Έβλεπα τις φωτογραφίες του CEO του ΣΥΡΙΖΑ ΕΠΕ με τους ανθρώπους που θέλησαν να τον συναντήσουν και να του πουν τα προβλήματά τους και, για να είμαι ειλικρινής ένιωσα μια θλίψη.
Μπορεί να έφταιγε η γωνία της φωτογράφισης, μπορεί να φταίνε τα σκαμμένα από τις ρυτίδες πρόσωπα ορισμένων εκ των επισκεπτών, μα η μελαγχολία μου άφησε μια πικρή γεύση στο στόμα.
Ως προς τα κίνητρα του CEO δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως εδράζονται στο πλούσιο ναρκισσιστικό υπόβαθρο που έχει η προσωπικότητα του, αλλά και σε ένα καλά μελετημένο σχέδιο για την εξώθηση σε παραίτηση ή αποχώρηση όλων εκείνων της παλαιάς φρουράς του Τσίπρα, παραμένοντας με την ελπίδα ότι μπορούν να αλλάξουν τη ροή της μετάλλαξης που άρχισε πριν από λίγους μήνες. Προσωπική μου άποψη είναι πως ματαιοπονούν ή για να το πούμε αλλιώς, παραφράζοντας τον τίτλο ενός βιβλίου της Μαργκερίτ Ντυράς «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια αυτό που ήταν».
Πολλοί είναι εκείνοι που μιλούν για τη ρευστότητα και το ετεροβαρές του πολιτικού μας συστήματος ως μείζονα απειλή για το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα. Δεν έχουν άδικο να ανησυχούν. Η συγκεκριμένη διαπίστωση ισχύει και, το κυριότερο, στον ορατά προβλέψιμο ορίζοντα δεν προβλέπεται κάποια τεκτονική αλλαγή.
Η αριστερά στη χώρα μας, έχει διαγράψει τη δική της πορεία, με τα λάθη και τις αμαρτίες της και, φυσικά, κάποιος μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί μαζί της. Αυτή είναι, εξάλλου, η ουσία της Δημοκρατίας.
Η εικόνα που εκπέμπει ο CEO του ΣΥΡΙΖΑ ΕΠΕ, αδικεί τις παλαιότερες γενιές που έδωσαν τα πάντα για τα ιδεώδη τους. Οι φωτογραφίες που δόθηκαν στη δημοσιότητα τι μας δείχνουν; Έναν εξομολόγο, έναν ψυχίατρο, έναν ψυχαναλυτή που δέχεται ασθενείς ή αμαρτωλούς για ακούσει τον καημό τους;
Θεωρεί πως πρόκειται για πολιτική δράση; Ή μήπως είναι ένας εύσχημος τρόπος για να διαλύσει τις κομματικές οργανώσεις και όργανα και να τα ξαναφτιάξει στα μέτρα του; Και ποια είναι αυτά τα μέτρα; Μήπως η δημιουργία ενός προσωποπαγούς κόμματος, όπου ο CEO έχει άμεση επαφή με τους χορηγούς, ανεξέλεγκτη διαχείριση των οικονομικών του κόμματος και «πειθαρχημένους» πιστούς, για τους οποίους είναι αρκετή μία αγκαλιά ή ένα άγγιγμα του παράκλητου, ώστε να ενταχθούν στις γραμμές των λεγεώνων που θα δοκιμάσουν για δεύτερη φορά την εφαρμογή του αριστερού πλεονεκτήματος.
Μόνο που όλα αυτά δεν έχουν ίχνος πολιτικής. Η πλειοψηφία των πολιτών αναμένει από τους πολιτικούς, ανάλογα με τη θέση που τους κατέταξε η λαϊκή ψήφος, να προτείνουν λύσεις για τα προβλήματα της καθημερινής τους ζωής. Καλές οι αγκαλιές αλλά δε γεμίζει την κατσαρόλα που θα ταΐσει την οικογένεια.
