Πάντα η Αριστερά -και αναφέρομαι στην ανανεωτική- διακρινόταν για τις πολιτικές συζητήσεις, για τις αναζητήσεις πολιτικών αιτίων στην ανάλυση και την ερμηνεία των γεγονότων. Μάλιστα, δεν ήταν λίγες οι φορές που, ειρωνικά, λέγαμε ότι η Αριστερά παράγει περισσότερο διάλογο από αυτόν που μπορεί να καταναλώσει.
Η απότομη άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ σταδιακά έδωσε ένα τέλος σε αυτή την κατάσταση. Η διαχείριση της εξουσίας αφυδάτωσε πολιτικά τη ριζοσπαστική Αριστερά, ιδίως μετά την υπογραφή του αριστερού μνημονίου και την πρώτη διάσπασή της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επί Τσίπρα εξελίχθηκε σε ένα κόμμα μηχανισμών, μακριά από την παραγωγή πολιτικής, ελλείψει πολιτικού διαλόγου. Τα κονταροχτυπήματα μέσα στο όργανα δεν αφορούσαν πολιτικές, αλλά προσωπικές αντιδικίες από τα παλιά και συμπεριφορές που έκαναν ζημία στο κόμμα τους. Ποτέ δε συζητήθηκαν τα αίτια της ήττας του 2019, διότι θα διαταράσσονταν οι εσωκομματικές ισορροπίες. Έτσι, βαδίζοντας στα τυφλά, με έναν ακραία διχαστικό λόγο που καλλιεργούσε την προσδοκία της ρεβάνς, οδηγήθηκαν στη συντριβή του 17,5%.
Μια συνολική πορεία που έφερε ένα ονοματεπώνυμο και μια σφραγίδα: Αλέξης Τσίπρας.
Στη συνέχεια τα όσα έγιναν είναι γνωστά, όμως ένα χρόνο μετά από αυτό το σοκαριστικό 17,5% ακόμα δεν έχει γίνει μια συζήτηση για το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε σε αυτό το σημείο και ποιοι ευθύνονται για αυτό. Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν έχει πλέον κανένα λόγο να κρύβει τα σκουπίδια κάτω από το χαλί. Εδώ που έφτασαν τα πράγματα ας ανοίξει τον φάκελο «εκλογές 2019 και 2023». Χαμένος δε θα βγει.
Αλλά ανεξάρτητα από αυτό, άκουσε κάποιος να συζητούν στον ΣΥΡΙΖΑ για συγκεκριμένες πολιτικές, πέρα από τα γενικά, τετριμμένα ευχολόγια της Αριστεράς; Ποιες είναι οι πολιτικές διαφορές των 87 από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ; Και ποια είναι η πολιτική πλατφόρμα του Παύλου Πολάκη, πέρα από τους γνωστούς κουτσαβακισμούς; Και ο Στέφανος Κασσελάκης γιατί δεν προβάλλει τα πολιτικά του πιστεύω και δε δίνει μάχη να τα υπερασπιστεί; Στο επικείμενο συνέδριο ποιες πολιτικές προτάσεις θα αντιπαρατεθούν;
Γιατί δε γίνονται όλα αυτά; διότι ο χώρος έχει ξεχάσει τι σημαίνει παραγωγή πολιτικής. Ένας απαίδευτος πολιτικά ακτιβιστής -οι καταλήψεις ήταν η ειδικότητά του- έγινε αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και επειδή τον βοήθησε η μνημονιακή συγκυρία, πίστεψε πως μόνον με κραυγές θα παραμείνει στην εξουσία και στη χειρότερη περίπτωση στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Τελικά, και την εξουσία έχασε και βλέπει σήμερα το κόμμα του να κινδυνεύει να καταντήσει ο παρίας του πολιτικού μας συστήματος. Συνεπώς, αντί να μαλώνουν οι 87 και οι 57 με τους υπόλοιπους, ας καθίσουν και να αρχίσουν να συζητούν για τα αίτια της μεγάλης ήττας του 2023.
Και μετά, αφού καταλήξουν κάπου, ας συντάξουν ένα εθνικό σχέδιο, κάτι σαν τους «Στόχους του Έθνους» του ΚΚΕ εσωτερικού. Μια συλλογική πρόταση προς την ελληνική κοινωνία. Μπορούν;
