Οι Μιλένιαλς, γνωστοί και ως η γενιά Y, είναι εκείνοι που γεννήθηκαν περίπου μεταξύ 1981 και 1996. Αυτή η γενιά έχει χαρακτηριστεί από την αλληλεπίδρασή της με την τεχνολογία, την έντονη προσαρμοστικότητα στις συνεχώς μεταβαλλόμενες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, καθώς και μια σχετική δυσπιστία απέναντι στους παραδοσιακούς θεσμούς. Τώρα, καθώς εισέρχονται σταδιακά σε θέσεις ευθύνης, παρατηρούμε τους Μιλένιαλς να καταλαμβάνουν σημαντικές θέσεις στην πολιτική σκηνή, φέρνοντας μαζί τους έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης και προσέγγισης των προβλημάτων.
Η σημερινή μας συζήτηση αφορά μια συνάντηση που είχα πρόσφατα ως γονέας παιδιών που φοιτούν στο δημοτικό νηπιαγωγείο με τον τοπικό αντιδήμαρχο, έναν 30χρονο Μιλένιαλ, για να συζητήσουμε τα κρίσιμα προβλήματα ασφάλειας, υγιεινής και υποδομών που αντιμετωπίζουν τα τοπικά νηπιαγωγεία. Μαζί με μια ομάδα ανήσυχων γονέων, θέσαμε επείγοντα ζητήματα που μας απασχολούσαν, ελπίζοντας για απαντήσεις και λύσεις.
Όταν μπαίνεις σε μια τέτοια συνάντηση με έναν αντιδήμαρχο, συνήθως περιμένεις τη στερεοτυπική προσέγγιση των Ελλήνων πολιτικών. Υποσχέσεις για άμεσες λύσεις, αποφυγή επίρριψης ευθυνών σε οποιονδήποτε, και διαβεβαιώσεις για τη δέσμευση του δημάρχου να επιλύσει κάθε πρόβλημα. Αντίθετα, αυτό που μας περίμενε ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Ο αντιδήμαρχος που συναντήσαμε ήταν άμεσος, ευθύς και φιλικός, χωρίς ξύλινη γλώσσα και γενικολογίες.
Μας παρείχε ρεαλιστική και ειλικρινή ανατροφοδότηση για τα προβλήματα που συζητήσαμε. Από τα επτά βασικά ζητήματα που του θέσαμε, μας εξήγησε με σαφήνεια ποια δεν θα μπορούσαν να λυθούν ποτέ, ποια θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν μακροπρόθεσμα και ποια θα μπορούσαν να διευθετηθούν με προσωρινές λύσεις άμεσα. Η απλότητά του και η αμεσότητα με την οποία χειρίστηκε την κατάσταση ήταν αναζωογονητική. Σε κάποιο σημείο παραδέχθηκε ότι χωρίς τη χρηματοδότηση από κάποιον από τους μεγάλους φιλανθρωπικούς οργανισμούς, τα περισσότερα προβλήματα υποδομών δεν θα μπορούσαν να επιλυθούν, και μας ενημέρωσε για τις αιτήσεις χρηματοδότησης που ο ίδιος έχει υποβάλλει.
Όταν του αναφέραμε ότι ένα προνήπιο 4 ετών βρέθηκε στο δρόμο χωρίς κανένας να το πάρει είδηση και του ζητήσαμε να τοποθετηθεί φύλακας, η απάντησή του ήταν εξίσου αφοπλιστική. Μας ενημέρωσε ότι ο δήμος δεν μπορεί να προσφέρει φύλακα, καθώς οι υπάρχοντες υπάλληλοι δεν θεωρούν ότι η επιπλέον αμοιβή για αυτή τη δουλειά δικαιολογεί μια τόσο μεγάλη ευθύνη. Μας πρότεινε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του συλλόγου γονέων του δημοτικού σχολείου, που προσέλαβε φύλακα με δικά του έξοδα. Αν και δεν ήταν η απάντηση που θέλαμε να ακούσουμε, η προσέγγιση του αντιδημάρχου μας κατέστησε σαφές ότι αν επιθυμούμε να μην ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο, θα πρέπει να πάρουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας – πράγμα πολύ καλύτερο από τη συνηθισμένη υποσχεσιολογία που καταλήγει σε αιώνια απραξία.
Δεν ξέρω πόσο μακριά θα τον πάει αυτή η άμεση προσέγγιση και η ειλικρίνεια στην πολιτική σκηνή, αλλά ήταν αναζωογονητικό να βλέπουμε έναν τοπικό εκπρόσωπο να προσφέρει ρεαλιστικές απαντήσεις σε πραγματικά προβλήματα. Αυτή η προσέγγιση επιτρέπει σε εμάς τους πολίτες να κατανοήσουμε τα όρια του κρατικού μηχανισμού και αυτή η κατανόηση είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε είτε να τον βελτιώσουμε είτε να τον αντικαταστήσουμε με ιδιωτικές πρωτοβουλίες όπου χρειάζεται.
Βέβαια, το πιο χαρακτηριστικό μέρος της συνάντησης με τον μιλένιαλ αντιδήμαρχο συνέβη στο τέλος, περίπου στις 8 μ.μ. Η συνάντησή μας πραγματοποιήθηκε στον κήπο του δημαρχείου. Μέχρι τις 8 το βράδυ που ολοκληρώσαμε, όλοι οι δημοτικοί υπάλληλοι είχαν φύγει, και ο αντιδήμαρχος διαπίστωσε ότι είχε κλειδωθεί έξω από το δημαρχείο. Χρειάστηκε να σκαρφαλώσει από ένα παράθυρο για να μπει ξανά στο κτίριο και να συνεχίσει τη δουλειά του, δημιουργώντας μια εικόνα που συνοψίζει την ευρύτερη εντύπωση που μας προκάλεσε.
