Όσο η οργάνωση των πολιτειακών, πολιτικών και κοινωνικών δομών της Ελλάδας μοιάζει με τις αντίστοιχες των ΗΠΑ, άλλο τόσο και ο Κασσελάκης μοιάζει με τον Τραμπ.
Ο τελευταίος είναι δημιούργημα πολύ συγκεκριμένων καταστάσεων που είναι μοναδικές και για αυτό το φαινόμενο Τραμπ εξακολουθεί όχι απλώς να επιβιώνει, αλλά και να διατηρεί σταθερές τις θέσεις του μέσα στην αμερικανική κοινωνία, μια κοινωνία βαθύτατα διαιρεμένη όχι μόνον πολιτικά, αλλά κυρίως πολιτισμικά και αυτό είναι άκρως επικίνδυνο για την ηγέτιδα δύναμη του Δυτικού κόσμου.
Παρατηρώ τον τελευταίο καιρό μερικούς πολιτικούς και σχολιαστές να παρομοιάζουν τη συμπεριφορά του Κασσελάκη με αυτή του Τραμπ και διερωτώμαι πού βρήκαν τα κοινά σημεία ώστε να καταλήξουν σε αυτό το συμπέρασμα. Καλές είναι οι υπερβολές διότι αρέσουν σε ένα σημαντικό κοινό, πολλές φορές προκαλούν γέλιο και ειρωνικά σχόλια, όμως τελικά είναι αντιπαραγωγικές διότι συσκοτίζουν το φαινόμενο που θέλουν να προσεγγίσουν.
Να θυμίσω τα χλευαστικά σχόλια στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη την περίοδο που ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τη βλακώδη ταύτισή του με τον Όρμπαν, όταν έγινε πρωθυπουργός. Όλα αυτά είναι γνωστό πού οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα είναι ανόητο να ταυτίζουμε τον Κασσελάκη με τον Τραμπ. Ο δικός μας δεν αποπειράθηκε να καταλάβει το ελληνικό κοινοβούλιο ούτε ξαμόλησε κρανοφόρους ημίγυμνους οπαδούς του στους δρόμους της Αθήνας. Υπερβάλλει πολλές φορές; Φυσικά και υπερβάλλει. Έχει λόγο τοξικό; Φυσικά και έχει.
Όμως δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος αρχηγός κόμματος που καταφεύγει σε υπερβολές και εκφέρει λόγο διχαστικό. Όσοι έχουν ζήσει τη δεκαετία του 1980 αντιλαμβάνονται πως τα όσα ακούγονται σήμερα είναι παιδική χαρά σε σχέση με τα όσα, όχι απλώς λεγόταν τότε, αλλά και με τα όσα γινόταν. Ο Κασσελάκης είναι πρόσκοπος μπροστά στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας εκείνης της δεκαετίας.
Δεν ψάχνω ελαφρυντικά για τον Κασσελάκη, άλλωστε η αναζήτηση ελαφρυντικών στην πολιτική είναι άνευ νοήματος. Απλώς επισημαίνω πως πάντα οι λάθος αναγνώσεις τελικά πληρώνονται.
Το φαινόμενο Κασσελάκη - διότι περί φαινομένου πρόκειται - για να αναλυθεί χρειάζεται το χρόνο του. Να δούμε προς τα πού θα πάει το καράβι του μετά τις ευρωεκλογές και τότε, ίσως στο τέλος αυτού του χρόνου, κάπου θα μπορέσουμε να καταλήξουμε. Και τον Τσίπρα οι πολίτες του έδωσαν σημαντική πίστωση χρόνου - να μη λησμονούμε πως τους πρώτους μήνες του 2015 η αποδοχή του είχε φτάσει το 70% plus - και τελικά το φροντιστήριό του μας κόστισε κοντά στα 100 δισεκατομμύρια. Μέχρι στιγμής ο Στέφανος μαθαίνει τζάμπα.
Να κατηγορούν κάποιοι τον Κασσελάκη για τις υπερβολές του, το καταλαβαίνω. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι όλοι αυτοί να τον συναγωνίζονται στις υπερβολές.
