Του Γιάννη Σιδέρη
Το «Αυξάνεσθε και πληθύνεστε» ακολουθούν οι υποψήφιοι αρχηγοί στο χώρο της Κεντροαριστεράς, ενόψει της πολυαναμενόμενης ενοποίησής της σε ενιαίο φορέα.
Πλέον απέναντι στη Φώφη Γεννηματά και τον Σταύρο Θεοδωράκη θα είναι υποψήφιος και ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Θανάσης Θεοχαρόπουλος, εάν και εφόσον δρομολογηθούν οι διαδικασίες του ενιαίους σχήματος και ψήφιση αρχηγού από τη Βάση.
Βέβαια το «απέναντι» που προανεφέρθη είναι σχήμα λόγου. Η ΔΗΜΑΡ δεν έχει εκείνο το κρίσιμο μέγεθος, και ο ίδιος δεν είναι γνωστός σε ευρύτερο κοινό, ώστε να διεκδικήσει με αξιώσεις την ηγεσία του σχήματος. Περισσότερο συμβολική είναι η υποψηφιότητά του, προκειμένου να δείξει ότι και η ΔΗΜΑΡ, ως αυτόνομο σχήμα της ανανεωτικής αριστεράς, «είναι υπαρκτή και παρούσα».
Όπως δήλωσε, «στόχος είναι ο ενιαίος προοδευτικός σοσιαλδημοκρατικός φορέας που θα ενώσει τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, του μεταρρυθμιστικού κέντρου και της ανανεωτικής αριστεράς».
Το εγχείρημα της ενοποίησης δύσκολο. Ξεκίνησε από τη Φώφη Γεννηματά, η οποία παρέλαβε (όπως και ο προκάτοχός της Ευ. Βενιζέλος) ένα ΠΑΣΟΚ κατακρεουργημένο, που έπαιξε το ρόλο του μνημονιακού αλεξικέραυνου. Εισέπραξε την μήνιν του κόσμου, σε σημείο που του χρέωσε τα προπατορικά αμαρτήματα της ελληνικής πολιτικής σκηνής.
Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ διαπιστώνοντας ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν απαξιωμένο στις μάζες που το ακολουθούσαν, θέλησε να το φρεσκάρει, διαχέοντάς το μέσα σε ένα ευρύτερο κεντροαριστερό φορέα. Αμφιλεγόμενη η προσπάθεια, καθώς, αφενός δυσαρέστησε ιστορικά στελέχη που δεν αναγνώριζαν την πολιτική τους ύπαρξη μέσα σε ένα «ακαθόριστο σχήμα», που δεν θα είχε τα χαρακτηριστικά και τα σύμβολα του ΠΑΣΟΚ, αφετέρου αποθάρρυνε τον κομματικό πατριωτισμό σε εκείνο το τμήμα των μελών που παρέμειναν πιστά στους καιρούς της έντονης ενοχοποίησης: του «βρώμικου 89» και των εκλογών της μνημονιακής εποχής (έχουμε ξαναγράψει: υπήρξε τέτοιος κόσμος που δεν είχε απολαύσει τίποτε από όσα απόλαυσε η πασοκική νομενκλατούρα, καθώς και οι προσκολλημένοι σε αυτήν στον καιρό της εξουσίας, και οι οποίοι στα δύσκολα άνοιξαν πανιά για τον ΣΥΡΙΖΑ).
Το ΠΑΣΟΚ ανακάμπτει!
Το ΠΑΣΟΚ ούτως ή άλλως κατέχει την μερίδα του λέοντος στο χώρο της κεντροαριστεράς. Ακολούθως έρχεται το Ποτάμι. Έτσι ενώ το ΠΑΣΟΚ προτείνει μια συνομοσπονδία των κομμάτων που θα απαρτίζουν το νέο κόμμα, προκειμένου να διατηρήσει την αυτοτέλειά του, ο Στ. Θεοδωράκης προτείνει το νέο κόμμα να εκκινήσει από το μηδέν, με διάλυση των υπαρχόντων κομμάτων. Προφανώς θεωρεί ότι κάτι τέτοιο τον βοηθάει στην υποψηφιότητά του.
Δύσκολο να γίνει δεκτό, καθώς μετά την εμπειρία ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ δείχνει να στοιχειωδώς να ανακάμπτει. Μετά την κατάρρευση των μεγάλων αφηγήσεων που έφερε η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, οι πασοκικές οργανώσεις ξανανοίγουν τις πόρτες τους. Χθες μάλιστα η κα Γεννηματά εγκαινίασε το άνοιγμα γραφείων μιας νέας Τοπικής Οργάνωσης, στη Β΄ Πειραιά!
Ο κ. Θεοδωράκης έχει αποδοχή στο πέραν του ΠΑΣΟΚ τμήμα της κεντροαριστεράς, στον φιλελεύθερο χώρο, στις κινήσεις Πολιτών, στους νέους επιστήμονες. Ωστόσο υπολείπεται οργανωτικά, καθώς επένδυσε αρκετά στους νέους τρόπους επικοινωνίας, αδιαφορώντας για τους παραδοσιακούς, όπως την σύσταση οργανώσεων στην επαρχία. Θεώρησε ότι αυτό θα του το πίστωνε το ακροατήριό του ως απόρριψη του παλαιοκομματισμού. Όμως φαίνεται ότι δεν γίνεται επιτυχημένη πολιτική χωρίς οργανωτική υποδομή. Έτσι οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, με επιθετική και συχνά προβοκατόρικη στάση απέναντι στο πρόσωπό του, τον απαξίωσαν χωρίς να υπάρχει οργανωμένος αντίλογος, και ήλκυσαν τους ψηφοφόρους που βρίσκονταν μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Ποταμιού.
Ποιοτική αναβάθμιση
Ποιοτική αναβάθμιση του χώρου και ενίσχυση του προφίλ της κεντροαριστεράς, αναμένεται να φέρει η δημοσιοποίηση, τις πρώτες ημέρες του Ιουλίου, των θέσεων της «Επιτροπής Διαλόγου» που έχει συσταθεί, με στόχο την διαμόρφωση μιας ατζέντας με βασικές μεταρρυθμίσεις, τις οποίες θεωρούν ότι χρειάζεται η ελληνική κοινωνία και οικονομία.
Οι θέσεις αυτές θα λειτουργήσουν συμπληρωματικά, με τις 50 θέσεις που δημοσίευσε η «Δημοκρατική Συμπαράταξη»(ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ). Οι τελευταίες ήταν αποτέλεσμα συλλογικής επεξεργασίας κατά την πρόσφατη συνδιάσκεψη, και αφορούν σε μια εθνική γραμμή εξόδου από την κρίση και τα μνημόνια, την παραγωγική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη και τη διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής.
Τουλάχιστον η Κεντροαριστερά στο επόμενο διάστημα θα έχει υπέρ της το γεγονός ότι ανιχνεύει με σοβαρότητα τις προσφερόμενες λύσεις μέσα στην δεδομένη μνημονιακή πραγματικότητα, και δεν εκφωνεί έωλες υποσχέσεις όπως τα «Παράλληλα Προγράμματα» και «Προγράμματα Θεσσαλονίκης», με λεφτά που δεν υπάρχουν και καταλήγουν να γίνονται έπεα πτερόεντα.
