Το άρθρο που ακολουθεί για την ΛΑΡΚΟ δημοσιεύτηκε στις 28 Νοεμβρίου του 2017. Προσοχή, δεν συνιστάται για κομμουνιστές, ενοίκους της δεξιάς πολυκατοικίας, επαγγελματίες εργατοπατέρες και λοιπούς συγγενείς του μεγάλου κτήνους του λαϊκισμού. Αντί περίληψης, μια αλληγορική ιστορία: Εξαντλείται το κοίτασμα χρυσού σε ορυχείο της Αφρικής. Οι εργαζόμενοι, όμως, επιμένουν να παίρνουν κάθε μήνα τον μισθό τους από μια εταιρεία που δεν παράγει. Δεν πετυχαίνουν, φυσικά τον στόχο τους, επειδή στην Αφρική δεν υπάρχουν κορόιδα φορολογούμενοι…
Ο τίτλος του άρθρου που δημοσιεύτηκε το 2017 στο Liberal είχε τίτλο «έτσι χρεοκόπησε η χώρα». Για να μην έχουμε αμφιβολία, δηλαδή, γιατί η χώρα αυτή πρόκειται να χρεοκοπήσει εκ νέου. Όταν ο οικονομικός αναλφαβητισμός επιτρέπει σε οποιονδήποτε έμπορα ανθρωπισμού να πουλάει φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες, είναι αμφίβολο αν μένει οξυγόνο στην ατμόσφαιρα της οικονομίας για να αναπτυχθούν υγιείς επιχειρηματικές πρωτοβουλίες. Η ΛΑΡΚΟ υπό τις συνθήκες που λειτουργεί έχει πεθάνει. Κάτω από προϋποθέσεις θα μπορούσαν να γίνουν πολλά. Αλλά σε μια τέτοια περίπτωση θα θιγόντουσαν συμφέροντα που μάτωσαν για να γίνουν επί τόσα χρόνια τσιμπούρι στη ράχη του ελληνικού δημοσίου.
Αναπαράγουμε το άρθρο του 2017. Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε ούτε ένα «και». Δυστυχώς…
Έτσι χρεοκόπησε η χώρα
ΛΑΡΚΟ είναι μία εταιρεία που έχει εργοστάσια και ορυχεία σε τρεις νομούς της χώρας και απασχολεί άμεσα και έμμεσα 13.000 ΑΦΜ. Οι βουλευτές τριών νομών της χώρας, δηλαδή, τρέμουν μην τυχόν και δυσανασχετήσουν αυτό το τεράστιο λόμπι ψηφοφόρων. Μην έχετε άλλες απορίες για ποιον ακριβώς λόγο η ΛΑΡΚΟ είναι μία «προβληματική» εταιρεία με όλες τις κυβερνήσεις.
Ποιο είναι το πρόβλημα της ΛΑΡΚΟ με δύο λόγια; Η περιεκτικότητα Νικελίου στον λατερίτη που εξάγει η εταιρεία από τα ορυχεία της είναι χαμηλή. Πρόκειται, δηλαδή, για φτωχά μεταλλεύματα. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τον αριθμό του προσωπικού (1.300 εργαζόμενοι) και τις υψηλές τους αποδοχές έχουν ως συνέπεια η εταιρεία να έχει ετήσιες ζημιές της τάξης των 70 εκ. ευρώ. Οι εργαζόμενοι της εταιρείας είχαν εξασφαλίσει το 1997 ένα ειδικό επίδομα παραγωγικότητας, το οποίο θα το έπαιρναν εφόσον η εταιρεία παρήγαγε περισσότερους από 900 τόνους... ελληνικού μεταλλεύματος. Καταλαβαίνετε πλέον τι έχει συμβεί...
Η ΛΑΡΚΟ επιμένει στο φτωχό μετάλλευμα (0,95% ως 1,10% σε περιεκτικότητα Νικελίου), όταν θα μπορούσε να εισάγει λατερίτη από το εξωτερικό με περιεκτικότητα σε Νικέλιο μέχρι και 2,8%. Αν το έκανε αυτό, η εταιρεία θα μπορούσε να είναι ακόμη και κερδοφόρος! Αλλά αυτό θα σήμαινε ότι θα έχαναν οι εργαζόμενοι το περίφημο επίδομα παραγωγικότητας. Ταυτόχρονα θα έχαναν τη δουλειά τους πολλοί ακόμη που απασχολούνται λόγω της δραστηριότητας της ΛΑΡΚΟ.
Υπολογίζεται ότι η ΛΑΡΚΟ απασχολεί άμεσα και έμμεσα περισσότερους από 13.000 ανθρώπους. Περισσότερες από 13.000 οικογένειες. Σκεφτείτε, πάντως, ότι σήμερα η εταιρεία έχει κόστος 14.000 δολάρια τον τόνο, όταν η τιμή του είναι στις διεθνείς αγορές περί τα 10.000 δολάρια. Κάντε τους λογαριασμούς σας και θα έχετε την απάντηση πώς έφτασε η εταιρεία (η «νέα ΛΑΡΚΟ») να έχει συσσωρεύσει ζημιές 250 εκατομμυρίων ευρώ.
Και πάμε σε κάτι επίσης ενδιαφέρον: Ποιος πληρώνει τις ζημιές; Στην πραγματικότητα η ΔΕΗ, από τη στιγμή που η ΛΑΡΚΟ δεν πληρώνει τους λογαριασμούς της! Οι ανεξόφλητοι λογαριασμοί προς την ΔΕΗ αντιστοιχούν στις ... ζημιές της εταιρείας. Η ΔΕΗ τρέμει στην προοπτική να «σκάσει» η εταιρεία! Τους λόγους τους καταλαβαίνουμε όλοι! Η ΔΕΗ είναι η εταιρεία εκείνη που μπορεί να δημιουργήσει στο τέλος μεγαλύτερο πρόβλημα στην ελληνική Οικονομία ακόμη και από μία τράπεζα!
Η ΛΑΡΚΟ είναι μία εταιρεία με εξαιρετικές προοπτικές. Είναι μία εταιρεία στρατηγικής σημασίας, επειδή είναι η μοναδική εταιρεία στην ΕΕ που διαθέτει εργοστάσιο παραγωγής Νικελίου. Το Νικέλιο είναι το υλικό εκείνο που θεωρείται απαραίτητο για τις μπαταρίες. Η ΕΕ, λοιπόν, που διαθέτει μία τεράστια αυτοκινητοβιομηχανία, μόλις μπαίνει στη νέα εποχή της ηλεκτροκίνησης στα αυτοκίνητα. Καταλαβαίνουμε όλοι ποια είναι η σημασία της ΛΑΡΚΟ και γιατί ενδιαφέρονται γι' αυτήν Έλληνες και ξένοι επενδυτές.
Θα μπορούσε αυτή η εταιρεία να παραμείνει στον έλεγχο του δημοσίου; Θα έπρεπε! Θα έπρεπε να λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και τον έλεγχο των μετοχών να τον έχει ένα fund του ελληνικού δημοσίου. Αν ζούσαμε στη Φινλανδία! Το κακό είναι ότι δεν ζούμε στη Φινλανδία και ζούμε στην Ελλάδα. Οπότε, η ιδιωτικοποίηση της εταιρείας επιβάλλεται! Ο μόνος τρόπος για να κερδίσει το ελληνικό δημόσιο από αυτή την εταιρεία είναι να συμφωνήσει έναν «φόρο» πάνω σε κάθε τόνο νικελίου που θα παράγεται! Αν για τη ΛΑΡΚΟ ήταν λύση να παραμείνει στο δημόσιο, θα το είχαμε ήδη αντιληφθεί.
Η ιδιωτικοποίηση δεν είναι η λύση για κάθε περίπτωση κι αυτό ισχύει υπό κανονικές συνθήκες και σε μία κανονική χώρα. Στην Ελλάδα το δημόσιο και χρυσάφι να πιάσει, το καταστρέφει. Όχι τυχαία. Η ΛΑΡΚΟ ελέγχει την εκλογή των βουλευτών τριών νομών, της Εύβοιας, της Φθιώτιδας και της Καστοριάς. Μπορεί οι βουλευτές να ανήκουν σε διαφορετικά κόμματα, αλλά η ΛΑΡΚΟ τους ενώνει. Και κάπως έτσι έχουμε φτάσει εδώ που φτάσαμε...
Θανάσης Μαυρίδης
