Μου ζήτησαν να γράψω πώς εγώ, η Έλενα ως καλλιτέχνης φαντάζομαι την Αθήνα και για αυτό κατεβαίνω ως υποψήφια για δημοτικός σύμβουλος.
Κάποτε ήρθαν στο ιδιωτικό σχολείο όπου διδάσκω σε τρία λύκεια και δυο γυμνάσια, επισκέπτες καθηγητές από ένα ιδιωτικό σχολείο του Μανχάτταν στη Νέα Υόρκη. Η θεατρολόγος και η χορογράφος του σχολείου μου είπαν ότι εκτός από το θέατρο του σχολείου είχαν κ ένα black box για πρόβες και παραστάσεις.
Το black box στο θέατρο είναι ένα μαύρο δωμάτιο χωρίς παράθυρα και φως. Το φως προέρχεται μόνο από τους προβολείς και το στρέφουμε εκεί που θέλουμε, δηλαδή στους ηθοποιούς performers. Και μπορεί να γίνει εύκολα.
Μαθαίνω ότι δεν παίζουν θέατρο τα παιδιά στα σχολεία τους.
Και γι' αυτό οραματίζομαι μικρά θέατρα black boxes σε κάθε περιοχή σε χώρους του δήμου.
Όπου οι μαθητές έφηβοι και έφηβες θα μπορούν να παίξουν θέατρο ξεκινώντας από κείμενα του σχολείου τους. Οδύσσεια, Ιλιάδα και λογοτεχνία που τους φαίνονται δύσκολα. Και μετά να προχωρήσουν σαν Αλχημιστές σε άλλα κείμενα αναζητώντας τη Φιλοσοφική Λίθο, δηλαδή να κάνουν πραγματικό το άυλο που φαντάζονται. Γιατί αυτό είναι το θέατρο.
Και μετά οι Γυναίκες.
Γυναίκες που τις έχουν υποβαθμίσει, μειώσει, προσβάλει.
Γυναίκες που τις έχουν χτυπήσει.
Που τις έχουν πληγώσει και τραυματίσει ψυχολογικά.
Γυναίκες που απέβαλαν.
Και γυναίκες που έκαναν άμβλωση.
Όλες αυτές κουβαλούν ένα τραύμα και επειδή η ψυχική υγεία είναι μια ακριβή ασθένεια δεν έχουν κανέναν να μιλήσουν και να τους συμπαρασταθεί.
Σε αυτά τα μαύρα θεατρικά κουτιά των μαθητών, σε άλλες ώρες σύμφωνα με το πρόγραμμα, οι γυναίκες του Δήμου να μπορούν να κάνουν Δραματοθεραπεία και Ψυχόδραμα με ειδικευμένους επαγγελματίες της Ψυχικής Υγείας, ώστε να φέρουν το τραύμα τους, την ανάμνηση και την πληγή στο φως, να δουν τους δρόμους που ανοίγονται μπροστά τους και να θεραπευτούν.
Η Αθήνα είναι πανέμορφη και έχει ιστορία σε πολλές γωνιές της.
Σκεφτείτε την ώρα που πέφτει ο ήλιος και το βράδυ να μπορούσαμε εμείς οι κάτοικοι της γειτονιάς αλλά και οι τουρίστες να βλέπουμε δρώμενα κοντά στο σπίτι μας!
Να δουν ξανά τα μικρά παιδιά Καραγκιόζη και Κουκλοθέατρο.
Να δούμε έξω από το σπίτι πχ του Παλαμά στην Πλάκα να ζωντανεύουν δραματοποιημένα τα ποιήματα του.
Έξω από το σπίτι της Λαμπέτη στην οδό Δελφών να προβάλεται το πρόσωπό της και ηθοποιοί να παίζουν τα ίδια μονόπρακτα με εκείνη.
Έξω από το σπίτι της Καρέζη στο Παγκράτι το ίδιο. Και έξω από το σπίτι του Χορν.
Όλο αυτό μπορεί να πάρει έκταση όπως δρώμενα για τους τουρίστες σε ιστορικά σημεία. (Στη Σκωτία πχ παίζεται «Το μπουντρούμι του Εδιμβούργου» για τους τουρίστες).
Χρειάζεται: Να ζεις στον πραγματικό κόσμο. Να ξέρεις ότι όσο απομακρύνεσαι από το ευρύτερο κέντρο υπάρχουν υποβαθμισμένες γειτονιές. Με ανθρώπους φτωχούς.
Υπάρχει μέρος στο ευρύτερο κέντρο που μυρίζει ούρα. Έγινα φιλελεύθερη γιατί έβλεπα ότι οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα δεν αμείβονται σύμφωνα με την αξία του έργου που παράγουν. Και ότι το κοινωνικό κράτος πρέπει να παρέχει ένα δίχτυ ασφαλείας και αξιοπρέπειας για κάθε πολίτη. Γι αυτό ο άξονας μας σήμερα πρέπει να είναι ο δημόσιος χώρος που ανήκει στους πολίτες.
Και οι γειτονιές στο επίκεντρο.
Στη ζωή μου ήταν καθοριστικό το ότι μεγάλωσα παίζοντας με το χώμα στα πάρκα στο Παγκράτι, Ριζάρη, Ευαγγελισμός, Κάραβελ, Ρηγίλλης που τότε ήταν δάσος, με παιδιά πλούσια και φτωχά, που μας ένωνε το παιχνίδι και ήμασταν όλοι ίσοι.
Δεν είχαν σημασία ούτε τα ρούχα μας, ούτε τα παιχνίδια μας, ούτε το τι δουλειά έκαναν οι γονείς μας, ούτε σε τι πολυκατοικία κατοικούσαμε. Αυτά τα κοίταζαν οι μεγάλοι.
Δίχτυ ασφαλείας και στους πιο αδύναμους όπως οι χρήστες ουσιών και οι συμπολίτες μας που έχουν κάνει φυλομετάβαση και δεν βρίσκουν θέση στην αγορά εργασίας.
Έχω δει μόνο δυο επιχειρήσεις στο Κέντρο με υπαλλήλους που έχουν κάνει μετάβαση φύλου.
Τέλος, το πράσινο.
Παλιά στην Ευρώπη, στην Αγγλία και τη Γαλλία μέσα στους κήπους υπήρχε ένα Maze, ένας λαβύρινθος όπου εξερευνούσανε οι καλεσμένοι. Θα μου πείτε: Τι τρελή ιδέα;! Εδώ δεν έχουμε καν δέντρα σε κάθε πεζοδρόμιο.
Κάθε πολίτης έχει δικαίωμα ακόμα και στο πιο στενό πεζοδρόμιο να βλέπει λίγο πράσινο από το παράθυρό του γιατί συχνά δεν βλέπει ούτε ουρανό. Και πρέπει να επιστρατευτούν ειδικοί κηπουροί και αρχιτέκτονες κήπων για όλα αυτά.
Θα ήθελα να δω δέντρα Ελιάς παντού φυτεμένα στην Αθήνα, γιατί είναι το ιερό δέντρο της θεάς Αθηνάς και της πόλης μας.
Πολλές τρελές ιδέες θα πείτε.
Λέει ο φιλόσοφος Λούντβιχ Βιντγκενστάιν στο θεατρικό έργο γι αυτόν του Τόμας Μπέρναρντ:
«Ή να έχεις μια τρελή ιδέα. Μια και μοναδική τρελή ιδέα.Να ακούς να διαβάζεις να βλέπεις δεν είναι τίποτα μπροστά σ' αυτή τη μια και μοναδική τρελή ιδέα. Ολόκληρη τη ζωή μας πασχίζουμε γι αυτή τη μια και μοναδική τρελή ιδέα. Αλλά αυτός είναι ο στόχος»
Ο Peter Diamantis - διάσημος σήμερα μηχανικός, γιατρός, επιχειρηματίας και συγγραφέας - γράφει ότι ρωτάει πάντα τις μεγάλες επιχειρήσεις εάν έχουν Τμήμα Τρελής Ιδέας.
Έγραψα πώς η Έλενα Κορρέ, υποψήφια δημοτική σύμβουλος με την παράταξη Αθήνα Ψηλά και τον Κώστα Μπακογιάννη φαντάζεται την Αθήνα σαν Θεατρολόγος, εκπαιδευτικός και καλλιτέχνης.
Γιατί όλα ξεκινούν από μια μνήμη, μια επινόηση, την ευαισθησία, το νοιάξιμο και μια τρελή ιδέα.
* Η Έλενα Κορρέ είναι υποψήφια δημοτική σύμβουλος με την παράταξη Αθήνα Ψηλά και τον Κώστα Μπακογιάννη
