Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Τις τελευταίες δέκα ημέρες, τουλάχιστον δύο παρεμβάσεις προσώπων που συνδέονται με τον ΣΥΡΙΖΑ ανέλυαν τους λόγους που το Κίνημα Αλλαγής πρέπει να συνεργαστεί με το κόμμα τους, απαριθμώντας τους κοινούς τόπους. Μας εντυπωσίασε ότι και στις δύο προσεγγίσεις πρώτο σημείο ιδεολογικής σύγκλισης ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ οριζόταν η Ευρώπη. Ότι ως φιλοευρωπαϊκό κόμμα της Κεντροαριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πολλά κοινά με το ΚΙΝ.ΑΛ.
Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ λανσάρεται ως φιλοευρωπαϊκό κόμμα είναι το συντομότερο ανέκδοτο της σεζόν.
Από το 2001, την εποχή που οργάνωνε εκδρομές για μπάχαλα στη Γένοβα, στις οποίες συμμετείχε και ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός, την άρνησή τους το 2012 να απαντήσουν ανοιχτά στην ερώτηση αν βλέπουν θετικά το Grexit, μέχρι τις πολυδάπανες παλινωδίες του 2015 που κορυφώθηκαν με το δημοψήφισμα του Ιουλίου, η ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ στάζει περιφρόνηση προς το ευρωπαϊκό ιδεώδες και οικοδόμημα, ενώ αμφισβητεί ευθέως το ευρωπαϊκό κεκτημένο της χώρας. Και είναι η απέχθεια αυτή προς την Ευρώπη ένας από τους συγκολλητικούς παράγοντες με τους ΑΝΕΛ, που ακόμα και σήμερα συντονίζονται με τη ρητορική της ευρωσκεπτικιστής Ακροδεξιάς της Ανατολικής Ευρώπης.
Ο φιλοευρωπαϊκός ΣΥΡΙΖΑ είναι το συντομότερο ανέκδοτο. Δεν είναι τυχαίο ότι στους διαδρόμους της Κομισιόν κυκλοφορούσε η φήμη που ήθελε τον Martin Schulz να αποκαλεί τον Αλέξη Τσίπρα «Orban», δηλαδή με το όνομα του εθνολαϊκιστή πρωθυπουργού της Ουγγαρίας.
«Μα, η στροφή του Σεπτεμβρίου του 2015;», θα μας αντιγυρίσουν κάποιοι. Ποια στροφή; Η μόνη απόφαση που ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε τη νύχτα του μοιραίου δημοψηφίσματος είναι το να παραμείνει στην εξουσία πάση θυσία. Ποτέ δεν ανασκεύασε σε επίπεδο ρητορικής τη στάση του απέναντι στην Ευρώπη, ποτέ δεν απευθύνθηκε στο δικό του κοινό για να παραδεχτεί τυχόν σφάλμα του και να αιτιολογήσει τη στάση του. Δεν το έκανε ποτέ.
Το γεγονός ότι οι απαξιωμένοι στις κάλπες της Δυτικής Ευρώπης Σοσιαλδημοκράτες βλέπουν θετικά το ενδεχόμενο να αποκτήσουν στην Ελλάδα κάποιο ισχυρό έρεισμα, έστω κι αν αυτό είναι προϊόν τερατογένεσης, ας μην μας μπερδεύει. Και σίγουρα δεν πρέπει να μας αφορά. Το αν το ΚΙΝ.ΑΛ αποφασίσει τελικώς να συμπορευτεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι δικό του θέμα. Το να βλέπει όμως στον ΣΥΡΙΖΑ ένα φιλοευρωπαίο εταίρο, είναι ανέκδοτο.
*Tο άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Φιλελεύθερος στις 26 Μαρτίου.
