Αν αποκαλυπτόταν κάποια στιγμή ότι εδώ και δέκα περίπου χρόνια μια εταιρεία μέτρησης πολιτικών αντοχών κάνει crash test στους πολίτες της Αριστεράς, μάλλον δε θα εκπλησσόταν κανείς. Το αντίθετο, η αποκάλυψη αυτή θα ερχόταν ως μια φυσιολογική εξήγηση όλων αυτών που βλέπουμε να διαδραματίζονται μπροστά μας σε όλο αυτό το χρονικό αυτό διάστημα. Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, από την «Πρώτη φορά Αριστερά» μέχρι τα όσα βιώνουμε καθημερινά δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα ενός οργανωμένου σχεδίου δοκιμασιών για την καταγραφή και μελέτη δεικτών όπως αυτοί του αριστερού λαϊκισμού, του κομματικού πατριωτισμού, της δογματικής ιδεοληψίας, της πολιτικής αξιοπρέπειας κλπ.
Η πρώτη φάση των δοκιμασιών στις οποίες υπεβλήθησαν οι αριστεροί πολίτες θα παραμείνει στην ιστορία ως η «περίοδος Τσίπρα». Μετά το πρώτο ισχυρό σοκ που αποτέλεσε η απόφαση για συγκυβέρνηση με τον Πάνο Καμμένο ακολούθησε η δοκιμασία με την «αντιστασιακή» διαπραγμάτευση Βαρουφάκη και, αμέσως μετά, το δημοψήφισμα για το μνημόνιο που μας πρότειναν οι εταίροι. Εδώ η δοκιμασία ήταν ακόμα μεγαλύτερη.
Η ψήφος υπέρ του ΟΧΙ θεωρήθηκε ως ψήφος υπέρ του ΝΑΙ και ταυτόχρονα ως εξουσιοδότηση στον Αλέξη Τσίπρα να υπογράψει το μνημόνιο που είχε καταγγελθεί. Η θριαμβευτική επανεκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόωρες εκλογές του Σεπτεμβρίου του ‘15 έδειξαν τα τεράστια αποθέματα «ιδεολογικής» αντοχής των αριστερών ψηφοφόρων.
Την ίδια αντοχή έδειξαν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησής του κόμματός τους. Ανέχθηκαν τον προκλητικό και χυδαίο λαϊκισμό του Πολάκη που έγινε σύμφυτος με τη φυσιογνωμία της Αριστεράς. Ανέχθηκαν διώξεις των πολιτικών τους αντιπάλων στηριγμένες σε προσωπικές μαρτυρίες κουκουλοφόρων που μόνο φρικτές μνήμες ξυπνούν στους αριστερούς. Ανέχθηκαν πρακτικές ελέγχου της ενημέρωσης που θύμισαν άλλες, όχι και τόσο ξεχασμένες εποχές. Η πιο χειροπιαστή απόδειξη της δυναμικής αυτής της αντοχής διαρκείας ήταν το αποτέλεσμα των εκλογών του ‘19 όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε ποσοστό 32,5%, ελάχιστα λιγότερο από εκείνο που του χάρισε την εξουσία σε συνεργασία με τους ΑΝΕΛ.
Ότι δεν κατέρρευσε στα χρόνια της διακυβέρνησης, κατέρρευσε στα χρόνια της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όσο η αντιπολίτευση του Αλέξη Τσίπρα ήταν ανύπαρκτη τόσο το όνειρο για μια «Δεύτερη φορά Αριστερά» απομακρυνόταν. Σ’ αυτό το σημείο το crash test έδειξε τα πρώτα σημεία υποχώρησης των αντοχών η οποία έγινε τσουνάμι μετά την κατάρρευση στις εκλογές του ‘23.
Η εσωκομματική παράταση που δόθηκε στον Αλέξη Τσίπρα ως τις ευρωεκλογές δεν άλλαξε την προδιαγεγραμμένη πορεία των πραγμάτων και έχουν οδηγήσει τον πρώην αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ σε αναζήτηση rebranding. Ο εκλεκτός του για την 9η θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας έμελε να είναι ο διάδοχός του στην ηγεσία.
Στο σημείο αυτό αρχίζει η δεύτερη φάση της έρευνας, που θα παραμείνει γνωστή στην ιστορία ως η «περίοδος Κασσελάκη». Από τον «αυτοδημιούργητο πολιτικό» ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε στα χέρια του «αυτοδημιούργητου επιχειρηματία» εξ Αμερικής που μίσησε τον καπιταλισμό από τα μέσα ως στέλεχος της Goldman Sachs.
Θα περίμενε κανείς ότι το αριστερό ένστικτο θα επικρατούσε στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά επικράτησε το ένστικτο της επιβίωσης και ο Στέφανος Κασσελάκης αναδείχθηκε πανηγυρικά νέος ηγέτης με μικρές, όπως αποδείχτηκε, απώλειες αποκλειστικά εκείνων που δεν έφυγαν παρά μόνο όταν έχασαν το κόμμα (τους). Η εκλογή του οφείλεται καθαρά στην επιλογή Τσίπρα να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα απολιτικό συνονθύλευμα προκειμένου να υλοποιεί τους στόχους του και του οποίου έπεσε ο ίδιος θύμα.
Στη νέα φάση Κασσελάκη, οι δοκιμασίες του crash test έχουν γίνει ακόμα πιο «σκληρές». Ο νέος αρχηγός δεν καταλαβαίνει - ούτε και είναι υποχρεωμένος - από συλλογικότητες, λειτουργίες οργάνων και πολύ περισσότερο από αρχές και αξίες της Αριστεράς με τις οποίες δεν είχε την ευκαιρία να έρθει σε επαφή στη διαδρομή του. Το μόνο του «πλεονέκτημα» είναι ότι «θα γίνει Πρωθυπουργός της χώρας για δύο - τουλάχιστον - θητείες».
Η δέσμευσή του αυτή φαίνεται να αρκεί, μέχρι στιγμής, στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως φάνηκε και στο πρόσφατο συνέδριο του κόμματος. Στο μεταξύ, τα φαινόμενα της Πολακικής αλητείας αυξήθηκαν αφού πλήθυναν και οι -εκλεγμένοι στην Ελλάδα και την Ευρώπη- φορείς τους. Η τελευταία απειλή του ευρωβουλευτή Νίκου Παππά σε αστυνομικό «θα έρθω να σε τελειώσω σκουπίδι» - που υποστηρίχτηκε και από άλλα «διακεκριμένα» στελέχη - προειδοποιεί για πολύ χειρότερες καταστάσεις.
Το γεγονός ότι όλα αυτά συμβαίνουν στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μπορεί παρά να είναι ανησυχητικά και για τη χώρα. Ωστόσο, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σοβαρά αν λάβει κανείς υπ’ όψη του τις απόψεις που κυκλοφορούν τελευταία σε πολιτικούς χώρους για δυνατότητα συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ που αναζητεί πολιτικά σωσίβια προκειμένου να αναθερμάνει τις βλέψεις επανόδου του στην εξουσία.
Ήδη ορισμένοι υποψήφιοι για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ μιλούν ανοιχτά για μορφές συνεργασίας, συμμαχίας ακόμα και συγχώνευσης των δύο χώρων. Θα είναι τραγικό και ανεπανόρθωτο λάθος για τη Σοσιαλδημοκρατία, τη στιγμή που δημιουργούνται ευνοϊκές προϋποθέσεις για την ανασύνταξή της και την επιστροφή της στην κεντρική πολιτική σκηνή, να εμπλακεί σε διαπραγματεύσεις με κόμματα που δεν εκφράζουν παρά επικίνδυνες λαϊκιστικές απόψεις.
