεως έγκειται στο ότι δεν καταφέραμε να συγκρουστούμε με την «παλιά Ελλάδα», το «βαθύ κράτος», το «βαθύ Δημόσιο».
Ποια είναι η «παλιά Ελλάδα»; Είναι η Ελλάδα του σταθμάρχη.
- που έγινε σταθμάρχης ενώ δεν έπρεπε να έχει γίνει αλλά πέρασε από όλες τις σχετικές αξιολογήσεις του Δημοσίου και του ΟΣΕ χωρίς να κρίνει κάποιος ότι είναι ακατάλληλος,
- που ο προϊστάμενός του τον τοποθέτησε στην πόλη του προφανώς για να τον εξυπηρετήσει,
- που τον τοποθέτησε στη βραδινή βάρδια (όλοι θυμόμαστε το λεγόμενο «γερμανικό» νούμερο στο στρατό) προφανώς για να εξυπηρετήσει παλαιότερους συναδέλφους του,
- που οι παλαιότεροι συνάδελφοί του οι οποίοι έπρεπε να είναι παρόντες δεν πήγαν να τον βοηθήσουν γιατί βαρέθηκαν και άφησαν τον «νέο» μόνο του στη δουλειά
- και που όταν έγινε το δυστύχημα η πρώτη αντίδραση του μεν προϊσταμένου ήταν να τηλεφωνήσει σε φίλο του γιατρό ώστε να λάβει τηλεφωνικά αναρρωτική άδεια, για να αποφύγει τις ευθύνες του και των δύο άλλων σταθμαρχών που δεν φύγανε στην ώρα τους, να πάνε να σβήσουν με blanco την ώρα αναχώρησής τους για να καλύψουν τις ενδεχόμενες δικές τους ευθύνες.
Αυτή είναι η εικόνα της Ελλάδας που δεν θέλουμε και βεβαίως δεν μας αξίζει: η Ελλάδα που δε θέλει την αξιολόγηση στο Δημόσιο, η Ελλάδα της ήσσονος προσπάθειας, η Ελλάδα αντίπαλος της αριστείας.
Διότι το δίδαγμα από το τραγικό δυστύχημα είναι ότι εάν είχε γίνει αξιολόγηση σε αυτούς τους υπαλλήλους, τα παιδιά θα είχαν σωθεί - δυστυχώς δεν μπορούμε να τα φέρουμε πίσω. Κι εδώ έγκειται η πραγματική μας ευθύνη ως Κυβέρνηση: δεν συγκρουστήκαμε με αυτό το Δημόσιο ώστε να μην υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι σε θέσεις ευθύνης.
Από την άλλη βεβαίως όταν ως Κυβέρνηση λέγαμε και λέμε να γίνει αξιολόγηση στο Δημόσιο, τα κόμματα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης εξεγείρονταν και εξεγείρονται ώστε να μην γίνει. Ενώ είναι πραγματικά οξύμωρο η ΑΔΕΔΥ να διοργανώνει απεργίες και διαδηλώσεις για τα Τέμπη με αίτημα να μην προχωρήσει η αξιολόγηση στο Δημόσιο. Διότι, σε τελική ανάλυση, όσοι κατεβαίνουν σε πορείες κατά της αξιολόγησης, στην ουσία είναι σαν να ζητούν να μην υπάρξουν οι μεταρρυθμίσεις, οι ασφαλιστικές δικλείδες για να μην υπάρξουν άλλα τέτοια δυστυχήματα.
Μπορούμε, όμως, ως χώρα, ως κοινωνία να αποδεχθούμε να θρηνήσουμε άλλη απώλεια ανθρώπινης ζωής από άλλα τέτοια δυστυχήματα; Για την Κυβέρνηση και το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, η απάντηση είναι: κατηγορηματικά, όχι. Και για να μην ξαναγίνουν ποτέ τέτοια δυστυχήματα, οι δημόσιες υπηρεσίες πρέπει να δουλεύουν με διαφάνεια, με αξιολόγηση, με αριστεία.
Αυτή είναι η νέα Ελλάδα, στην οποία θα γνωρίζουν όλοι πως θα ελέγχεται και θα αξιολογείται η απόδοση ενός εκάστου υπαλλήλου, ιδιαίτερα όταν βρίσκεται σε πολύ κρίσιμα πόστα. Η νέα Ελλάδα στην οποία ο καλύτερος θα επιβραβεύεται και στο δημόσιο όπως και στον ιδιωτικό τομέα. Η νέα Ελλάδα με αυστηρή και ουσιαστική αξιολόγηση στο Δημόσιο, αυστηρότερα κριτήρια για να πάρει κάποιος θέση στο Δημόσιο, επιβράβευση στον υπάλληλο που επιτυγχάνει τους στόχους, ποινή στον υπάλληλο που δεν κάνει τη δουλειά του.
Αυτή η νέα Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να περιμένει. Κι αυτό είναι το διακύβευμα των εκλογών. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα της νέας 4ετίας. Κι αυτή θα είναι η μεγάλη συνεισφορά της επόμενης τετραετίας του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Όπως, λοιπόν, την πρώτη 4ετία, παρά τις πρωτοφανείς κρίσεις, φτιάξαμε το ψηφιακό κράτος, καταφέραμε να καταρρίψουμε τα ιστορικά ρεκόρ στις επενδύσεις και τις εξαγωγές, καταφέραμε τις πρωτιές στο ΕΣΠΑ, αντιστρέψαμε την εικόνα για την Ελλάδα στο εξωτερικό, έρχεται τώρα η ώρα να συγκρουστούμε με αυτό το τελευταίο κομμάτι της «παλιάς Ελλάδας» που κρατά τη χώρα μας πίσω και να οικοδομήσουμε τη νέα Ελλάδα.
