Είναι νομίζω κοινή διαπίστωση πως ο χώρος της αντιπολίτευσης – πλην του ΚΚΕ που βιώνει με αδιατάρακτο τρόπο την επαναστατική του μακαριότητα – βρίσκεται σε μια μεταβατική κατάσταση, με δεδομένη τη ρευστοποίηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Προς τα πού θα κατευθυνθούν τα απολωλότα «πρόβατα» του ΣΥΡΙΖΑ, τι θα γίνει στον τριχοτομημένο χώρο της Δεξιάς πέραν της Νέας Δημοκρατίας, κατά πόσον η νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θα αποτελέσει παράγοντα σταθερότητας ή θα αποσταθεροποιήσει κι άλλο το αντιπολιτευτικό σκηνικό, όλα αυτά και πολλά άλλα θα τα δούμε να ξετυλίγονται μπροστά μας λίαν προσεχώς.
Με αυτό το άρθρο δεν θα θίξω τα όσα γίνονται στην αντιπολίτευση, αλλά θα προσπαθήσω να καταλάβω τι συμβαίνει στη Νέα Δημοκρατία, αν όντως συμβαίνει κάτι άξιο λόγου. Προκαταρκτικά να πω ότι η ενότητα της – δεδομένων των συνθηκών που επικρατούν στα άλλα κόμματα – είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την πολιτική σταθερότητα, κάτι που σε τελική ανάλυση επηρεάζει δραματικά την οικονομική πορεία της χώρας.
Αυτή η αδυναμία που υπάρχει στον χώρο της αντιπολίτευσης να αρθρώσει μια εναλλακτική πρόταση, είναι λογικό να φέρει μια επανάπαυση κι έναν εφησυχασμό στους βουλευτές της συμπολίτευσης και στην ίδια την κυβέρνηση. Πιθανόν, κάποιοι βουλευτές να αισθάνονται ότι υπάρχει το περιθώριο να κάνουν και μερικές φιλολαϊκές φιγούρες στους ψηφοφόρους τους, υποβάλλοντας σχετικές επερωτήσεις προς υπουργούς. Μέχρις εδώ δεν υπάρχει ουσιαστικό πολιτικό πρόβλημα.
Θα μπορούσαν να προκληθούν προβλήματα, αν και μόνον αν, κάποιοι Νεοδημοκράτες βουλευτές ενέτασσαν τις ανησυχίες τους για την πορεία της παράταξης σε σχεδιασμούς που θα αποβλέπουν στη φθορά της κυβέρνησης, ενάμισι χρόνο μετά την εκλογική της νίκη. Αντιπαρέρχομαι την βλακώδη απόπειρα που γίνεται να συγκριθούν οι εθνικές εκλογές με τις ευρωεκλογές. Αυτή η προσπάθεια εξυπηρετεί αναμφίβολα τη θέση ότι η Νέα Δημοκρατία παραπαίει πολιτικά, διότι έχει μεταλλαχθεί ιδεολογικά.
Αν υπάρχει κυβερνητική φθορά – και όλες οι δημοσκοπήσεις αυτό μαρτυρούν – αυτή οφείλεται πρωτίστως στην ακρίβεια και στις αβελτηρίες που παρατηρούνται στη διαχείρισης της πεζής καθημερινότητας, όπως βεβαίως και στο γεγονός ότι διάγουμε μια μακρά περίοδο χωρίς εκλογικές αναμετρήσεις. Οι συσπειρώσεις είναι χαλαρές.
Ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών, για να διατηρούμε τη σοβαρότητά μας, ενόχλησε, ήταν μια άστοχη ενέργεια, αλλά να μην προσδίδουμε στον συγκεκριμένο νόμο πολιτικές διαστάσεις που δεν έχει. Αν αυτός ο νόμος αποτελεί το προκάλυμμα άλλων, δόλιων σχεδιασμών, αυτό θα φανεί. Πάντως, καλόν είναι κάποιοι να κάνουν δεύτερες σκέψεις, πιο ώριμες, διότι ο πρωθυπουργός, ο εκάστοτε πρωθυπουργός, έχει πολλά και ισχυρά όπλα στη φαρέτρα του. Το ζήτημα είναι αν θέλει να τα ενεργοποιήσει. Και ο νυν πρωθυπουργός έχει αποδείξει πως μπορεί και παίρνει ζόρικες αποφάσεις.
Τέλος, όσοι ενοχλήθηκαν με το street party και την απουσία από το μουσικό ρεπερτόριο του Ρόμπερτ Ουίλιαμς, να αντιληφθούν ότι οι καιροί άλλαξαν και όποιοι δεν παρακολουθούν τις αλλαγές που γίνονται, όποιοι έχουν μείνει κολλημένοι στα γαλάζια και τα πράσινα καφενεία που έχουν κλείσει εδώ και 30 χρόνια, αποτελούν ιστορικά απολιθώματα και το λέω με κάθε συμπάθεια.
Η νιότη φεύγει και δεν πρόκειται να επιστρέψει με τις αναμνήσεις μας.
