Με γνώμονα την υλοποίηση των δεσμεύσεων για τη στήριξη μεταρρυθμίσεων και κυρίως για την κατάρτιση προτάσεων και ενός προγράμματος που θα βγει μπροστά από τα δύο άλλα κόμματα του πολιτικού τόξου, οι εκσυγχρονιστές του ΚΙΝΑΛ δίνουν στήριξη στον Νίκο Ανδρουλάκη, εκτιμώντας πως η πολιτική των ίσων αποστάσεων μπαίνει στο χρονοντούλαπο της Χαριλάου Τρικούπη. Το ερώτημα είναι κατά πόσο ο νέος πρόεδρος μετονομάζοντας το κόμμα σε ΠΑΣΟΚ – Δημοκρατική Παράταξη θα επιλέξει το δρόμο του σοσιαλισμού περασμένων δεκαετιών.
Η απόκτηση ταυτότητας που δεν θα ετεροκαθορίζει το κόμμα και που θα επιτρέψει τη δημιουργία εκείνων των αναγκαίων αλλά και ικανών συνθηκών για να καταστεί ελκυστικό στους πολίτες που, τουλάχιστον δημοσκοπικά, δείχνουν ήδη το δρόμο αποτελεί βασικό παράγοντα ως προς τη διαμόρφωση της επόμενης ημέρας, η οποία έχει για τους φιλελεύθερους σοσιαλιστές μια παράμετρο, την πολιτική σταθερότητα της χώρας.
Η τακτική των ίσων αποστάσεων δεν αποτελεί προγραμματική λύση, όπως άλλωστε και η μετατροπή του ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ Δημοκρατική Παράταξη (όπως είναι ενδεχομένως το επόμενο όνομα) σε έναν «λογικό» ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα θα γίνει αποδεκτή, τουλάχιστον από όλους όσοι αναζητούν μια λύση μεταξύ των δύο κεντρικών προτάσεων που καταγράφονται στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Φυγή προς τα εμπρός, χωρίς λαϊκισμό και πλειοδοτικές τακτικές σε μια ανούσια κόντρα με ένα κόμμα που πλέον αδυνατεί να καταθέσει προτάσεις θα επιτρέψει την απεύθυνση του Νίκου Ανδρουλάκη από το χώρο που καταλαμβάνουν οι εκσυχρονιστές - φιλελεύθεροι κεντρώοι σοσιαλιστές μέχρι τη μεταρρυθμιστική αριστερά, η οποία εκφεύγει της λογικής της εμφυλιοπολεμικής ρητορικής που επικρατεί στο κόμμα του Αλέξη Τσίπρα κυρίως δε σε αυτή του όχι σε όλα.
Στο πλαίσιο αυτό εκτιμάται πως οι εκσυγχρονιστές του ΚΙΝΑΛ επιλέγουν στην παρούσα φάση τη στήριξη του Νίκου Ανδρουλάκη αναμένοντας προτάσεις και θέσεις που θα φέρνουν το κόμμα μπροστά σε κεντρικές γραμμές. Από την Παιδεία και την ανάγκη ριζικών παρεμβάσεων στο πλαίσιο των προγραμμάτων σπουδών με άξονα την αναθεώρηση του επιπέδου των μαθητών και την περίπτωση των Πανεπιστημίων μέχρι την οικονομία που δεν δύναται πλέον να ανταπεξέλθει στις νέες προκλήσεις μέσα από επιδοματικές πολιτικές.
Η 4η βιομηχανική επανάσταση, η ψηφιοποίηση του κράτους συνολικά, η πράσινη ανάπτυξη δεν μπορούν να αποτελούν συνθηματικές παραμέτρους ομιλιών και ως εκ τούτου η κατάρτιση συγκεκριμένων προτάσεων αποτελεί μονόδρομο.
Εδώ ακριβώς θα πιστοποιηθούν και οι προθέσεις του Νίκου Ανδρουλάκη. Το άνοιγμα που θα επιχειρήσει και ποιες πλευρές θα επιλέξει να επαναπατρίσει προς τη μία και την άλλη πλευρά. Η αξιοποίηση όλου του χώρου, εντός του τόξου στο οποίο μπορεί να απευθυνθεί, θα λειτουργήσει και ως ένα είδος συσπείρωση. Σε κάθε περίπτωση όμως δύσκολα θα καταστεί εφικτή η προσέλκυση παλαιοκομματικών στελεχών και ψηφοφόρων που εισπήδησαν στον ΣΥΡΙΖΑ με τη λαϊκίστικη νοοτροπία της ενσωμάτωσης σε ένα κόμμα που δύναται να επανακτήσει την εξουσία.
Αντιθέτως, πρόσωπα, που μπορεί να χαρακτηρίστηκαν ως δεξιά, εξ αιτίας των φιλελεύθερων τάσεων και απόψεών του, έχουν τη δυνατότητα να συμβάλουν στη διαμόρφωση προτάσεων και θέσεων συγκεκριμένων. Και ναι μεν ο Νίκος Ανδρουλάκης θα στελεχώσει τον μηχανισμό με πρόσωπα εμπιστοσύνης, δεν μπορεί να αποκλείσει, αντιθέτως πρέπει να αναζητήσει, τη συμμετοχή όλων όσοι έχουν εμπειρία. Αν αυτοί επιλέξουν να απευθυνθουν σε άλλες πολιτικές δυνάμεις τότε το πρόβλημα θα το έχει η ηγεσία του κόμματος.
Πρόκειται για πρόσωπα και εκπροσώπους μιας τάσεως με μακρά διαδρομή στον συγκεκριμένο χώρο, με έντονη δραστηριοποίηση από την εποχή του Κώστα Σημίτη, τα οποία συνέβαλαν στον υλοποίηση του εκσυγχρονισμού. Και τα οποία είτε απείχαν, είτε επέλεξαν να παραμείνουν στο ΚΙΝΑΛ χωρίς να διεκδικήσουν την προηγούμενη περίοδο οφίτσια, η μη μόνο επένδυσαν σε μια προσπάθεια εφαρμογής θέσεων άμεσα συνδεδεμένων με την λογική του λεγόμενου φιλελεύθερου κέντρου.
Ξεχώρισαν με το λόγο και τις παρεμβάσεις τους. Από την Άννα Διαμαντοπούλου και τον Γιώργο Φλωρίδη μέχρι τον Τάσο Γιαννίτση, ένα πρόσωπο η συμβολή του οποιου στην αποφυγή της κρίσης θα ήταν κάτι περισσότερο από σημαντική αν είχε αφεθεί από παλαιοκομματικούς συντρόφους να υλοποιήσει μια εκ των κεντρικότερο μεταρρυθμίσεων, αυτή του ασφαλιστικού, σε χρόνο ανύποπτο για πολιτικούς και πολίτες.
Σε κάθε περίπτωση θα αναμείνουν τα ανοίγματα του Νίκου Ανδρουλάκη και τον τρόπο με τον οποίο θα απευθυνθεί σε πρόσωπα αλλά και συνολικά στον κεντρώο, κεντροαριστερό χώρο. Το στοίχημα που τίθεται είναι αν θα κερδίσει σε αυτό το παιγνίδι ή αν θα επαναπαυθεί σε μια λογική ανόδου των ποσοστών ακολουθώντας την λογική της πόλωσης που η αριστερά επιδιώκει να διαμορφώσει στο πολιτικό σκηνικό.
Η πολιτική σταθερότητα αποτελεί για τον χώρο αυτό κεντρικό θέμα. Και οι επόμενες εκλογές που θα γίνουν σε πρώτη φάση με την απλή αναλογική θα αναδείξει και το σημείο επαφής ή καμπής και απομάκρυνσης με το κόμμα που οφείλει από εδώ και πέρα να αφήσει πίσω τη θέση του «ούτε, ούτε» αναφορικά με τις εξελίξεις στη χώρα.
Τα ερωτήματα
Δύο είναι τα βασικά ερωτήματα που τίθενται και προκύπτουν από τη στάση των εκσυγχρονιστών του ΚΙΝΑΛ
Πρώτον αν και κατά πόσο ο Νίκος Ανδρουλάκης μπορεί να εξυπηρετήσει και να υλοποιήσει θέσεις, μεταρρυθμίσεις και πρακτικές που θα συμβάλουν στις μεταρρυθμίσεις, τη σταθερότητα και την ανάπτυξη της χώρας με το βλέμμα στην επόμενη ημέρα και αν θα αφήσει πίσω τις λογικές της σοσιαλιστικής Ελλάδας της δεκαετίας του 80 που σήμερα βρίσκει άριστο εκφραστή στον ΣΥΡΙΖΑ υπό τις αγκάλες του Αλέξη Τσίπρα
Δεύτερο πως θα αντιδράσει αυτός ο χώρος αν διαπιστώσει πως το ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ Δημοκρατική Παράταξη μετακινηθεί σε ένα αφήγημα πολιτικό και προεκλογικό που θα θυμίζει έναν «λογικό» ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή έναν ΣΥΡΙΖΑ λιγότερο λαϊκιστή. Ένα κόμμα που δεν ανταποκρίνεται στη νοοτροπία τόσο σε επίπεδο ήθους όσο και λογικής, αντιθέτως με την εικόνα που παρουσιάζει η Ν.Δ. Του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος σημειωτέον στις δημοσκοπήσεις χαρακτηρίζεται και ως ο καταλληλότερος εκφραστής του κεντρώου χώρου.
