Του James Pethokoukis*
Αν ο Πρόεδρος Τραμπ ήθελε η κουβανική κοινότητα στη Φλόριντα να ανησυχήσει ότι οι Δημοκρατικοί του Μπάιντεν είναι ήπιοι έναντι του σοσιαλισμού, το σχέδιο του αυτό φαίνεται να απέδωσε. Οι Κουβανοαμερικανοί βοήθησαν τον πρόεδρο να αψηφήσει τις δημοσκοπήσεις και να κερδίσει την πολιτεία. Και το επιτελείο του Μπάιντεν μπορεί να το διέβλεψαν αυτό. Όπως επισημαίνουν οι Financial Times:
“Τις τελευταίες εβδομάδες πριν τις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου, το επιτελείο του Τζο Μπάιντεν συνειδητοποίησε ότι είχε ένα πρόβλημα στη Φλόριντα: τον σοσιαλισμό. Όταν τα στελέχη της εκστρατείας πήγαν στη Φλόριντα, είδαν ότι ο Ντόναλντ Τραμπ είχε πετύχει να χρησιμοποιήσει την σκληρή γραμμή των θέσεων του για την εξωτερική πολιτική για να διευρύνει την υποστήριξη των ψηφοφόρων κουβανικής και βενεζολάνικης καταγωγής που είχαν δραπετεύσει από αυταρχικά καθεστώτα πριν εγκατασταθούν στη Φλόριντα”.
Οι Δημοκρατικοί πιστεύουν ότι οι κατηγορίες αυτές είναι πολύ άδικες, όπως και η ιδέα ότι το κόμμα τους έχει πρόβλημα με τη λέξη που ξεκινά από σ-. Άλλωστε ο υποψήφιος του κόμματος δεν είναι σοσιαλιστής, ό,τι λογικό περιεχόμενο κι αν δώσουμε στον όρο αυτό. Αν το κόμμα όντως ήθελε να προχωρήσει σκληρά σε μια σοσιαλιστική κατεύθυνση, θα επέλεγε ως υποψήφιο τον Μπέρνι Σάντερς - τον οποίο νίκησε ο Μπάιντεν.
Από την άλλη πλευρά, ο Μπέρνι παρά λίγο να κερδίσει την υποψηφιότητα. Και δύο από τους μεγαλύτερους αστέρες του κόμματος, ο Σάντερς και η Αλεξάντρια Οκάζιο-Κόρτες αυτοπροσδιορίζονται ως σοσιαλιστές. Σε κάποιον εξωτερικό παρατηρητή, μπορεί εύλογα να φανεί ότι το κόμμα είναι κάπως ήπιο έναντι του σοσιαλισμού. Πράγμα που είναι κακό. Κοιτάχτε: Οι Δημοκρατικοί σχεδόν επέλεξαν ως υποψήφιο κάποιον που το 2019 σε ένα ακροατήριο του Μπέρλινγκτον της Άιοβα είπε ότι ο σοβιετικού τύπου σοσιαλισμός “δεν τον εκφράζει”. Δεν πρόκειται για κάποια έντονη απόρριψη της Αυτοκρατορίας του Κακού. Είναι άραγε τόσο δύσκολο να καταγγείλει κανείς το βδέλυγμα εναντίον της ανθρώπινης ελευθερίας που ήταν η ΕΣΣΔ;
Και μετά είχαμε κι αυτό: Η Abigail Spanberger που προηγείται κατά μία μονάδα στη Βιρτζίνια, είπε σε μια τηλεδιάσκεψη στους συντρόφους της του Δημοκρατικού κόμματος: “Μη ξαναχρησιμοποιήσετε τη λέξη σοσιαλισμός”. Σαφώς πιστεύει ότι υπάρχει πρόβλημα. Πράγματι, όταν άνθρωποι άνω των 45 ετών ακούν αυτή τη λέξη, είναι πιθανότερο να σκεφτούν τη συντριπτική βαναυσότητα της Σοβιετικής Ένωσης και της Κούβας παρά τον κατώτατο μισθό των 15 δολαρίων και την άδεια μετ’ αποδοχών, όπως μπορεί να θέλει η Οκάζιο-Κόρτες.
Φυσικά, υπάρχει το πρόβλημα του σκεπτικισμού έναντι της αγοράς στην αριστερά και τη δεξιά αυτές τις μέρες. Η υποστήριξη του κρατικώς διευθυνόμενου εμπορίου και της αύξησης της παρέμβασης του κράτους στον ιδιωτικό τομέα, σίγουρα δεν αποτελεί ιαχή υπέρ του καπιταλισμού της αγοράς. (Κατά τα λόγια του George Will: “Ο προστατευτισμός - ο κρατικός εξαναγκασμός που αντικαθιστά τις εθελούσιες συναλλαγές των αγορών στην κατανομή του πλούτου και των ευκαιριών - είναι σοσιαλισμός για εκείνους που έχουν ισχυρές συνδέσεις”). Αν δεν ίσχυε αυτό, τότε οι οπαδοί της δεξιάς έχουν ισχυρότερους λόγους να επικρίνουν τους σοσιαλιστές και ακόμα και τους προοδευτικούς.
--
*Ο James Pethokoukis είναι αρθρογράφος και μπλόγκερ στο American Enterprise Institute (ΑΕΙ).
**Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 6 Νοεμβρίου 2020 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του American Enterprise Institute και τη συνεργασία του ΚΕΦίΜ - Μάρκος Δραγούμης.
