Πολλοί είναι εκείνοι που «είδαν» πίσω από τις κινητοποιήσεις για τις παραλίες πολιτική και ιδεολογική σκοπιμότητα προερχόμενη από το χώρο της Αριστεράς. Είναι αλήθεια ότι όπου εμφανίζεται ένα αυθόρμητο κίνημα πολιτών νομοτελειακά θα γίνει προσπάθεια να καπελωθεί ή να καθοδηγηθεί. Η έννοια της καθοδήγησης στηρίζεται στην έννοια της πρωτοπορίας που μόνο αυτή γνωρίζει τι είναι σωστό.
Όμως τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Ο χώρος της κοινωνίας των πολιτών στη χώρα μας είναι ένα αχαρτογράφητο πεδίο.
Οι όποιες προσπάθειες είχαν ξεκινήσει το 2006 με την πρωτοβουλία (Καμπάνια) για τη Συνταγματική αναγνώριση των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων.
Η πρωτοβουλία απέβλεπε στη ρύθμιση του άναρχου χώρου δια της συνταγματικής αναφοράς στον εθελοντισμό, τις Μη κυβερνητικές και μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα οργανώσεις και της επακόλουθης νομοθεσίας που θα έπρεπε να ακολουθήσει και να ρυθμίσει τα πολλά ζητήματα που προέκυπταν από τη δράση της κοινωνίας των πολιτών.
Συμμετείχαμε ενεργά σαν συντονιστικό της Καμπάνιας στις τέσσερεις συνεδριάσεις της επιτροπής θεσμών και διαφάνειας το 2010 ή 11 και καταθέσαμε πρόταση νόμου με σκοπό τη ρύθμιση του χώρου και τη θέσπιση κριτηρίων. Πόρισμα δε βγήκε και συνέχισε η χώρα να πορεύεται χωρίς μπούσουλα.
Για πολλά χρόνια η φράση ΜΚΟ στολιζόταν με φωτοστέφανο. Χρειάστηκε να συμβούν πολλά για να φτάσουμε στη σημερινή αρνητική εικόνα. Εντούτοις, υπάρχουν και Μη κυβερνητικές οργανώσεις σοβαρές και αξιόλογες.
Κατά την ίδια λογική τα αυθόρμητα κινήματα των πολιτών, όπως αυτό για τις παραλίες, δεν έχουν εκ προοιμίου κακή πρόθεση παρόλο που λόγω του κινηματικού χαρακτήρα είναι ένα προνομιακό πεδίο για άσκηση κριτικής τόσο κοινωνικής όσο και πολιτικής.
Έτσι, στο ζήτημα των ημερών για τις ελεύθερες παραλίες πολλοί είναι εκείνοι που φαντάζονται μια επιστροφή σε μια ειδυλλιακή πραγματικότητα που έχει χαθεί ανεπιστρεπτί. Ίσως κάποιοι να βλέπουν με κακό μάτι την τουριστική ανάπτυξη ή και το κέρδος.
Από την άλλη πλευρά υπήρχαν κι εκείνοι που έβλεπαν πίσω από τις κινητοποιήσεις στην Πάρο, την οποία γνωρίζω 60 χρόνια, δυνάμεις εχθρικές στην ελεύθερη οικονομία και ιδιαίτερα της αριστεράς. Στο λάθος αυτό μονοπάτι σύρθηκαν και οι υπερασπιστές της Δημοτικής αρχής που μίλησαν για τάγματα εφόδου, δίνοντας μια δραματική διάσταση που καμία σχέση δεν είχε με τον ειρηνικό χαρακτήρα των κινητοποιήσεων. Η χθεσινή συνέντευξη στο Liberal του Αντιπεριφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου και Επάρχου Πάρου κ. Κώστα Μπιζά, ήταν πολύ διαφωτιστική και ψύχραιμη.
Η απάντηση σε όλα αυτά είναι τήρηση της νομιμότητας από το κράτος. Κι εδώ ερχόμαστε στον μεγάλο ασθενή. Ακούστε την περιγραφή ενός μάχιμου δικηγόρου
«Ειπώθηκε πως ο Δήμος είναι αναρμόδιος. Μπορεί να κάνει μόνο αυτοψίες. Αλλά και για αυτές ακόμα είναι υποστελεχωμένος. Κάνει επομένως την «αυτοψια» και στέλνει έγγραφο στην Αστυνομία. Η Αστυνομία όμως δεν είναι αρμόδια μας ακούσαμε από την εκπρόσωπος τύπου. Μπορεί να κάνει μόνο μήνυση. Για να δικαστεί θέλει πότε; Ούτε καν τον «αυτοφωράκια» δεν μπορεί να πιάσει επειδή δεν έχει αποφανθεί η κτηματική υπηρεσία του Δημοσίου.Οπότε το θέμα φτάνει σε αυτή την υπηρεσία. Αλλά δεν μπορει. Έχει 5 υπαλλήλους για όλες τις Κυκλαδες.
Άντε λοιπόν και βγαίνει το «πρωτόκολλο απομάκρυνσης η κατεδάφισης».
Εκεί ξαναποκτά αρμοδιότητα ο Δήμος. Αλλά δεν έχει μπουλντόζες.
Αρμόδια για τις μπουλντόζες είναι η Περιφέρεια.
Λόγω της δημοσιότητας βγαίνει ο Κωστής Χατζηδάκης με έκδηλη νευρικότητα και λέει πως θα γίνουν σαρωτικοί έλεγχοι δε θα χαριστούνε σε κανέναν».
Βέβαια, λόγω της έκτασης του ζητήματος στην Πάρο άρχισε το ξήλωμα σε κάποιες παραλίες προκειμένου να τηρηθούν τα προβλεπόμενα από το νόμο.
Όμως το πρόβλημα είναι ακόμα εδώ. Δε μιλάμε μόνο για τις ξαπλώστρες. Μιλάμε για τις εκατοντάδες παρανομίας που ξεκινάνε από τις ξαπλώστρες και φτάνουν σε κατειλημμένες ράμπες αναπήρων ή σε παραβάσεις ηχορύπανσης και πάει λέγοντας.
Πριν χρονιά στη Θεσσαλονίκη είχε ξεφυτρώσει ένα κίνημα ενάντιων του ανεξέλεγκτου παρκαρίσματος με τίτλο «Είμαι γαϊδούρι, παρκάρω όπου θέλω» και η τιμωρία για τους ασυνείδητους ήταν ένα αυτοκόλλητο στο παρμπρίζ όπου μαζί με το σλόγκαν υπήρχε και η μορφή ενός γαϊδάρου. Το κίνημα αυτό ξεφούσκωσε όχι επειδή η Θεσσαλονίκη έλυσε το προβλήτα αλλά επειδή κάποιοι οδηγοί αντιδρούσαν όταν έβλεπαν το αυτοκόλλητο πάνω στο παρμπρίζ. Ευτυχώς, δεν υπήρξαν επεισόδια.
Στη σημερινή πραγματικότητα, όπου ένα κάλεσμα για δράση ή στήριξη μιας πρωτοβουλίας μπορεί να διαδοθεί αστραπιαία, το φαινόμενο των αυθόρμητων κινημάτων θα συνεχίσει να υπάρχει.
Στον βαθμό που τα περισσότερα από αυτά αφορούν την καθημερινότητα και την ποιότητα ζωής των πολιτών εκτιμώ ότι βρίσκονται στα χωράφια της Αυτοδιοίκησης.
Ο ρόλος της κεντρικής διοικήσεις είναι να φροντίσει περιορίσει τις παθογένειες του χώρου αυτού.
Και όταν εμφανίζονται αντί να απολογείται ή να κάνει δίκες προθέσεων να ακούει τις διαμαρτυρίες και να αντιτάσσει την λογική και την τήρηση του νόμου, εφόσον υπάρχει.
Κι αν χρειάζεται τροποποίηση ο νόμος να την κάνει όχι για να ικανοποιήσει το λαϊκό αίσθημα αλλά να ενδυναμώσει την ιδέα της συντεταγμένης λειτουργίας.
Αλλιώς θα αφήνει τους εκμεταλλευτές των κινημάτων να αλωνίζουν.
