Οι πολιτικοί θα πρέπει πάντα να ελέγχονται από τον Τύπο. Η ελεύθερη δημοσιογραφία είναι το πιο βασικό εργαλείο που έχει μια κοινωνία για να ανακαλύπτει την αλήθεια και να κρατά όσους ασκούν εξουσία υπόλογους των πράξεων και των λόγων τους. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και στη διεθνή σκηνή, οι δηλώσεις και η συμπεριφορά του Ντόναλντ Τραμπ βρίσκονται υπό διαρκή παρακολούθηση. Όταν ψεύδεται, εφευρίσκει γεγονότα ή δηλώνει ανακρίβειες, τα μέσα ενημέρωσης είναι τα πρώτα που το επισημαίνουν μέσα από διάφορους ιστοτόπους και υπηρεσίες fact-checking. Αυτό ήταν εμφανές και στη χθεσινή προεδρική λογομαχία, όπου οι δύο παρουσιαστές του δικτύου ABC έκαναν έλεγχο της εγκυρότητας των δηλώσεων μόνο ενός από τους δύο υποψηφίους - του Τραμπ.
Η αναζήτηση της αντικειμενικότητας στην πολιτική κάλυψη είναι μια χαμένη υπόθεση. Η ίδια είδηση θα παρουσιαστεί, θα πλαισιωθεί και θα αναλυθεί διαφορετικά ακόμα και από έντιμους και ανεξάρτητους σχολιαστές, ανάλογα με τις ιδεολογικές τους προτιμήσεις - συμπεριλαμβανομένης και αυτής της στήλης. Ακόμη και τα γεγονότα, τα απόλυτα δεδομένα, μπορούν να παρουσιαστούν διαφορετικά ανάλογα με το πλαίσιο και τον τόνο, στον οποίο παρουσιάζονται. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο ο θρυλικός συντηρητικός ακτιβιστής Μόρτον Μπλάκγουελ περιλαμβάνει την ιδέα ότι «το ανθρώπινο δυναμικό είναι πολιτική» στους Νόμους της Πολιτικής Διαδικασίας.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τη χθεσινή συζήτηση. Η Καμάλα Χάρις είπε τουλάχιστον δύο συνειδητά ψέματα που ουδείς από τους συντονιστές θεώρησε σκόπιμο να αποκαταστήσει. Πρώτον, όταν προσπάθησε να αποδώσει στο στρατόπεδο του Τραμπ το Project 2025 του Heritage Foundation. Για όσους δεν το γνωρίζουν, το Heritage Foundation είναι μία από τους σπουδαιότερες συντηρητικές δεξαμενές σκέψης στον κόσμο. Από το 1979, εν αναμονή της εκλογικής νίκης του Ρόναλντ Ρέιγκαν, το ίδρυμα αυτό καταρτίζει νομοθετικές προτεραιότητες πριν τις εκλογές με το όνομα «Mandate for Leadership». Οι άνθρωποι που καταρτίζουν αυτήν την ατζέντα έχουν την ελευθερία να εκφράζουν τις απόψεις τους και να χρησιμοποιούν την εμπειρία τους για να παρουσιάσουν μια συνεκτική συντηρητική ατζέντα. Και ναι, είναι αλήθεια ότι αρκετοί από αυτούς πιθανότατα θα καταλάβουν διάφορους κυβερνητικούς ρόλους, εάν ο Τραμπ κερδίσει τις εκλογές. Ωστόσο, το Project 2025, ή αλλιώς η φετινή έκδοση του «Mandate for Leadership», δεν δεσμεύει κανέναν, είναι απλά μία λίστα προτάσεων από μία δεξαμενή σκέψης. Το 2019, όταν ήμουν πρόεδρος του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών, κάναμε ακριβώς το ίδιο με τη μελέτη «Ελλάδα 2021: Ατζέντα για Ελευθερία και Ευημερία», όπου μάλιστα μερικοί από τους καλούς μου φίλους στο Heritage Foundation μας πρόσφεραν τεχνογνωσία για το πώς να παράγουμε αυτό το εκτενές πόνημα. Αυτού του τύπου τα πονήματα, εάν δεν έχουν εγκριθεί από την καμπάνια ενός υποψηφίου ή την κομματική πλατφόρμα, είναι ανήθικο να χρεωθούν στους υποψηφίους ως προγραμματικές δηλώσεις. Η Καμάλα Χάρις το γνωρίζει πολύ καλά αυτό, γιατί δεν υπάρχει τίποτα στην επίσημη πλατφόρμα του ρεπουμπλικανικού κόμματος ή στην καμπάνια του Τραμπ που να υποδηλώνει ότι εγκρίνουν το Project 2025. Παρ’ όλα αυτά, οι Δημοκρατικοί χρησιμοποιούν αυτό το συντηρητικό ευχολόγιο σαν ένα «σκιάχτρο» για να τρομάξουν τους ανεξάρτητους ψηφοφόρους. Ο ίδιος ο Τραμπ έχει πει επανειλημμένα ότι δεν έχει διαβάσει και δεν σκοπεύει να διαβάσει αυτό το έγγραφο.
Ένα άλλο ψέμα που είπε η Χάρις ήταν ότι ο Τραμπ, σε μια συγκεκριμένη δήλωση, απείλησε πως αν χάσει τις εκλογές, θα υπάρξει «λουτρό αίματος». Στην πραγματικότητα, αυτό που είχε πει ο Τραμπ ήταν ότι, εάν δεν εκλεγεί, οι Κινέζοι θα κατασκεύαζαν τεράστια εργοστάσια ηλεκτρικών αυτοκινήτων στο Μεξικό και στη συνέχεια θα πουλούσαν τα αυτοκίνητα αυτά στις ΗΠΑ, εκμεταλλευόμενοι τους Αμερικανούς καταναλωτές χωρίς να δημιουργούνται αμερικανικές θέσεις εργασίας. Αυτό ήταν το «λουτρό αίματος», στο οποίο αναφερόταν… Ακούγεται διαφορετικά μέσα σε αυτό το πλαίσιο, σωστά;
Ας μη γελιόμαστε, το ψέμα είναι σαν δεύτερη φύση για πολλούς πολιτικούς και θα ήταν υποκριτικό να πούμε ότι αυτό είναι σοκαριστικό. Για αυτό λοιπόν πρέπει να ενοχλούμαστε από την επιλεκτική ανάλυση των γεγονότων, ή ακόμη και την εφαρμογή διαφορετικών επιπέδων αυστηρότητας ανάλογα με τον πολιτικό χώρο που ανήκει κάποιος. Όχι μόνο επειδή οι πολίτες περιμένουν από τους δημοσιογράφους να προσπαθήσουν τουλάχιστον να είναι δίκαιοι, αλλά και επειδή αυτού του είδους η προκατάληψη συχνά καλύπτεται από ένα πέπλο υποτιθέμενης αντικειμενικότητας. Στην περίπτωση του χθεσινού debate, η μεροληπτική στάση των συντονιστών, οφείλει να αναγνωριστεί ως ωμή παρέμβαση υπέρ της Χάρις.
