«Ο Ανδρουλάκης δεν μου αρέσει γιατί σε όλες τις ερωτήσεις απαντάει το ίδιο. Τα έχει μάθει παπαγαλία», έλεγε με χιουμοριστική διάθεση ο Ανδρέας Δρυμιώτης κατά τη χθεσινή του ομιλία σε εκδήλωση του ardin-rixi στον ΙΑΝΟ, με θέμα «ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ και οι ανακατατάξεις στην Κεντροαριστερά».
Μπορεί να είναι υπερβολική η δήλωση χάριν αστειότητας, αλλά ενέχει δόσιν αληθείας. Ο Ανδρουλάκης δεν νίκησε, επειδή συνεπήρε το ακροατήριο και έδωσε οραματική προοπτική στον κόσμο του, όπως ο Αντρέας.
Ούτε έπεισε για την επιβεβαίωση μιας σοβαρής εκσυγχρονιστικής προσπάθειας προκειμένου η χώρα να συμβαδίσει με την πρωτοπορία των σύγχρονων ευρωπαϊκών κρατών, όπως ο Σημίτης - αν και στο τέλος ηττήθηκε «υπαρξιακά», αναγκαζόμενος να παραδεχθεί «Αυτή είναι η Ελλάδα».
Καθ' όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου δεν ενέπνευσε κάποιο όραμα. Δεν αναφερόμαστε στις εύκολες κριτικές που γράφονται, ότι οι υποψήφιοι δεν μίλησαν για την Ευρώπη, για το Παλαιστινιακό, για την κλιματική αλλαγή κλπ. Εσωκομματικές εκλογές είχαν οι άνθρωποι. Δεν θα έλυναν σε μια εσωκομματική εκλογή τα παγκόσμια προβλήματα.
Ο Ανδρουλάκης ήταν ο οικείος στην εναπομένουσα βάση. Ήταν η διατήρηση, η συνέχιση και η επιβεβαίωση της κομματικής ταυτότητας. Ήταν ο συνεπής Πασόκος, για τα μέτρα αυτής της βάσης που παρέμεινε προσηλωμένη στο κόμμα της, στα δύσκολα. Μόνο που κυρίαρχο στοιχείο στο μεγαλύτερο τμήμα της είναι η συναισθηματική σύνδεση με το παλιό κόμμα, σχηματικά με το «ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια», παρά με την προοπτική του μέλλοντος.
Τα στοιχεία των δημοσκόπων στις προεκλογικές έρευνες, αφού δεν υπήρξε exit poll, έδειξε ότι το προνομιακό κοινό στο οποίο έχει πρόσβαση, είναι το παλιό ακροατήριο που πλέον διανύει την περίοδο της τρίτης ηλικίας. Παράλληλα στους απόφοιτους της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και τις νοικοκυρές.
Απουσιάζουν οι παραγωγικές ηλικίες. Στις ηλικίες μεταξύ 40 και 54 ετών ο Δούκας τον περνούσε 10 μονάδες και ο Γερουλάνος 6 (όχι ότι είναι τιμητικό γι’ αυτές τις ηλικίες η πρωτοπορία Δούκα). Στους νέους 17-24 χρόνων, επιβεβαιωνόταν κάτι που γνωρίζαμε από τις εκλογές του 2021, τις δημοσκοπήσεις, αλλά και βιωματικά:
Οι δημοσκόποι δεν έβρισκαν επαρκές δείγμα (οι νέοι το γνωρίζουν ίσως από τα χιουμοριστικά memes στα social media, ενταγμένα πλέον στην pop κουλτούρα. Αυτό όμως έχει και άλλη ανάγνωση: Ενδεχομένως σηματοδοτεί παραδοχή ότι κάτι πέρασε και ανήκει πλέον στη νοσταλγική μνήμη). – (Οι αριθμοί είναι από τα Νέα, οι παρενθετικοί σχολιασμοί του γράφοντος).
Ο γραμματέας του κόμματος Ανδρέας Σπυρόπουλος, άνθρωπος του Ανδρουλάκη και έβδομος κατά σειράν εκλογής στις ευρωεκλογές, δήλωσε στη Ναυτεμπορική «κατά την άποψή μου και οι υπόλοιποι υποψήφιοι θα πρέπει να αξιοποιηθούν και θα αξιοποιηθούν με σημαντικούς ρόλους».
Παρόμοιες αναμονές δείχνουν να έχουν και οι υποψήφιοι. Ο Χάρης Δούκας που πιστεύει ότι δικαιούται ρόλου με βάση το τελικό αποτέλεσμα, εκπροσωπώντας το 40% της βάσης (η οποία περιμένει να τον δει να ασχολείται με τον δήμο).
Η Άννα Διαμαντοπούλου με τη δήλωση «Ούτε ο Νίκος Ανδρουλάκης εκπροσωπεί ο 60% των ψηφοφόρων, ούτε ο κ Δούκας το 40%», και καλώντας τον πρόεδρο «να διαβάσει τη νέα ανθρωπογεωγραφία του εκλογικού σώματος».
Και φυσικά ο Παύλος Γερουλάνος με τη σοβαρή κοινοβουλευτική του παρουσία (διέκοψε την προεκλογική του περιοδεία για να ανταποκριθεί στις κοινοβουλευτικές υποχρεώσεις του κατά την συζήτηση για το σύμφωνο Ανάπτυξης). Το ίδιο και οι Κατρίνης (πρώην αντ’ αυτού) όπως και η Γιαννακοπούλου, δικαιούνται να διεκδικούν εμφανή ρόλο.
Ο Ανδρουλάκης δεν βιάζεται - ούτε και του πάει να δίνει ρόλους...
Ωστόσο, λόγω συγκυρίας δεν έχει χρόνο. Έχει υπό προγραμματισμό δύο συνέδρια, ένα προγραμματικό και ένα καταστατικό. Αυτά μπορούν να περιμένουν.
Επείγει, όμως, η δημιουργία σκιώδους κυβέρνησης καθώς επίκειται η συζήτηση του Προϋπολογισμού και το «φρεσκαρισμένο» ΠΑΣΟΚ θα δώσει τις πρώτες του εξετάσεις. Όχι στους αντιπολιτευτικούς τόνους, πόσο θα απορρίπτει προκατασκευασμένα τις κυβερνητικές θέσεις, αλλά στην πειθώ ότι έχει βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις.
Αυτό θα αναπληρώσει και την ελλειμματική ηγετικότητα της «παπαγαλίας».
