Όλα τα κόμματα που βρίσκονται στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας εμφανώς στηρίζουν τη Ρωσία του Πούτιν στον πόλεμο με την Ουκρανία. Άλλα κόμματα απροκάλυπτα, άλλα δια της σιωπής, συγκεκαλυμμένα. Διότι και η σιωπή, ενώ μαίνεται ένας πόλεμος στην ήπειρό μας, είναι μια πολιτική στάση. Προφανώς, αυτά τα κόμματα έχουν ως πρότυπο άσκησης της εξουσίας τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Από τον τρόπο που χειρίζεται την αντιπολίτευση και την ελευθερία των ΜΜΕ, ως τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των κοινωνικών μειονοτήτων.
Αυτούς, όπως και τα κόμματα της Αριστεράς, τους καταλαβαίνω για τον φιλορωσισμό τους. Τους Νεοδημοκράτες που αλληθωρίζουν προς τη Ρωσία, αυτούς δεν τους καταλαβαίνω. Η Νέα Δημοκρατία από την ίδρυσή της καταστατικά είναι προσανατολισμένη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Και όταν το 1974 αποχωρήσαμε από τη συμμαχία, μετά από έξι χρόνια επιδιώξαμε την επιστροφή μας. Πόθεν έχει προκύψει φιλορωσική τάση μέσα στη Νέα Δημοκρατία; Δε φαντάζομαι κανένας σοβαρός άνθρωπος να πιστεύει τα παραμύθια για τη CIA που ήθελε να δολοφονήσει Έλληνα πρωθυπουργό και τον έσωσε η ρωσική FSB. Ούτε καλό σενάριο για ταινία δεν είναι!
Νομίζω πως οι βουλευτές και τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας που γλυκοκοιτάζουν προς τη Μόσχα, πιστεύουν ότι κινούνται επάνω στην πολυδιάστατη πολιτική του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος πάντα διαχώριζε στρατηγικά την Ευρώπη από τις ΗΠΑ. Έχοντας ως πρότυπό του τον στρατηγό Ντε Γκολ μερικές φορές δεν ακολουθούσε την επιθετική προς τη Σοβιετική Ένωση πολιτική των ΗΠΑ. Παράδειγμα το γεγονός ότι η Ελλάδα το 1980 δε συμμετείχε στο μποϋκοτάζ των Ολυμπιακών Αγώνων της Μόσχας.
Σήμερα, αυτή η τάση μέσα στη Νέα Δημοκρατία αποκαλείται λαϊκή Δεξιά και έχει ενσωματώσει τον φιλορωσισμό της στον αντιπολιτευτικό της λόγο προς την ηγεσία του κόμματος. Αγνοούν ή κάνουν ότι αγνοούν πως οι σημερινές συνθήκες ουδεμία σχέση έχουν με αυτές του Ψυχρού Πολέμου, τότε που επικρατούσε μια παγκόσμια ισορροπία λόγω της ύπαρξης δύο ισοδύναμων στρατιωτικών συνασπισμών. Από τις 23 Φεβρουαρίου 2022 η Ρωσία έχει εισβάλει σε μια ανεξάρτητη χώρα, παραβιάζοντας το Διεθνές Δίκαιο και ως εκ τούτου η μόνη λύση που υπάρχει είναι ο επιτιθέμενος να αναγκαστεί να συμβιβαστεί, υποχωρώντας.
Ένα από τα θετικά της σημερινής κυβέρνησης είναι πως δε δίστασε ευθύς εξ αρχής να σταθεί δίπλα στην Ουκρανία, συντασσόμενη με το σύνολο σχεδόν των κρατών του Δυτικού κόσμου. Και για αυτή τη στάση της ανταμείφθηκε. Αυτό δεν άρεσε σε μερικούς κυβερνητικούς βουλευτές και σε κάποια άλλα παράκεντρα κομματικής εξουσίας. Επειδή όμως δεν μπορούν να ταχθούν αναφανδόν υπέρ των εισβολέων -θα γινόταν και καταγέλαστοι- επιλέγουν τη σιωπή και την αποχή, εξισώνοντας τον θύτη με το θύμα. Τους ξέρουμε, το καταλάβαμε και πήραμε το μήνυμα.
Έτσι, έχει χαραχθεί ήδη μια γραμμή που χωρίζει τις πολιτικές δυνάμεις σε αυτές που βρίσκονται απέναντι στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και σε αυτές που, αν δεν την υποστηρίζουν ευθέως, σφυρίζουν αδιάφορα για τα όσα συμβαίνουν εκεί.
Και επάνω σε αυτή τη γραμμή, που λειτουργεί επικουρικά στα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν την κοινωνία μας, θα επιχειρήσουν πολυποίκιλα κέντρα να αναδιαμορφώσουν τις πολιτικές ισορροπίες στην πατρίδα μας.
