Η Μαρία Οροπέζα, μια από τις πιο θαρραλέες και αποφασισμένες φωνές της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα, έπεσε θύμα απαγωγής από τις μυστικές υπηρεσίες του καθεστώτος Μαδούρο. Το ερώτημα που μας καίει όλους είναι: Που είναι η Μαρία, βρε αλήτες; Η νεαρή δικηγόρος και πολιτική ακτιβίστρια, μόλις 30 ετών, απήχθη από το σπίτι της στις 6 Αυγούστου 2024, ενώ μετέδιδε ζωντανά την εισβολή των μυστικών υπηρεσιών. Από τότε το μόνο ίχνος ζωής της που έχουμε είναι ένα προπαγανδιστικό βίντεο των μυστικών υπηρεσιών του Μαδούρο που τη δείχνει να κατεβαίνει από ένα αεροπλάνο με μουσική υπόκρουση από την ταινία Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες. Η απαγωγή της Μαρίας από τις μυστικές υπηρεσίες του καθεστώτος Μαδούρο, φέρνει για άλλη μια φορά στο φως την τρομακτική καταστολή που βιώνουν οι πολίτες της χώρας.
Η Οροπέζα είναι στενή συνεργάτης της Μαρία Κορίνα Ματσάδο, μιας άλλης σημαντικής πολιτικής φιγούρας και ηγέτιδας της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα, την οποία είχα την τιμή να φιλοξενήσω πριν μερικά χρόνια στο Liberal.gr. Η Ματσάδο, ηγέτιδα του κόμματος Vente Venezuela, εκπροσωπεί την ελπίδα για μια ελεύθερη και δημοκρατική Βενεζουέλα και έχει καταγγείλει τη σύλληψη της Οροπέζα, καλώντας τους πολίτες και τη διεθνή κοινότητα να αγωνιστούν για την απελευθέρωσή της.
Η Οροπέζα δεν είναι μόνο μια ακτιβίστρια, αλλά μια αναγνωρισμένη πολιτική προσωπικότητα που είχε στενή σχέση και με τον φιλελεύθερο οργανισμό Ladies of Liberty Alliance (LOLA), μια οργάνωση που προωθεί τη συμμετοχή των γυναικών στον αγώνα για την ελευθερία. Το πάθος της για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη την έκανε στόχο του καθεστώτος Μαδούρο, το οποίο έχει καταφύγει σε καταπιεστικές τακτικές (απαγωγές, ψυχολογικό πόλεμο κλπ.) για να διατηρηθεί στην εξουσία.
Μετά τις αμφιλεγόμενες προεδρικές εκλογές της 28ης Ιουλίου, που καταγγέλθηκαν διεθνώς για μαζική νοθεία, το καθεστώς Μαδούρο έχει εντείνει τη δίωξη των αντιφρονούντων. Η εκστρατεία καταστολής «Operation Tun Tun» (δηλαδή ο ήχος του να σου χτυπούν την πόρτα) στοχεύει να καταπνίξει τις διαμαρτυρίες και να φιμώσει τις φωνές που διεκδικούν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Η Οροπέζα κατηγορήθηκε, όπως πολλοί άλλοι, για «τρομοκρατία» και «υποκίνηση μίσους» - μια τακτική που χρησιμοποιείται συχνά για να φιμωθεί η πολιτική αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα.
Η επιλεκτική ηθική αγανάκτηση που εκφράζεται στους αριστερούς κύκλους σε όλο τον κόσμο είναι εξοργιστική. Οι ίδιες φωνές που καταδικάζουν παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε άλλες χώρες, παραμένουν σιωπηλές όταν πρόκειται για τη Βενεζουέλα. Αυτή η υποκρισία πρέπει να καταδικαστεί. Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι επιλεκτικά, και η καταπίεση των Βενεζολάνων υπό το καθεστώς Μαδούρο απαιτεί την προσοχή και τη δράση της διεθνούς κοινότητας. Εκείνοι που υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα μόνο όποτε εξυπηρετεί το πολιτικό τους αφήγημα, είναι χειρότεροι από εκείνους που αδιαφορούν γενικώς για αυτά. Η αδιαφορία, ενώ είναι απεχθείς ως στάση στο συγκεκριμένο ζήτημα, είναι τουλάχιστον τίμια στάση. Το επιλεκτικό ενδιαφέρον από την άλλη, αποτελεί στυγνή εργαλειοποίηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για την επίτευξη άλλων σκοπών που συχνά κρύβονται ή μασκαρεύονται πίσω από τον ανθρωπισμό. Είναι μια στάση ανέντιμη και υποκριτική.
Η περίπτωση της Μαρία Οροπέζα δεν είναι απλώς μια ακόμα αδικία. Είναι σύμβολο της αντίστασης του βενεζολάνικου λαού και της μάχης τους για την ανάκτηση της ελευθερίας. Ο αγώνας της είναι μια υπενθύμιση για όλους μας ότι η ελευθερία δεν είναι δεδομένη. Οφείλουμε να σταθούμε δίπλα της και δίπλα σε όλους τους πολιτικούς κρατουμένους στη Βενεζουέλα, απαιτώντας δικαιοσύνη, δημοκρατία και την άμεση απελευθέρωσή τους.
