Του Γιάννη Σιδέρη
Σήμερα είναι μια άλλη μέρα για την Κεντροαριστερά. Ενθουσιώδης αλλά όχι διθυραμβική. Ουσιαστική αλλά όχι εύκολη. Ανακουφιστική αλλά και ανηφορική. Η νέα ηγεσία παραλαμβάνει τα ράκη ενός ιστορικού κόμματος, και θέλει να το ξανακάνει παράταξη. Η εκλογική διαδικασία έδωσε απλώς μια γενναία ανάσα ζωής. Στο χέρι της είναι να μην είναι η τελευταία.
Η Φώφη Γεννηματά εξέπληξε. Καθ' όλη τη διαδρομή της ως την προεδρία του κόμματος, σε όποιο πόστο, δεν είχε επιδείξει οργανωτικό δυναμισμό, ούτε είχε φιλοτεχνήσει προφίλ που θα προετοίμαζε για ηγετική εμφάνισή της στην απελθούσα εκλογική διαδικασία. Παρουσιάστηκε ηγετική, συνεργατική και μειλίχια, χωρίς να ενδώσει σε πολώσεις και άγονους διαξιφισμούς!
Φυσικά το αποτέλεσμα δεν είναι θρίαμβός της, και ελπίζεται να μην το εκλάβει ως τέτοιο. Θρίαμβος ήταν η μεγάλη προσέλευση, και ανήκει στο ΠΑΣΟΚ, ως η οργανωμένη έκφραση μιας παράταξης, που κάποτε ενθουσίασε και κινητοποίησε. Πολλοί πήγαν και ψήφισαν μόνο «χάριν της παράταξης». Άλλοι, όχι ελάχιστοι, ψήφισαν για να στείλουν ηχηρότατο μήνυμα απαρέσκειας στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η κα Γεννηματά, πιστώνεται από όλους το «γενναίο άνοιγμα» προς άλλες δυνάμεις. Όμως το άνοιγμα ήταν απλώς μονόδρομος. Κατανόησε ότι το brand name ΠΑΣΟΚ είναι φθαρμένο και χρειάζεται ανανέωση, καθώς πίσω του βρισκόταν χωρίς σημείο αναφοράς η παράταξη, δηλαδή οι κοινωνικές ομάδες που ιστορικά αυτοπροσδιορίζονται ως Κεντροαριστερές, και τις οποίες έπρεπε να επαναπροσελκύσει. Άλλωστε εξελέγη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με το τρίπτυχο «ενότητα - διεύρυνση - ανανέωση». Η ανανέωση είναι στο χέρι της, οι άλλες δύο πτυχές επαφίενται και στη διάθεση των συνεργαζομένων κομμάτων και προσωπικοτήτων.
Εκεί θα υπάρξουν δυσχέρειες, όχι τόσο από τους αρχηγούς των παρατάξεων που προσέρχονται προς συνεργασία, αλλά από τους οπαδούς των, τμήμα των οποίων προσβλέπει σε στήριξη του Κυριάκου Μητσοτάκη, καθώς ο λόγος του συνάδει με τις φιλελεύθερες απόψεις τους.
Η κα Γεννηματά ελπίζει ότι θα τις ενοποιήσει μέσα από μια διαδικασία συνεδρίου το οποίο προβλέπεται να διεξαχθεί την άνοιξη του 2018, με τη δημιουργία ενός μάλλον πολυκομματικού φορέα. Στόχος των εκτός ΠΑΣΟΚ, είναι η δημιουργία ενιαίου κόμματος, αλλά αυτό σκοντάφτει στην αυτοδιάλυση του ΠΑΣΟΚ. Αυτή θα πρέπει να την αποφασίσουν τα μέλη του, σε δικό τους συνέδριο, αλλά καθώς στα εναπομείναντα μέλη ο κομματικός πατριωτισμός είναι κυρίαρχο πολιτικό στοιχείο (γι'' αυτό και παρέμειναν στο κόμμα τους), δεν θα έδινε κανείς πολλές πιθανότητες σε τέτοια εξέλιξη.
Στο ενδιάμεσο, και στην πορεία προς το συνέδριο, η κ. Γεννηματά θα συγκροτήσει ένα ενιαίο πολιτικό κέντρο, στο οποίο θα συμμετάσχουν οι υποψήφιοι για το νέο φορέα, με διακριτό ρόλο φυσικά για τους κ. Καμίνη και κ. Θεοδωράκη.
Ωστόσο το «φλέγον» ερώτημα για τη δημοσιογραφία κα την κοινή γνώμη είναι το «με ποιους θα πάει», αν δηλαδή θα συνεργαστεί με κάποιο από τα δύο κόμματα, για το σχηματισμό κυβέρνησης, εάν δεν υπάρξει αυτοδυναμία.
Το ερώτημα είναι πλαστό και τίθεται από τον ΣΥΡΙΖΑ εκ του πονηρού, αφενός για να εκθέσει το ΠΑΣΟΚ ως συνεργάτη της «δεξιάς» και να κρατήσει τους πασοκικούς ψηφοφόρους του, αφετέρου για να εδραιώσει την εικόνα του, ως ένα εκ των δύο μεγάλων κομμάτων, και το ΠΑΣΟΚ που θα έχει χρησιμότητα «τσόντας». Και είναι πλαστό γιατί ούτως ή άλλως, χωρίς το πρώτο κόμμα, τα κουκιά δεν βγαίνουν για κυβέρνηση. Πέραν αυτού, ώσπου να τεθεί σχετικό θέμα, ο φορέας θα διεκδικεί αυτόνομο ρόλο.
ΥΓ: Το liberal κατά την προεκλογική περίοδο, διέκρινε ευκρινώς και αποτύπωσε απλές αλήθειες: Τον έρποντα ρατσισμό κατά των Πασόκων από τις «ελίτες» του Φιλελεύθερου Κέντρου (τον είχαμε ξανασυναντήσει κατά το «βρώμικο ''89»). Τη διάθεση να διαγουμίσουν τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ, χωρίς το ΠΑΣΟΚ. Την ανάδειξη δύο φορές του κ. Καμίνη με τις ψήφους του όλου ΠΑΣΟΚ, και με τη δραστική συνδρομή των «μηχανισμών» του, που τώρα έγιναν «βδελυροί», κατά το δημόσιο λόγο των υποστηρικτών του δημάρχου, αλλά και του αρχηγού του Ποταμιού. Τη δημοσκοπική κατιούσα του Σταύρου, με τις ωραίες ιδέες, αλλά τη συρρικνούμενη αποδοχή, γεγονός που φόβιζε τη μάζα των ψηφοφόρων για τη δυνατότητα ενός νικηφόρου μέλλοντος. Τη συναισθηματική πρόσδεση ενός τμήματος των ΠΑΣΟκων με το κόμμα τους - σχέση που αποτελεί βίωμα δεν καταλύεται πάντα με ψυχρές ορθολογικές αναλύσεις. Η «κομματική μνήμη» είναι τροφοδότρα συναισθήματος, εμπιστοσύνης και ελπίδας (κακώς ή καλώς).
Όλα αυτά, από κάποιους, θεωρήθηκαν «εγκιβωτισμένα» στη Χαριλάου Τρικούπη – επειδή, διατηρώντας την κριτική μας ματιά, δεν στοιχηθήκαμε στο «νεωτερικό» συρμό του οικτιρμού των οπαδών και του άκριτου μηδενισμού κομμάτων και «μηχανισμών». Εντοπίσαμε απ' αρχής, επιτυχώς, τη δυναμική των παραγόντων που προείκαζαν το αποτέλεσμα... Μας αρκεί αυτό!
Φωτογραφία Intime News
