Σε ηλικία 93 ετών «έφυγε» από τη ζωή τη Δευτέρα (09/09), ο ηθοποιός Τζέιμς Ερλ Τζόουνς, του οποίου η φωνή υπήρξε άρρηκτα συνδεδεμένη με τον «κακό» του Πολέμου των Άστρων (Star Wars), τον Darth Vader.
Σύγχρονος του Σίντνεϊ Πουατιέ και του Χάρι Μπελαφόντε, ο Τζόουνς δεν απέκτησε τους ίδιους πολυπόθητους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε μια εποχή που υπήρχαν ελάχιστοι για τους μαύρους ηθοποιούς στο Χόλιγουντ, αλλά κέρδισε απαράμιλλη μακροζωία ως ηθοποιός χαρακτήρων, από την πρώτη του κινηματογραφική πίστωση στο «Dr. Strangelove» του 1964 μέχρι την επανάληψη του ρόλου του ως King Joffer στη συνέχεια του «Coming to America» (σ.σ. «Ο πρίγκηπας της Ζαμούντα») το 2021.
Ο Τζόουνς πάτησε τα σανίδια του Μπρόντγουεϊ και όχι μόνο, όπου σφυρηλάτησε τη θέση του στην κορυφή της μαρκίζας. Για τον ρόλο του ως πρωταγωνιστής στην παράσταση του «Οθέλλου» στο Σέντραλ Παρκ το 1964, οι New York Times έγραψαν: «Ο κ. Τζόουνς διαθέτει μια γεμάτη, ηχηρή φωνή και ένα ευλύγιστο σώμα, και οι οργές ζήλειας και ο αφρισμένος παροξυσμός του έχουν όχι μόνο μέγεθος αλλά και συναισθηματική αξιοπιστία».
Ήταν, φυσικά, αυτή η ηχηρή φωνή που θα γινόταν τελικά το σήμα κατατεθέν του. Ενώ κέρδισε δύο βραβεία Tony, δύο βραβεία Emmy, ένα τιμητικό βραβείο Oscar και ένα Grammy στη μακρά καριέρα του, ίσως να τον θυμόμαστε καλύτερα για έναν άσημο ρόλο στον «Πόλεμο των Άστρων» - παρέχοντας τη φωνή του Darth Vader.
Το γεγονός ότι μία από τις πιο αναγνωρίσιμες φωνές στην ιστορία του Χόλιγουντ χρειάστηκε να ξεπεράσει έναν σοβαρό τραυλισμό κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας στο Μισισιπή και το Μίσιγκαν πριν κάνει το πρώτο βήμα, κάνει το ταξίδι του ακόμη πιο αξιοσημείωτο.
Ο Τζόουνς, που γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1931 στην Αρκάμπατλα του Μισισιπή, δήλωσε ότι μεγάλωσε ως ντροπαλό και ήσυχο παιδί, που ήταν επιφυλακτικός στο να μιλήσει και να τραβήξει την προσοχή στην ομιλία του. Με τον πατέρα του, Ρόμπερτ, έναν μποξέρ που έγινε ηθοποιός, να έχει φύγει από το σπίτι για να κάνει καριέρα στο θέατρο στο Σικάγο, ο Τζόουνς μεταφέρθηκε στη φάρμα των παππούδων του από τη μητέρα του στην επαρχία του Μίσιγκαν σε ηλικία 5 ετών.
Εκεί, η πορεία της ζωής του άλλαξε στο γυμνάσιο, όταν ένας καθηγητής αγγλικών του έμαθε πώς να ηχεί προσεκτικά κάθε λέξη. «Τώρα [μπορούσα] να πω πράγματα που έγραφαν μεγάλοι συγγραφείς. Ποτέ δεν θα το είχα σκεφτεί ο ίδιος», δήλωσε ο Jones στο “TODAY” χρόνια αργότερα.
Ο Τζόουνς ανακάλυψε την αγάπη του για την υποκριτική στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, από το οποίο αποφοίτησε το 1955 μετά από διετή θητεία στο στρατό.
Τότε ήταν που μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπως είχε κάνει και ο πατέρας του χρόνια νωρίτερα, για να ασχοληθεί με την υποκριτική. Δούλευε ως επιστάτης με μερική απασχόληση για να πληρώνει τους λογαριασμούς, ενώ σπούδαζε στο American Theatre Wing, σύμφωνα με το Biography.
Με τη βροντερή βαρύτονη φωνή του και τη σκηνική του παρουσία, ο Τζόουνς δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ για να τον προσέξουν, κάνοντας το ντεμπούτο του στο Μπρόντγουεϊ στα τέλη της δεκαετίας του 1950 στο έργο «Sunrise at Campobello».
Το 1961, κέρδισε την αναγνώριση για την αμερικανική πρεμιέρα του έργου του Jean Genet «The Blacks» στο St. Mark's Playhouse, στο οποίο συμπρωταγωνιστούσαν άγνωστοι τότε ηθοποιοί, όπως η Cicely Tyson, η Maya Angelou και ο Louis Gossett Jr.
Έχοντας επανασυνδεθεί με τον πατέρα του, ο νεότερος Τζόουνς εμφανίστηκε σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις μαζί του στη Νέα Υόρκη, όπως το «Infidel Caesar» και το «Moon on a Rainbow Shawl» το 1962 και το «Of Mice and Men» πέντε χρόνια αργότερα.
Ο νεότερος Τζόουνς έγινε τακτικός συμμετέχων στο πρόγραμμα Shakespeare in the Park το 1962, με την επαινετή ερμηνεία του στον «Οθέλλο» δύο χρόνια αργότερα να τον καταξιώνει στη θεατρική σκηνή της Νέας Υόρκης.
Η διαμονή στη Νέα Υόρκη, που τότε ήταν και το κέντρο του τηλεοπτικού σύμπαντος, είχε πλεονεκτήματα για έναν εργαζόμενο ηθοποιό. Ο Τζόουνς απέσπασε την πρώτη του υποψηφιότητα για Emmy το 1964 για έναν ρόλο ως guest star στο δράμα «East Side/West Side».
Αλλά το κοινό των ΗΠΑ θα τον γνωρίσει για πρώτη φορά την ίδια χρονιά σε έναν μικρό ρόλο στο «Dr. Strangelove ή: Πώς έμαθα να σταματάω να ανησυχώ και να αγαπώ τη βόμβα».
Ο Τζόουνς έφτασε στο αποκορύφωμα της καριέρας κάθε βετεράνου του Μπρόντγουεϊ με το έργο «Η Μεγάλη Λευκή Ελπίδα», στο οποίο πρωταγωνίστησε ως μυθιστορηματική εκδοχή του πραγματικού πυγμάχου Τζακ Τζόνσον. Η ερμηνεία του, του χάρισε το βραβείο Tony για τον καλύτερο ηθοποιό σε θεατρικό έργο το 1969, σπάζοντας το χρωματικό φράγμα των σημαντικότερων βραβείων υποκριτικής στο θέατρο.
Πάτησε τα σανίδια του Μπρόντγουεϊ και όχι μόνο, όπου σφυρηλάτησε τη θέση του στην κορυφή της μαρκίζας. Για τον ρόλο του ως πρωταγωνιστής στην παράσταση του «Οθέλλου» στο Σέντραλ Παρκ το 1964, οι New York Times έγραψαν: «Ο κ. Τζόουνς διαθέτει μια γεμάτη, ηχηρή φωνή και ένα ευλύγιστο σώμα, και οι οργές ζήλειας και ο αφρισμένος παροξυσμός του έχουν όχι μόνο μέγεθος αλλά και συναισθηματική αξιοπιστία».
Ήταν, φυσικά, αυτή η ηχηρή φωνή που θα γινόταν τελικά το σήμα κατατεθέν του. Ενώ κέρδισε δύο βραβεία Tony, δύο βραβεία Emmy, ένα τιμητικό βραβείο Oscar και ένα Grammy στη μακρά καριέρα του, ίσως να τον θυμόμαστε καλύτερα για έναν άσημο ρόλο στον «Πόλεμο των Άστρων» - παρέχοντας τη φωνή του Darth Vader.
Με πληροφορίες από το NBC
