Δε χρειάζεται κάποια οξεία πολιτική παρατηρητικότητα ή μεγάλη ικανότητα ανάγνωσης της πολιτικής πραγματικότητας για να έχει κανείς διαπιστώσει ότι μήνες προ των ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου διάφορα κέντρα ισχύος (μιντιακής, κοινωνικής, επιχειρηματικής, πολιτικής κ.τ.λ.) προσπαθούσαν συστηματικά να φθείρουν την κυβέρνηση της ΝΔ και προσωπικά τον Π/Θ Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η συγκυρία βοηθούσε σε μια τέτοια προοπτική. Η ακρίβεια, διάφορα χρονίζοντα προβλήματα στους χώρους της Παιδείας, της Υγείας, των συγκοινωνιών, παραδειγματικά γεγονότα στον τομέα της ασφάλειας που γενικεύονταν υπερβολικά, η κατάσταση της βίας στα Πανεπιστήμια, η ανομία και παραβατικότητα καθώς η φορολόγηση των «μικρομεσαίων» και ελεύθερων επαγγελματιών ή η ικανοποίηση αγροτικών αιτημάτων όταν τα τρακτέρ έφτασαν στην πλατεία Συντάγματος στο όριο της δημοσιονομικής αντοχής και ο νόμος περί ισότητας του γάμου ομόφυλων ατόμων, για να μνημονεύσει κανείς τα πιο ορατά γεγονότα, είχαν δημιουργήσει διάφορα ρυάκια δυσαρέσκειας κατά της κυβέρνησης.
Όλες οι δημοσκοπήσεις το είχαν εντοπίσει. Αυτό που αποκαλούσαν «κοινωνική αντιπολίτευση» που δεν μπορούσε, προς μεγάλη λύπη τους, να μεταφραστεί σε ισχυρή πολιτική αντιπολίτευση, δύναμη ανατροπής. Αποκορύφωμα ήταν η υποβολή μιας καταγέλαστης πρότασης δυσπιστίας (26/3) από τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ την επομένη ενός αναμασημένου και απίθανου δημοσιεύματος κυριακάτικης εφημερίδας περί «μονταζιέρας» και «μπαζώματος» στην τραγωδία των Τεμπών. Αποτέλεσε βήμα εκδήλωσης αντιδεξιού παροξυσμού από τα κόμματα της αντιπολίτευσης για ένα υποτιθέμενο «έγκλημα» της κυβέρνησης που δεν ήταν παρά ένα ατύχημα, υιοθετώντας πλήρως την επιχειρηματολογία της συνωμοσίας του κ. Βελόπουλου.
Διατέθηκε και το βαρύ πυροβολικό ορισμένων συγγενών των θυμάτων της τραγωδίας αυτής και αναδείχτηκαν τα συνήθη χαρακτηριστικά της αριστερής τυμβωρυχίας. Χωρίς αιδώ. Ο σχεδιασμός και η επίθεση στον τομέα αυτό δεν ήταν άσχετος ή άσκοπος καθώς οι δημοσκοπήσεις έδειχναν με το τεράστιο ποσοστό του 70%, λόγω επικοινωνιακής ολιγωρίας της κυβέρνησης, ότι κατά την πεποίθηση της κοινής γνώμης υπήρχε κυβερνητική «συγκάλυψη».
Μολονότι το θέμα δεν ήταν από τους κύριους παράγοντες που συντέλεσαν στην εκλογική επίδοση της ΝΔ και παρά τις πειστικές, ορθολογικές επίσημες απαντήσεις που δόθηκαν, εν τούτοις είχε κάποια επίδραση, ενώ σε σχέση με τα κόμματα της αντιπολίτευσης τα πολιτικά κέρδη είναι δύσκολο να εκτιμηθούν.
Στην πολιτική εκείνη ατμόσφαιρα θα πρέπει να προστεθεί και κάποια προεκλογική δημοσκόπηση για τις προτιμήσεις του γενικού και κομματικού κοινού για τον αρεστό «αρχηγό» κάποιας υποτιθέμενης «ενιαίας Κεντροαριστεράς». Από τη στιγμή μάλιστα που στις ευρωεκλογές το μεν ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να πετύχει το στόχο του να κατακτήσει τη δεύτερη θέση, ως κάποια de facto αξιωματική αντιπολίτευση, ο δε ΣΥΡΙΖΑ, η προσωπική πολιτική εταιρεία του κ. Κασσελάκη, είχε επίδοση κάτω από τον πήχη που ο ίδιος ο αρχηγός της είχε θέσει. Όσο για τη νεοκομμουνιστική Νέα Αριστερά δικαίως συνετρίβη. Οι πολιτικές της ιδέες και οι πρακτικές της έχουν προ πολλού βρει τη θέση τους στον ιστορικό κάδο απορριμμάτων. Δεν είναι οι μόνοι.
Μπροστά στη νέα πολιτική πραγματικότητα που διαμόρφωσαν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, διατηρώντας μεν τη ΝΔ σε κυρίαρχη θέση αλλά με εμφανείς απώλειες, επανήλθαν στο πολιτικό προσκήνιο και στην πολιτική τα θέματα της «Κεντροαριστεράς», με εύρος από κάποια πιθανή «σύγκλιση» μεταξύ των δυο κύριων αυτοαποκαλούμενων εκπροσώπων της, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τη δημιουργία νέου «ενιαίου φορέα» με κοινό αρχηγό, ικανό να νικήσει τον κ. Μητσοτάκη στις επόμενες εθνικές εκλογές.
Ταυτόχρονα, για να καταδειχτεί το επείγον του θέματος και η πιεστική ανάγκη πολιτικών κινήσεων αφενός μεν εμφανίστηκαν δημοσιεύματα για ενδεχόμενες πρόωρες εκλογές το φθινόπωρο, στις οποίες ο Π/Θ δεν έχει απολύτως κανένα λόγο λογικά να προσφύγει, αφ’ ετέρου νέες δημοσκοπήσεις των εταιρειών Metron Analysis και GPO που δείχνουν ότι γενικά η κοινή γνώμη, αλλά και οι κομματικές βάσεις σε μικρότερο βαθμό, τάσσονται υπέρ της «συνεργασίας» του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλων μικρών κομμάτων της αντιπολίτευσης που συλλήβδην κατατάσσονται μαζί με τους εσαεί αυτόκλητους ιδιοκτήτες του αυτο-αποκαλούμενου «προοδευτικού χώρου».
Στις ανωτέρω μετεκλογικές δημοσκοπήσεις, όπου εμφανίζονται τα ίδια πρόσωπα ως δυνητικοί αρχηγοί κάποιου «ενιαίου» φορέα της «Κεντροαριστεράς», πρωτεύει και πάλι ο κ. Τσίπρας, με αποδοχή, έστω μικρή, και από τη βάση του ΠΑΣΟΚ. Ο κατ’ άλλους «απόμαχος» επανεμφανίστηκε με άλλη, υποτίθεται «σοβαρή» πολιτική δορά, με τα εγκαίνια και την πολιτική εκδήλωση του «Ιδρύματός» του στην οποία προσέδωσε κάποια ισχνή «διεθνή» διάσταση με πρόσχημα τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Σημειωτέον, ότι η πρόταση περί «ενιαίου φορέα» προήλθε εσπευσμένα και απρόκλητα από τον κ. Νίκο Παππά, υποτίθεται δεξί χέρι του κ. Κασσελάκη, οποίος, πέραν των άλλων, επί του παρόντος υποστηρίζει, «το κοινοβουλευτικό μέτωπο προοδευτικών κομμάτων», όπως γράφει η εκπρόσωπος κα. Β. Κεχαγιά.
Ο δε απολυθείς «εξάδελφος» αρκείται επί του παρόντος σε «διεργασίες σύγκλισης». Συγχορδία δημοσιευμάτων και σχολίων αναδεικνύουν τη δήθεν «νέα εποχή» του κ. Τσίπρα, του πρώτου εισαγωγέα και έμπορο του πολιτικού Τραμπισμού, αριστοτέχνη της πολιτικής απάτης και αδίστακτου φορέα χυδαίου αριστερού λαϊκισμού, θανάσιμου εχθρού της φιλελεύθερης δημοκρατίας και των θεσμών της. Θα επανέλθω επ’ αυτού πιο κάτω.
Άκρως εντυπωσιακή, όμως, είναι η σπουδή και η σφοδρότητα με τις οποίες διάφοροι «δελφίνοι» και άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ επιτέθηκαν κατά του κ. Ανδρουλάκη την επομένη των εκλογών ωσάν έτοιμοι από καιρό, ζητώντας την κεφαλή του επί πίνακι εδώ και τώρα και απαιτώντας προσφυγή στην κάλπη για την εκλογή νέου αρχηγού. Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός της επίθεσης κατά του κ. Ανδρουλάκη από ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπως ο κ. Κώστας Σκανδαλίδης, ο οποίος γράφει (23/6) για «ανασύσταση της δημοκρατικής παράταξης» και «προοπτική διαμόρφωσης του πολιτικού σχήματος που θα διεκδικήσει την κυβέρνηση του τόπου από τη νεοδεξιά».
Ήτοι, ακόμα και τα ιστορικά στελέχη θεωρούν ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει μέλλον. Συνεπίκουρος ο κ. Γ. Παπανδρέου, πρόεδρος του κόμματός του ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ. και μετέχων στο σχήμα ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ο επονομαζόμενος και «Πινιοσέτ», ο οποίος έσπευσε κι αυτός, με παράδειγμα τον συνασπισμό-συνονθύλευμα ανάγκης της Αριστεράς στη Γαλλία για την αναχαίτιση της Ακροδεξιάς της Λεπέν, να προτείνει κάποιο ανάλογο σχήμα συνεργασίας στους ιθαγενείς. Προφανώς, τη χώρα μας κυβερνά κάποια «επάρατη και φασιστική Δεξιά» και δεν το έχουμε επαρκώς αντιληφτεί, κάποια «χούντα του Μητσοτάκη» που χρειάζεται να ανατραπεί. Παράνοια. Εμμονική ιδεοληψία.
Ορθώς σχολιαστές που παρακολουθούν τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ ανοιχτά ενταγμένοι στην πολιτική του σφαίρα ερμηνεύουν τις κινήσεις αυτές αντικατάστασης του κ. Ανδρουλάκη ως προερχόμενες από μερίδα στελεχών του κόμματος που επιθυμούν τη συνεργασία, σύγκλιση κι ό,τι ήθελε προκύψει με τον ΣΥΡΙΖΑ και από αυτήν την πολιτική άποψη θεωρούν τον Κρητικό πολιτικό σοβαρό εμπόδιο που πρέπει να υπερπηδήσουν.
Κι έτσι ο κ. Ανδρουλάκης εκ των πραγμάτων θα υποχρεωθεί να υπερασπίσει το «διμέτωπο» αγώνα του και κυρίως τη θέση του ως κυματοθραύστη και τελευταίο ανάχωμα της κατολίσθησης προς τη «Συριζοποίηση» του κόμματος. Σημαντική μερίδα της εκλογικής βάσης του κόμματος θα ακολουθήσει τον κ. Ανδρουλάκη. Οι αντίπαλοί του θα πρέπει να περάσουν πάνω από το πτώμα του. Ο «πράσινος ΣΥΡΙΖΑ» δεν ήταν απλή φαντασία της ΝΔ. Η σύνοδος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ στις 30/6 αναμένεται να δώσει νέα στοιχεία για την πορεία του κόμματος. Οπότε θα επανέλθουμε.
Είτε με τον παρόντα αρχηγό είτε με άλλον, η «εφεδρεία Τσίπρα» για να ευδοκιμήσει προϋποθέτει κάποια «ενιαία» μορφή συνύπαρξης ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ και κυρίως την κατάργηση των αρχηγών των δυο κομμάτων. Πράγμα δύσκολο αν όχι αδύνατο. Τέτοια είναι η ένδεια σοβαρών πολιτικών αντιπάλων του κ. Μητσοτάκη στο χώρο της «Κεντροαριστεράς» ώστε εκτός από την εμφάνιση νέων προσώπων, όπως ο επισπεύδων «Δουξ των Αθηνών», η προσφυγή σε ένα φθαρμένο προϊόν, το νέο πακετάρισμα ενός γνωστού και απαράλλακτου περιεχομένου, να αποτελεί πράξη απελπισίας από εκείνους τους «εγκέφαλους» που με κάθε τρόπο θέλουν να απαλλαγούν από τον κ. Μητσοτάκη.
Ως προς την επιδίωξη αυτή δεν αποκλείεται να βρεθούν και πρόθυμες δυνάμεις και εντός της ΝΔ οι οποίες δεν είναι βέβαιο τι θα πράξουν. Αυτός που συγκυβέρνησε δις (2015-2019) με ένα λαϊκιστικό και χυδαίο Ακροδεξιό κόμμα, τους Ανεξάρτητους Έλληνες του κ. Καμμένου, ξιφουλκεί τώρα και της Ακροδεξιάς. Περισσό θράσος.
Γεγονός είναι, ότι με διάφορα σενάρια λαϊκιστικής υφής εξυφαίνεται ένα Σχέδιο για μια νέα Μεγάλη Πολιτική Απάτη, αντίστοιχη εκείνης του 2015, για ανατροπή της ΝΔ και της πορείας της χώρας προς τον ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό. Η υπόθεση της «Κεντροαριστεράς» δεν πρόκειται μόνο περί «Μεγάλης Κοροϊδίας», όπως έγραψε ο Μ. Καψής (22/6), αλλά περί εσκεμμένης Πολιτικής Απάτης μεγάλης εμβέλειας. Επιμένουν. Η παταγώδης κατάρρευση της Αντιμνημονιακής Απάτης και η Διάψευση της Λαϊκιστικής Επαγγελίας με ανυπολόγιστο κόστος και ανήκεστο βλάβη για τη χώρα από την οποία αγωνίζεται ακόμα να συνέλθει δεν αποτέλεσε μάθημα.
Το ερώτημα είναι αν οι πολίτες είναι διατεθειμένοι κι αυτή τη φορά να πέσουν εκουσίως για μια ακόμη φορά θύματα της Πολιτικής αυτής Απάτης. Δεν μπορεί κανείς να είναι τόσο βέβαιος για τη συμπεριφορά τους, ιδιαίτερα στων νέων ηλικιών που είτε απέχουν, είτε απεχθάνονται την πολιτική και ελκύονται από αυταρχικά, λαϊκιστικά πρότυπα είτε δρουν ως «αντι-συστημικοί». Όψομεν. Βρισκόμαστε στις απαρχές μιας νέας πολιτικής φάσης κατά την οποία οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις, οι διαδοχικές κρίσεις, εντοπίζονται κυρίως στο χώρο των κομμάτων της αντιπολίτευσης.
* Ο Βασίλης Καπετανγιάννης είναι πολιτικός επιστήμων
