Γράφει η Sarah Skwire *
Με τις κόρες μου είχαμε πρόσφατα ένα τροχαίο ατύχημα. Το όλο πράγμα συνέβη πίσω μας, οπότε δεν είμαστε σίγουρες για τις λεπτομέρειες, αλλά σύμφωνα με όσα μέχρι στιγμής καταφέραμε να ανακαλύψουμε, ένας οδηγός παρέκκλινε για να αποφύγει κάποιον που οδηγούσε ακανόνιστα. Καθώς παρέκκλινε, το αυτοκίνητό του χτύπησε το δικό μας. Εκείνος έπεσε σε ένα χαντάκι και εμείς αρχίσαμε να σπινάρουμε σε τέσσερις λωρίδες κυκλοφορίας υψηλής ταχύτητας. Ο ασταθής οδηγός δεν σταμάτησε, ούτε καν επιβράδυνε.
Όλοι οι εμπλεκόμενοι στο ατύχημα είναι καλά.
Αφού έφτασα σπίτι εκείνο το βράδυ και ηρέμησα τα παιδιά, έβαλα ένα ποτήρι κρασί και άρχισα να σκέφτομαι γιατί το ατύχημα αυτό ήταν τόσο τρομακτικό. Ως ένα βαθμό, φυσικά, αυτό οφείλεται στο ότι τα τροχαία ατυχήματα είναι τρομακτικά πράγματα. Ως ένα βαθμό, φυσικά, οφείλεται στο ότι είχα τα παιδιά μου μαζί.
Αλλά νομίζω ότι το μεγαλύτερο μέρος οφείλεται στο ότι δεν έφταιγα εγώ.
Οδηγούσα υπό ιδανικές καιρικές συνθήκες, μέσα στο όριο ταχύτητας, τηρώντας όλους τους κανόνες της οδικής κυκλοφορίας, φορούσα ζώνη ασφαλείας, δεν έστελνα μηνύματα ούτε μιλούσα στο τηλέφωνο, δεν μου αποσπούσε την προσοχή το ραδιόφωνο ή ένα παιδί που μιλούσε. Και τότε, από το πουθενά, το αυτοκίνητο τραντάχτηκε και άρχισε να στριφογυρίζει. Βρέθηκα - όλοι μας - σε έναν κίνδυνο που τίποτα από όσα είχα κάνει εγώ δεν τον είχε προκαλέσει. Και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να τον σταματήσω.
Όλοι θέλουμε να είμαστε ασφαλείς. Καθώς η πολιτική συγκυρία θερμαίνεται, οι πολιτικοί, ο ένας μετά τον άλλο, θα προσπαθήσουν να μας πείσουν ότι εκείνος ή εκείνη είναι ο καλύτερος άνθρωπος με τα καλύτερα σχέδια για να μας προστατεύσει από όλες τις τρομακτικές πιθανότητες που περιέχει ο κόσμος.
Ήδη μας έχει προταθεί: ένα τείχος κατά μήκος των νότιων συνόρων μας, ώστε να μην μπορούν να εισέλθουν παράνομοι μετανάστες στις Ηνωμένες Πολιτείες ή να διαπράξουν εγκλήματα εδώ· ένα κατώτατο ωρομίσθιο 15$, έτσι ώστε ποτέ ξανά να μην χρειάζεται να είναι κανείς φτωχός· ενίσχυση του πολέμου κατά των ναρκωτικών προκειμένου να μειωθεί η βία· μείωση του πολέμου κατά των ναρκωτικών προκειμένου να μειωθεί η βία· περισσότερη αστυνομία, και λιγότερη αστυνομία· περισσότερα στρατεύματα στο εξωτερικό, και λιγότερα στρατεύματα στο εξωτερικό — όλα αυτά για να μας κάνουν πιο ασφαλείς. Ψήφιστε και διάλεξτε.
Καθώς τα παιδιά μας επιστρέφουν στο σχολείο, θα μας προσφερθούν προγράμματα κατά του εκφοβισμού που έχουν σχεδιαστεί για να προστατεύουν τα παιδιά το ένα από το άλλο, προγράμματα του «κινδύνου από αγνώστους» που έχουν σχεδιαστεί για να προστατεύουν τα παιδιά από τους ενηλίκους, και κώδικες ενδυμασίας που έχουν σχεδιαστεί για να προστατεύουν τα παιδιά από την εφηβεία.
Και εμείς από μόνοι μας θα ακολουθούμε δίαιτες χαμηλών υδατανθράκων και υψηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά, θα ασκούμαστε τουλάχιστον 30 λεπτά την ημέρα, θα παίρνουμε πολυβιταμίνες, θα τρώμε λαχανίδες, θα κάνουμε χυμό από τα πάντα, θα προσευχόμαστε και θα αποφεύγουμε τον ήλιο. Απλά για να είμαστε ασφαλείς.
Όπως όμως υπενθύμισε σε όλους μας ο Forrest Gump, «Συμβαίνει».
Είναι αδύνατο να είσαι απόλυτα ασφαλής συνέχεια. Ίσως τα κορίτσια και εγώ να ήμασταν πιο ασφαλείς αν μέναμε σπίτι εκείνο το βράδυ. Ή πάλι μπορεί να ξέσπαγε μια πυρκαγιά στο σπίτι. Ίσως θα έπρεπε να είχαμε πάρει μια άλλη διαδρομή για το σπίτι. Ίσως όμως να συνέβαινε ένα χειρότερο ατύχημα σε εκείνη την άλλη διαδρομή.
Ποιητές από τον Ρούπερτ Μπρουκ μέχρι τον Τζακ Κέρουακ γνώριζαν ότι η μόνη πραγματική ασφάλεια είναι να είσαι «ασφαλής στον παράδεισο, νεκρός». Και μετά το αυτοκινητιστικό μου ατύχημα, μπορώ να σας διαβεβαιώσω με ακόμη περισσότερο από το συνηθισμένο μου σθένος ότι δεν ενδιαφέρομαι για μια τέτοιου είδους ασφάλεια.
Μας μένει λοιπόν ένα δυσεπίλυτο και πολύ ανθρώπινο πρόβλημα. Πώς συμφιλιώνουμε την επιθυμία μας για ασφάλεια με τη γνώση μας ότι το σύμπαν είναι, στην πραγματικότητα, ανεξέλεγκτο;
Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βάλουμε ένα δίχτυ ασφαλείας από κάτω μας. Δένουμε τις ζώνες μας και πληρώνουμε έγκαιρα τους λογαριασμούς ασφάλισης. Φροντίζουμε ώστε τα αυτοκίνητά μας να έχουν ασφαλή φρένα και καλά ελαστικά και προσπαθούμε να μην σκεφτόμαστε πάρα πολύ τους πιθανούς κινδύνους της οδήγησης.
Ακολουθούμε τη συμβουλή του Μπέντζαμιν Φράνκλιν (είναι πάντα καλή ιδέα να ακολουθούμε τη συμβουλή του) και δεν εγκαταλείπουμε τη θεμελιώδη μας ελευθερία — να οδηγούμε, να διασχίζουμε σύνορα ή να εργαζόμαστε — για να έχουμε λίγη προσωρινή ασφάλεια.
Και ενίοτε, στρεφόμαστε στα λόγια άλλων ανθρώπων που έχουν βρεθεί σε εξίσου επισφαλή θέση. Για μερικούς από εμάς, αυτές οι λέξεις είναι: «Ναι, ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ».
Για μερικούς από εμάς, αυτές οι λέξεις είναι το Λιτανεία ενάντια στον Φόβο (Litany against Fear) του Frank Herbert:
Δεν πρέπει να φοβάμαι.
Ο φόβος είναι ο δολοφονος του νου.
Ο φόβος είναι ο μικρός θάνατος που φέρνει ολοκληρωτική εξάλειψη.
Θα αντιμετωπίσω τον φόβο μου.
Θα του επιτρέψω να περάσει από πάνω μου και μέσα από μένα.
Και όταν περάσει, θα γυρίσω το εσωτερικό μου μάτι για να δω το μονοπάτι του.
Εκεί που έχει πάει ο φόβος δεν θα υπάρχει τίποτα.
Μόνο εγώ θα μείνω.
[I must not fear.
Fear is the mind-killer.
Fear is the little-death that brings total obliteration.
I will face my fear.
I will permit it to pass over me and through me.
And when it has gone past I will turn the inner eye to see its path.
Where the fear has gone there will be nothing.
Only I will remain.]
Κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να χορέψουμε στο τεντωμένο σκοινί.
Στοχεύουμε στην ορθολογική αφθονία.
Και μερικές φορές τρακάρουμε - και μερικές φορές δεν τρακάρουμε.
* Η Sarah Skwire είναι senior fellow του Liberty Fund Inc., ποιήτρια και συγγραφέας του εγχειριδίου γραφής Writing with a Thesis. Είναι μέλος του δικτύου στελεχών του FEE.
** Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στα αγγλικά στις 26 Αυγούστου 2022 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του Foundation for Economic Education και τη συνεργασία του ΚΕΦίΜ - Μάρκος Δραγούμης.
