Τα στοιχεία του ΟΗΕ είναι εντυπωσιακά. Στην έκθεσή του ο ειδικός εισηγητής για τα ανθρώπινα δικαιώματα μεταναστών, Felipe Morales κατηγορεί την Ελλάδα ότι μεταξύ του Απριλίου και του Νοεμβρίου του 2021, απέτρεψε την είσοδο 140.000 ανθρώπων!
Δεδομένου ότι η απόπειρα εισβολής στον Εβρο έγινε τον Μάρτη του 2020, σημαίνει ότι αυτοί οι 140.000 είναι επί πλέον επίδοξοι «πρόσφυγες». Δηλαδή εάν δεν είχαμε αποκρούσει την εισβολή των δεκάδων χιλιάδων τον Μάρτη του ‘20, και εάν δεν είχαμε αποτρέψει τους 140.000 στο οχτάμηνο Απριλίου- Νοεμβρίου του ‘21, πόσες εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες θα είχαμε επιπλέον; Και έκτοτε, μετά τον Νοέμβρη του 21 που αναφέρει, πόσες ακόμη δεκάδες χιλιάδες θα είχαμε στη χώρα ως τώρα, που είμαστε στο μέσον του 22;
Βέβαια οι αριθμοί δεν είναι απαραίτητα ακριβείς. Βασίζονται σε ισχυρισμούς των ΜΚΟ, που έχουν κάνει τη «φιλανθρωπία» προσοδοφόρο έως και χρυσοφόρο επάγγελμα, και οι οποίες έχουν κάθε λόγο να τους φουσκώνουν προκειμένου να δικαιολογήσουν τη χρηματοδότησή τους. Αυτούς τους επαγγελματίες της ευαισθησίας δεν τους προβληματίζει το πόσους μετανάστες θα άντεχε μια μικρή χώρα, που μόλις αναδύθηκε από τη λιτότητα της χρεοκοπίας και έπεσε στα δεινά της πανδημίας και του ρωσο-ουκρανικού πολέμου. Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν, όπως επίσης και ο «ευαίσθητος» χαρτογιακάς του ΟΗΕ.
Και τα πράγματα θα χειροτερέψουν λόγω του πολέμου. Ό,τι δεν κατόρθωσε ο Πούτιν με την εισβολή μεταναστών από τη Λευκορωσία στην Πολωνία, θα το επιτύχει τώρα με την πείνα. Η ΥΠΕΞ της Βρετανίας Λιζ Τρας τον κατήγγειλε ότι κρατάει όμηρο τη διεθνή κοινότητα με τον αποκλεισμό των ουκρανικών λιμανιών. «Εργαλειοποιεί την πείνα».
Ακόμη πιο πρόσβαρη είναι η άποψη του καθηγητή ιστορίας του Γέιλ Τίμοθι Σνάιντερ, ο οποίος εξηγεί ότι ο Πούτιν χρησιμοποιεί προς όφελός του την επισιτιστική ανασφάλεια. Κατά τον καθηγητή, ο Πούτιν ετοιμάζεται να προκαλέσει λιμό σε μεγάλο μέρος του αναπτυσσόμενου κόσμου ως το επόμενο στάδιο του πολέμου στην Ευρώπη» και ονομάζει αυτή την πολιτική ως «τελευταίο κεφάλαιο της πολιτικής της πείνας».
Ένα από τα αποτελέσματα θα είναι να προκαλέσει αστάθεια στην Ευρώπη με κύματα προσφύγων που θα έρχονται από περιοχές όπως η Βόρεια Αφρική και η Μέση Ανατολή, που εξαρτώνται από τις εισαγωγές σιτηρών από την Ουκρανία (οι άλλες δύο πτυχές είναι: Η διάλυση της Ουκρανίας ως κρατικής οντότητας και η άρση των κυρώσεων. Δηλαδή ο ισχυρισμός ότι η Ουκρανία φταίει για την πείνα και το πρόβλημα θα λυθεί μόνο αν αρθούν οι κυρώσεις στη Ρωσία!).
Φυσικά ο ΟΗΕ ως παρατηρητής, θα κατηγορεί την Ελλάδα γιατί θα αποτρέπει τα στίφη των πεινασμένων που θα ορμήσουν στην Ευρώπη δια μέσου της χώρα μας, αντί να έχει οργανώσει και να έχει έτοιμη ήδη επισιτιστική βοήθεια. Το ίδιο ισχύει και για την ΕΕ.
Ίσως βρεθούμε σε οριακές ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Από την άλλη ο Ερντογάν θα χρησιμοποιήσει και αυτός την πείνα της νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Αφρικής, ως εργαλείο επιβάρυνσης της Ελλάδας με μεταναστευτικούς πληθυσμούς. Η κυβέρνηση θα βρεθεί ενώπιον δύσκολων αποφάσεων.
Το σύμφωνο μετανάστευσης που ενέκρινε η ΕΕ, προβλέπει τη «εξάρθρωση των ομάδων οργανωμένου εγκλήματος και θα ανταποκρίνονται στην ανάγκη προσαρμογής στις νέες προκλήσεις, συμπεριλαμβανομένης της παράνομης διακίνησης μεταναστών με κρατική υποστήριξη.
Ως προς αυτό, δηλαδή «την εξάρθρωση των ομάδων οργανωμένου εγκλήματος», δεν έχουμε δει κανένα αποτελέσματα. Όλη η προσοχή εξαντλείται, στον «έλεγχο διαλογής (ώστε) να διενεργούνται ορθοί έλεγχοι όλων των προσώπων που φθάνουν στην ΕΕ» (επίτροπος Ίλβα Γιόχανσον»). Μα αν φτάσουν σε χώρες της ΕΕ, ο έλεγχος διαλογής δεν έχει πλέον σημασία, αφού δεν γίνονται επιστροφές. Το θέμα είναι να μην φτάσουν. Αν φτάσουν εδώ θα μείνουν. Αλλά πως δεν θα φτάσουν, όταν κράτη και ΟΗΕ χρηματοδοτούν τις ΜΚΟ που τους φέρνουν;
Πέραν του αναμενόμενου λιμού που αν επέλθει θα επιβάλει κάποια συνειδησιακή ελαστικότητα στον έλεγχο των ροών, αυτές θα συνεχίζονται στο διηνεκές και μετά την κρίση. Βασικό δικαιολογητικό επιχείρημα των υποστηρικτών της ανεξέλεγκτης εισόδου είναι η Σύμβαση της Γενεύης - «Σύμβαση για το καθεστώς των προσφύγων». Ένα κείμενο του 1951 που αντανακλούσε εκείνη την εποχή.
Τότε δεν υπήρχε η σημερινή γιγάντωση των μέσων μετακίνησης ούτε τα οργανωμένα διεθνή πλοκάμια των δουλεμπόρων και των επαγγελματιών διακινητών. Οι εκπατρισμοί αφορούσαν πραγματικούς πρόσφυγες - τους εκτοπισμένους του Β’ παγκοσμίου πολέμου και των αυτοκρατοριών που κατέρρευσαν.
Τώρα πίσω από τις πρόνοιες της σύμβασης επωφελείται π.χ. ο Πακιστανός που δεν ήρθε από κανέναν πόλεμο, ο Σομαλός που ήρθε στα μικρασιατικά παράλια με - σκοπίμως φτηνό εισιτήριο των τουρκικών αερογραμμών, ο κάτοικος του Κάμπο Βέρντε που θέλει μια καλύτερη ζωή, και 100 άλλες εθνικότητες, από τη Νότιο Αμερική ως την Ινδονησία.
Η κυβέρνηση, ως κυβέρνηση χώρας με έννομο συμφέρον, θα μπορούσε να ξεκινήσει μία διεθνή πρωτοβουλία για επικαιροποίηση της σύμβασης. Γιατί και η απαγόρευση των push backs για τα οποία κατηγορείται, αφορούσε εκείνη την εποχή - εποχή της περιορισμένης κινητικότητας και της πραγματικής προσφυγιάς.
