της Ειρήνης Καρανασοπούλου
Αυτό το σαββατοκύριακο, κάποιοι θα έχουν τα μάτια τους στραμμένα στην Ιαπωνία, όπου κι η συνάντηση των G7, μήπως και βγάλουν άκρη τι θα γίνει με το ελληνικό δημόσιο χρέος στο Eurogroup της ερχόμενης Τρίτης. Κάποιοι άλλοι, ωστόσο, θα έχουν το νου τους στην Κωνσταντινούπολη, όπου με αφορμή ανθρωπιστική διάσκεψη του ΟΗΕ θα συνυπάρξουν τόσο ο Τούρκος πρόεδρος Tayyip Erdogan, όσο κι η Γερμανίδα καγκελάριος, Angela Merkel, κι ο Έλληνας πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας.
Οι συναντήσεις λαμβάνουν χώρα σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι για το μεταναστευτικό – για την ακρίβεια, όταν όλα δείχνουν ότι η συμφωνία ΕΕ -Τουρκίας έχει “πέσει στα βράχια”, πρωτίστως με ευθύνη του κ. Erdogan. Ο, με έφεση στην απολυταρχία, πρόεδρος της Τουρκίας το τελευταίο διάστημα δεν έχει μείνει καθόλου άπραγος: ξήλωσε τον πρωθυπουργό κ. Davoutoglou και τον αντικατέστησε με τον “υπάκουο κύριο με ένα μουστάκι”, τον κ. Yildirim, δίνοντας σαφές σήμα σε όλη την Ευρώπη πως ο ίδιος είναι ο μόνος συνομιλητής της. Ξεκαθάρισε πως τα θέματα ασφαλείας είναι εκτός οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης, ασχέτως τιμήματος – και για αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει το νόμο περί τρομοκρατίας, βάσει του οποίου διώκονται δημοσιογράφοι και διανοούμενοι. Ότι παρόλα αυτά θεωρεί πως δικαιούται την απελευθέρωση της βίζας για τους Τούρκους πολίτες – κι αν οι Ευρωπαίοι δεν του τη δώσουν, μαζί με τα 3 δις της συμφωνίας, απλούστατα δεν θα τηρήσει τη συμφωνία – κι οι πρόσφυγες θα ξαναρχίσουν να έρχονται στην Ευρώπη! Και βέβαια προχωρά ακάθεκτος στη στέρηση της ασυλίας για τους Κούρδους βουλευτές.
Η κ. Merkel , πάλι, δεν πατά και σε πολύ στέρεο έδαφος πηγαίνοντας να συναντήσει τον κ. Erdogan. Έχοντας κάνει το μοιραίο λάθος να πρωτοστατήσει στη συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας, την κατέστησε ταυτοχρόνως κι ως μοναδική λύση στο μεταναστευτικό πρόβλημα της Ευρώπης. Κι από κει και πέρα άρχισε να δέχεται πυρά εντός κι εκτός Γερμανίας, από αριστερά κι από δεξιά, ότι περίπου συμμάχησε με το διάολο, με έναν δικτάτορα ίσως, επ''ουδενί Ευρωπαίο πάντως – για χάρη του οποίου έκανε και τα στραβά μάτια όταν δεν υποχωρούσε και στις απαιτήσεις του για....διώξεις Γερμανών κωμικών. Αυτά όλα της στοίχισαν ακριβά – στις συμμαχίες της, στο κύρος της, στην αξιοπιστία τη δική της και του κόμματός της.
Και τώρα, που πρέπει να διαπραγματευθεί όχι με τον αρχιτέκτονα της συμφωνίας κ. Davutoglu αλλά με τον ίδιο τον κ. Erdogan, σέρνει ακόμη ένα βαρίδι: την απόφαση της Μπούντεσνταγκ να αναγνωρίσει στις 2 Ιουνίου τη γενοκτονία των Αρμενίων, μετά από συμφωνία όλων σχεδόν των κομμάτων του γερμανικού κοινοβουλίου. Και κάτι τέτοιο, όπως γνωρίζουμε από το προηγούμενο της Γαλλίας, είναι "κόκκινο πανί" για την Άγκυρα.
Εν μέσω όλων αυτών – και του σαφούς αδιεξόδου στο οποίο βρίσκεται η Ευρώπη για το μεταναστευτικό – αναρωτιέται κανείς τι ρόλο μπορεί να παίξει ο κ. Τσίπρας, με 55.000 εγκλωβισμένους πρόσφυγες στην Ελλάδα και κάθε ΜΚΟ να κατηγορεί τη χώρα του για τις άθλιες συνθήκες διαμονής. Η προφανής απάντηση είναι “μάλλον τίποτε”.
