Tης Κατερίνας Γαλανού
Για να επιτευχθεί ένα έργο, ένα εγχείρημα, μια επιδίωξη απαιτείται κάτι παραπάνω από τον βολονταρισμό ή ενδεχομένως και τον καιροσκοπισμό ενός προσώπου ή μιας ομάδας. Χρειάζεται ανάλυση, προγραμματισμός, σχέδιο, στρατηγική, αποτέλεσμα. Τίποτα από όλα αυτά δεν διακρίνεται πίσω από την πολυδιαφημισμένη στροφή του Αλέξη Τσίπρα στην σοσιαλδημοκρατία που αρκετοί ήλπιζαν πως θα τον μεταμόρφωνε από έναν ανώριμο, διχαστικό και τοξικό πρωθυπουργό σε έναν ώριμο και υπεύθυνο ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης που βελτιώνει εαυτόν και το κόμμα του, εγγράφοντας σοβαρές προοπτικές επανόδου στην εξουσία, όπως τουλάχιστον φάνηκε να επιθυμεί ένα αξιοσέβαστο ποσοστό πολιτών.
Η διεύρυνση και η αντιστοίχιση του ΣΥΡΙΖΑ με την «κοινωνική» του βάση, όπως διαφημίζει η νεοπροεδρική πτέρυγα της Κουμουνδούρου δεν έχει βάση. Είναι ένας ρηχός επικοινωνιακός κομματικός προσηλυτισμός με εργαλείο την «γοητεία» του Αλέξη Τσίπρα και ένα limpo ιδεολογίας και στρατηγικής. Που περιλαμβάνει έναν νέο ανένδοτο του υβριδικού ΣΥΡΙΖΑ κατά του «νεοφιλελευθερισμού» και της «αστυνομοκρατίας» που επιβάλει ταυτόχρονα (!) ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.
Η καρδιά ενός σημαντικού μέρους στελεχών και οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να πάλλεται από τις δονήσεις του πεζοδρομίου, της κατάληψης, του κάθε δηλωμένου ως «αντί-συστημικού» και αντι-εξουσιαστή που εκλαμβάνει την τήρηση του νόμου ως προαιρετική και όχι ως αναγκαστική συνθήκη για την λειτουργία μας κοινωνίας.
Στη διάρκεια της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ αυτό το κομμάτι των στελεχών και βουλευτών είχε διατηρήσει τις προνομιακές σχέσεις με τον λεγόμενο αντιεξουσιαστικό χώρο και φρόντιζε να υπενθυμίζει στους «κυβερνητικούς» του ΣΥΡΙΖΑ, τις υποχρεώσεις τους απέναντι στις «δυνάμεις» που συντέλεσαν στο να φτιαχτεί το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα του 2015.
'Ετσι ζήσαμε το φαινόμενο ο Ρουβίκωνας επί προεδρίας Ζωής Κωνσταντοπούλου να μπαίνει στη Βουλή σαν να μπαίνει σε δικό του κήπο και επί προεδρίας του Νίκου Βούτση να μπαίνουν, να συλλαμβάνονται μεν αλλά καθ΄οδόν προς τη ΓΑΔΑ να δίνεται εντολή να αφεθούν ελεύθεροι.
Οι κάθε λογής μπαχαλάκηδες να αναστατώνουν την κοινωνική και οικονομική ζωή της πόλης, να καίνε τρόλευ, να σπάνε από τράπεζες μέχρι μικρομάγαζα. Να εκπαιδεύονται στην κατασκευή μολότοφ στα υπόγεια του Πολυτεχνείου και στην ρίψη τους κατά των αστυνομικών των ΜΑΤ Παρασκευή και Σάββατο βράδυ με ρεπό τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας.
Οι αντιεξουσιαστές να παρελαύνουν κραδαίνοντας ακόμη και όπλο στα «κατεχόμενα» Εξάρχεια. Οι καταλήψεις ιδιωτικών και δημοσίων κτιρίων να θεωρούνται αυτονόητο δικαίωμα και να φτάνει μάλιστα σήμερα πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ να τις εξομοιώνει με το πολιτιστικό κίνημα της «αντικουλτούρας» που άνθησε σε πολλές χώρες της Δύσης με ισχυρό αντιπολεμικό πρόσημο ( πόλεμος του Βιετνάμ) και το οποίο επιδίωκε αλλαγές για να εδραιωθεί η καλαισθησία, η αγάπη για τη φύση, τη μουσική κλπ.!
Ήταν άραγε η ριζοσπαστική καρδιά του ΣΥΡΙΖΑ που υποχρέωνε τον Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργό να διατυπώνει τον αστεϊσμό στη Βουλή « τι κακό έχουν οι μολότοφ; Εξαρτάται σε ποια μεριά είσαι, όταν πέφτουν οι μολότοφ. Εκεί που τις ρίχνουν ή εκεί που πέφτουν;»
Όχι ήταν ο κυνισμός και η υποκρισία γιατί την ώρα που ως πρωθυπουργός έκλεινε το μάτι στους μπαχαλάκηδες για τις μολότοφ έστελνε τους «στόχους» τους, δηλαδή τους άνδρες των ΜΑΤ να διαλύσουν με χημικά και ξύλο το συλλαλητήριο των αγροτών.
Κανείς από την επιτροπή δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του κόμματος είχε διαμαρτυρηθεί , για υπέρμετρη αστυνομική βία σε βάρος των… φτωχών αγροτών αν και κυκλοφορούσαν στο διαδίκτυο φωτογραφίες με πεσμένους στο δρόμο διαδηλωτές που τους έσερναν αστυνομικοί και οι σηκωμένες μπλούζες τους αποκάλυπταν μέρη του σώματος τους. Δεν διανοήθηκε κανένας από την αξιωματική αντιπολίτευση τότε να περιφέρει τις φωτογραφίες και να φωνάζει ότι η αριστερή κυβέρνηση «ξεβρακώνει» τους φτωχούς αγρότες στο δρόμο. Διέκρινε σαφώς τη διαφορά ανάμεσα στην υπέρμετρη αστυνομική βία που ασκείται σε ειρηνικά διαμαρτυρόμενους πολίτες και την βία που ασκείται σε βάρος μιας ομάδας πολιτών με κατσούνες (μαγκούρες) που απειλεί να εισβάλει σε ένα υπουργείο ή στα γραφεία ενός πολιτικού κόμματος.
Κανείς από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεσηκώθηκε κατά των προληπτικών προσαγωγών ανθρώπων από δρόμους και καφενεία ( πχ όπως έγινε λίγο πριν από ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη και του Φώτη Κουβέλη στα Γιαννιτσά όταν προχωρούσε η συμφωνία των Πρεσπών) και ενάντια στο δόγμα της υφυπουργού Προστασίας του Πολίτη Κατερίνας Παπακώστα « τους πιάνεις πριν κάνουν κάτι και έτσι λύνεις το πρόβλημα».
Κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε για την συνεχή καταπάτηση των ατομικών δικαιωμάτων των ανθρώπων που ζουν στα Εξάρχεια, όσων είδαν τις περιουσίες τους να καταλαμβάνονται από εγκληματικά οργανωμένους μικρούς στρατούς, όσων είδαν τα μαγαζιά τους, τα αυτοκίνητά τους, τους ανθρώπους τους να καίγονται.
Το κοινωνικό εκκρεμές για πολλούς και διάφορους λόγους, κρατήθηκε για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα ακινητοποιημένο στο ένα άκρο.
Ήρθε προφανώς η στιγμή που οι περισσότεροι πολίτες αντελήφθησαν ότι στέκονται δυστυχώς στην πλευρά όπου πέφτουν οι μολότοφ, τα καδρόνια και οι πέτρες. Ό,τι οι υπερασπιστές του μπάχαλου δεν προστατεύουν τους μπάχαλους αλλά υπονομεύουν τις δικές τους ζωές και τα δικά τους δικαιώματα.
Μέχρι λοιπόν να ισορροπήσει το εκκρεμές η κυβέρνηση και ειδικά η ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη οφείλει να επιδείξει τεράστια προσοχή και επιμέλεια. Να μην αφήσει κανένα περιθώριο να αμφισβητηθεί ό,τι η ευταξία και η κανονικότητα θα επέλθει με όρους απόλυτης συνταγματικής και δημοκρατικής τάξης. Με στοιχεία και αποδείξεις να εκθέτουν την αλήθεια των γεγονότων. Πέραν κάθε αμφισβήτησης, σπέκουλας και προπαγάνδας.
Μόνο τα γεγονότα είναι σε θέση να αποκαλύπτουν ό,τι η αδυναμία εκπόνησης πολιτικού σχεδίου και διατύπωσης αντιπολιτευτικού λόγου ουσίας οδηγούν ξανά στην υιοθέτηση της fake πραγματικότητας: για τις κουκούλες και το Γκουαντανάμο, την αστυνομοκρατία και τη χούντα που ενέσκυψε μετά τις εκλογές του Ιουλίου.
Υποθέτω ότι είναι ευκολότερο να φανταστείς τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Αλέξη Τσίπρα αλλά όχι και τον Αλέξη Τσίπρα χωρίς τον βαθύ ΣΥΡΙΖΑ και όσα αυτός εκφράζει, υποστηρίζει και πιστεύει.
