Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το φάντασμα του... Αλέξη Τσίπρα.
Κάθε άλλο παρά έκπληξη, τελικά, ήταν οι διαρκείς αναφορές των υποψηφίων αρχηγών του ΣΥΡΙΖΑ, στον Αλέξη Τσίπρα. Αναμενόμενο και άσχετο από το γεγονός πως κατά τη διάρκειά της, ούτως ειπείν, προεκλογικής τους εκστρατείας, με υπαινιγμούς και αόριστες αναφορές, όλοι, πλην Κασσελάκη, προσπάθησαν να πάρουν αποστάσεις από συγκεκριμένες στρατηγικές και τακτικές του πρώην αρχηγού του κόμματος, ο οποίος παραμένει σε καθεστώς παρατεταμένων οικογενειακών διακοπών στην άλλη άκρη του κόσμου.
Και μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να απολαμβάνει τα κάλλη και τις ομορφιές στη Μέκκα του ανάλγητου, παγκόσμιου, καπιταλιστικού συστήματος, ωστόσο το πνεύμα και η ιδεολογία του, ήταν πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα, σε ένα συνέδριο, τα μέλη του οποίου είχαν εκλεγεί κατά το παρελθόν, υπό άλλες συνθήκες και σε τελείως διαφορετικά πολιτικά συμφραζόμενα. Ωστόσο, είναι γνωστή η συριζαϊκή εφευρετικότητα, όταν πρόκειται για διατήρηση του status quo.
Λόγος, φυσικά, γίνεται για τον λαϊκισμό και την υποσχεσιολογία στις ομιλίες των υποψηφίων, οι οποίοι εκόντες άκοντες, θα πρέπει να αποδείξουν στο κομματικό κοινό πως είναι άξιοι συνεχιστές και απόστολοι, αλλά και τοις κείνου ρήμασι πειθόμενοι.
Το πρόβλημα ξεκινάει, όμως, από τη στιγμή που ο ιδρυτής και «θεός», στο παρασκήνιο, φρόντισε να στείλει το δικό του Μωυσή, ο οποίος ανέλαβε να οδηγήσει τον λαό του ΣΥΡΙΖΑ από την πολιτική έρημο, μέσω της θαλασσοδαρμένης στενωπού της πραγματικότητας, στη Γη της Επαγγελίας, δηλαδή στην εξουσία.
Μπορεί οι διάφοροι μαθητές και επίδοξοι διάδοχοι να ανέφεραν πλειστάκις το όνομα του κ. Τσίπρα, εκείνος, όμως, που προβάλει ως περιούσιος διάδοχος, δεν ήταν άλλος από τον κ. Κασσελάκη, ο οποίος ενσαρκώνει όλα όσα κληροδότησε ο προκάτοχός του, σε νέα βελτιωμένη έκδοση, υπό την μπαγκέτα έξυπνων επικοινωνιολόγων.
Με ευφάνταστες ατάκες, φροντισμένη εικόνα και μία γενναία δόση λαϊκισμού, ο φέρελπις διάδοχος, δοκιμάζει τις αντοχές ενός κόμματος, γαλουχημένου στον φτηνό λαϊκισμό και τον παράλογο συναισθηματισμό του εκλογικού του σώματος. Θα τα καταφέρει να γοητεύσει το συριζώνυμο πλήρωμα να τον ακολουθήσει; Θα το μάθουμε πολύ σύντομα.
Από την άλλη πλευρά, ο κ. Κασσελάκης, ήρθε για να μείνει. Αν όχι ως πρόσωπο, τότε ως μοντέλο είτε μετάλλαξης του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, είτε ενός άλλου, νέου κόμματος μίας post left παράταξης που θα διεκδικήσει τη θέση και το ρόλο του έτερου πόλου στο πολιτικό σύστημα. Μιας παράταξης που θα αποτελεί τη συνέχεια και την έκφραση της αντιδυτικής παράδοσης, σε πιο ήπια μορφή, με το γνωστό αλλήθωρο βλέμμα προς πάσης φύσεως τριτοκοσμικούς πειραματισμούς και μίας εσάνς new age αμφισβήτησης.
Για όσους έχουν μνήμη και θυμούνται, το σκηνικό θυμίζει έντονα τον τρόπο διαδοχής του Κρόνου της αριστεράς Αλέκου Αλαβάνου από τον κ. Τσίπρα. Και τότε, ο νεαρός Αλέξης είχε παρουσιαστεί ως η λύση για τον εκσυγχρονισμό της μικρής εκλογικά αριστεράς και ξεκίνησε η μεγάλη πορεία προς την αγανάκτηση, την εξουσία, την αποκάλυψη του πραγματικού προσώπου και την ιδεολογική και πολιτική αποκαθήλωση.
Διαβάζοντας προσεκτικά τα μανιφέστα των επίδοξων διαδόχων, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως δεν κομίζουν κάτι καινούργιο, κάτι ρηξικέλευθο, κάτι ρεαλιστικό. Γενικολογίες και πομφόλυγες, διανθισμένες με υποσχέσεις για κατατρόπωση του αντιπάλου και ανάδυση της ελπίδας για μία νέα, δεύτερη, κυβερνητική προοπτική.
«Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε», είναι ο τίτλος του θεατρικού έργου του Λουΐτζι Πιραντέλο και ταιριάζει πολύ σε αυτό που παρακολουθούμε.
Ζούμε στην αρχή μιας νέας εποχής. Ίσως να χρειάζονται και νέα κόμματα, μεταξύ των πολλών άλλων που έχει ανάγκη η εποχή μας. Ωστόσο, αυτά μπορούν να προκύψουν και να ριζώσουν, μόνο αν εκφράζουν συγκεκριμένες κοινωνικές ανάγκες. Αν απλά θέλουν να επαναλάβουν αποτυχημένα πειράματα του παρελθόντος σε νέα συσκευασία είναι καταδικασμένα να αποτύχουν. Μόνο που και αυτή τη φορά, το μάρμαρο θα το πληρώσει η κοινωνία και ο τόπος.
