Άννα Διαμαντοπούλου και Παύλος Γερουλάνος απευθύνονται στο ίδιο κοινό. «Ψαρεύουν» στην ίδια παραλία, όπου ο αριθμός των ψαριών, όμως, είναι πεπερασμένος. Αν ήταν φουρναραίοι, θα λέγαμε ότι έχουν ανοίξει μαγαζί στον ίδιο δρόμο και συναγωνίζονται ποιος θα πάρει την πελατεία του άλλου. Είτε ένας από τους δύο θα τα μαζέψει και θα φύγει έγκαιρα, είτε θα εξαντληθούν και θα βρεθούν σε δεινή οικονομική θέση και οι δύο, είτε τα πράγματα θα τους εξαναγκάσουν σε συγχώνευση. Ο καθένας μόνος του δεν μπορεί!
Καλώς ή κακώς η χώρα χρειάζεται μία σοβαρή αντιπολίτευση. Αν αυτή μπορούσε να την φτιάξει ο Νίκος Ανδρουλάκης, θα την είχε ήδη φτιάξει και δεν θα αναζητούσε το ΠΑΣΟΚ νέα ηγεσία. Για να μην ξεχνιόμαστε, οι διαδικασίες για την εκλογή νέας ηγεσίας άνοιξαν από την ώρα που διαπιστώθηκε ότι το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείεται η επανεκλογή Ανδρουλάκη. Να μην ξεχνάμε ότι ο νυν αρχηγός του κόμματος διαθέτει ισχυρά ερείσματα στον κομματικό μηχανισμό. Στην κοινωνία μπορεί να μην έχει ιδιαίτερη απήχηση, αλλά στο κόμμα έχει. Η επόμενη μέρα με Νίκο Ανδρουλάκη, πάντως, δεν έχει λόγο να είναι πολύ διαφορετική από την χτεσινή. Γι αυτό έχει κάθε λόγο να χαίρεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ή αλλιώς, όλοι (πάλι) για τον Κυριάκο δουλεύουν.
Η εκλογή Δούκα είναι κάτι το καινούργιο. Αλλά και το άγνωστο. Ο Χάρης Δούκας δεν έχει πάντως δείξει μέχρι τώρα στον Δήμο Αθηναίων αυτό που ισχυρίζεται ότι μπορεί να δείξει στο ΠΑΣΟΚ. Δεν έχουμε δει το καινούργιο, το ξεχωριστό, το δημιουργικό. Εκείνο το κάτι τις που ξεχωρίζει τελικά τους πολιτικούς και τους κάνει πρωταγωνιστές στην κεντρική πολιτική σκηνή. Επίσης, δεν ισχύει ότι θα κερδίσει οπωσδήποτε τον Μητσοτάκη επειδή κέρδισε τον Μπακογιάννη. Για να μην ξεχνιόμαστε, ο κ. Δούκας στον πρώτο γύρο πήρε ποσοστό ήττας.
Για να εκλεγεί χρειάστηκε τις ψήφους του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής. Οπότε, το επιχείρημα δεν ισχύει, όσο κι αν είναι βολικό. Ότι μπορεί η εκλογή Δούκα να σηματοδοτήσει μια κοινή πορεία με τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είναι ένα θέμα. Ας το σκεφτούν οι φίλοι και οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ. Αν και ο κ Δούκας φαίνεται να έχει πολλά κοινά στοιχεία με τον κ. Κασσελάκη. Όπως και να τους βγει… Κασσελάκης…
Η Άννα Διαμαντοπούλου προσφέρει προοπτική διακυβέρνησης. Είναι αυτό που λαχταρά ο κάθε ΠΑΣΟΚος που θυμάται τα χρυσά χρόνια της ΠΑΣΟΚρατίας. Το θέμα είναι ότι η Άννα έχει «κόψει» σχέσεις με τον κομματικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ εδώ και μια δεκαετία. Και ότι για να εκλεγεί θα πρέπει να κινητοποιηθεί όλο το Κέντρο. Το ερώτημα είναι γιατί αυτό θα το κάνει ο κεντρώος χώρος. Δεν αισθάνεται την απειλή του ΣΥΡΙΖΑ για την φιλελεύθερη δημοκρατία, όπως την αισθανότανε το 2015 και πήγε έτσι και γράφτηκε στην ΝΔ για να εκλέξει τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ο Παύλος Γερουλάνος είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Πιο φιλελεύθερος από την Άννα, αλλά με μεγάλο μειονέκτημα ότι η βάση του ΠΑΣΟΚ τον θεωρεί μέλος της ελίτ. Ποιας ελίτ, θα ρωτήσετε και με βάση το γεγονός ότι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα, ότι δεν διαθέτει μία αξιόλογη ελίτ. Σύμφωνοι! Αλλά ο μορφωμένος και αξιοπρεπής Παύλος δεν είναι ο κλασσικός ΠΑΣΟΚος και αυτό δεν είναι στα συν του για τον χώρο που έχει επιλέξει να πολιτευτεί.
Η ουσία είναι ότι τόσο η κα Δαμαντοπούλου όσο και ο κ. Γερουλάνος μιλάνε στο ίδιο κοινό. Όσο να κερδίσει ο ένας και όσο να χάσει ο άλλος, στο τέλος οι ψήφοι θα διασπαστούν, ανοίγοντας τον δρόμο στον Χάρη Δούκα και σε μια νέα χρυσή εποχή λαϊκισμού. Αυτό, δηλαδή, που μας λένε και οι δύο ότι πρέπει να αποφύγουμε.
Θανάσης Μαυρίδης
