Του Michael Rubin
Στις 21 Μαΐου, οι Αυστραλοί προσήλθαν στις κάλπες όπου και ανέδειξαν νικητή τον ηγέτη του Εργατικού Κόμματος Anthony Albanese, ο οποίος θα ηγηθεί της πρώτης αριστερής κυβέρνησης της Αυστραλίας εδώ και σχεδόν μια δεκαετία. Στην ομιλία αποδοχής του, ο Αλμπανίζ υποσχέθηκε ενότητα. «Θέλω να επιδιώξω τον κοινό μας σκοπό και να προωθήσω την ενότητα και την αισιοδοξία, όχι τον φόβο και τον διχασμό», δήλωσε.
Η κυβέρνηση του Αλμπανίζ θα μπορούσε να αποδειχθεί η πιο αριστερή που είχε η Αυστραλία τις τελευταίες δεκαετίες, αν και οι Αυστραλοί πολιτικοί λένε ότι υιοθετήσει πιο μετριοπαθή στάση κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Το αν ο Αλμπανίζ θα κυβερνήσει από το κέντρο ή από τα άκρα δεν είναι ακόμη σαφές. Οι ψήφοι που έλαβαν οι Εργατικοί στην επικράτεια μειώθηκαν και παραμένουν λιγότερες από αυτές των κυβερνώντων Φιλελευθέρων, αλλά η υποστήριξη τόσο των Πρασίνων όσο και των ανεξάρτητων αντισταθμίζει αυτό το έλλειμμα. Παραμένει άγνωστο εάν οι Εργατικοί θα αποκτήσουν πλειοψηφία εδρών χωρίς να κάνουν πολιτικές παραχωρήσεις σε Πράσινους και ανεξάρτητους. Επίσης, είναι ασαφές είναι αν ο Αλμπανίζ θα ερμηνεύσει την επιθυμία του εκλογικού σώματος για μια αλλαγή ύφους ως με μια εντολή για ριζικές αλλαγές όπως έκανε ο Τζο Μπάιντεν στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική της Αυστραλίας, υπάρχουν και καλά και κακά νέα. Το καλό είναι ότι η Αυστραλία παραμένει προσηλωμένη στη συμμαχία της με τις Ηνωμένες Πολιτείες, αν και η ισχύ της δέσμευσης του Αλμπανίζ να αναπτύξει την τριμερή συμμαχία AUKUS (Αυστραλία-Ηνωμένο Βασίλειο-Ηνωμένες Πολιτείες) παραμένει ασαφής: Πολλοί επιδραστικοί αξιωματούχοι του κόμματος — ιδιαίτερα οι πρώην πρωθυπουργοί Paul Keating και Kevin Ραντ, και ο Υπουργός Εξωτερικών Bob Carr - είναι διαβόητα ήπιοι έναντι της Κίνας. Είναι καλό σημάδι ότι ο Albanese και η Peggy Wong, η οποία ανήκει στην πιο αριστερή πτέρυγα των Εργατικών και αναλαμβάνει σήμερα Υπουργός Εξωτερικών, θα πάνε και οι δύο στην Ιαπωνία για την τετραμερή σύσκεψη. Είναι μια σοφή απόφαση καθώς το Πεκίνο επιδιώκει να διχάσει και να αποπροσανατολίσει τους συμμάχους των ΗΠΑ όπως έκανε κάποτε ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν με την Ευρώπη.
Σε ό,τι αφορά τη Μέση Ανατολή τα νέα είναι ανάμεικτα. Ο Αλμπανίζ έχει ιστορικό άσκησης κριτικής στο Ισραήλ και δεν έχει δείξει ποτέ ιδιαίτερη συμπάθεια γι’ αυτή τη χώρα ή ενσυναίσθηση ως προς το τι χρειάζεται μια μικροσκοπική δημοκρατία για να ευδοκιμήσει σε μια εχθρική περιοχή δικτατοριών ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, και στη συνέχεια τα τελευταία χρόνια, για να εμπεδώσει φιλικές σχέσεις με τους πρώην εχθρούς της έναν προς έναν. Τούτου λεχθέντος, ο Wong έχει δείξει πως κατανοεί τις ανάγκες ασφαλείας του Ισραήλ και φαίνεται ότι τείνει να συνεχίσει τη διακομματική στάση της Αυστραλίας ως προς την πραγματική απειλή που συνιστά τόσο η τρομοκρατία της Παλαιστίνης όσο και της Χεζμπολάχ. Όσο ήταν γερουσιαστής, ποτέ δεν υιοθέτησε τις απλοϊκές και ανακριβείς αφηγήσεις για το εβραϊκό κράτος που κυριαρχούν πλέον μεταξύ των Αμερικανών προοδευτικών. Ούτε ο Αλμπανίζ ούτε η Γουόνγκ συμμετέχουν στην αντισημιτική εκστρατεία Μποϊκοτάζ, Αποεπένδυσης και Κυρώσεων που συμβάλλει περισσότερο από τον οποιονδήποτε εξωτερικό εχθρό στην ηθική απονομιμοποιηση του προοδευτισμού και θεσμών όπως η Διεθνής Αμνηστία και το Harvard Crimson.
Το πραγματικό πρόβλημα θα είναι το Ιράν. Η απερχόμενη κυβέρνηση του Σκοτ Μόρισον δεν είχε εξαιρετικές επιδόσεις στα ζητήματα του Ιράν, αλλά έγινε καλύτερη με την πάροδο του χρόνου καθώς κατάλαβε το αναληθές της αφήγησης των μεταρρυθμιστών-σκληροπυρηνικών στην Ισλαμική Δημοκρατία, έγινε ανυπόμονη με τη διπλωματία των ομήρων της Τεχεράνης και κατάλαβε τις αντιφάσεις που ενυπάρχουν στον τροπο με τον οποίο το Ιράν υπερασπίζεται λεκτικά το πυρηνικό του πρόγραμμα. Ο Αλμπανίζ, ωστόσο, συνεχίζει να πιστεύει τον μύθο ότι το Κοινό Συνολικό Σχέδιο Δράσης περιόρισε αποτελεσματικά τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν. Το να προσαρμόζουμε τη διπλωματία σε ευσεβείς πόθους και όχι στην πραγματικότητα ή το να αγκαλιάζουμε μια μυθοπλασία για χάρη της απήχησης σε μια διεθνή ελίτ που δεν έχει κάποιο υπαρξιακό διακύβευμα στην υπόθεση συνιστά λάθος πρακτική διεθνούς ασφάλειας.
Ανεξαρτήτως του αν η κυβέρνηση των Εργατικών του Αλμπανίζ κυβερνήσει ως πλειοψηφία είτε με συνασπισμό, θα έχει μικρό πολιτικό περιθώριο λάθους. Η κυβέρνηση Μπάιντεν θα μπει στον πειρασμό να πείσει την Καμπέρα να υποστηρίξει τα χειρότερα διπλωματικά της ένστικτα, αλλά, εάν ο Αλμπανίζ το δεχθεί αυτό, τότε οι Εργατικοί ενδέχεται σύντομα να βρεθούν στην ίδια δύσκολη θέση με τους Δημοκρατικούς στις ΗΠΑ. Το να μπερδέψει ο Αλμπανίζ τις πιο ηχηρές φωνές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με την πλειονότητα στην κοινωνία και την έμφυτη εκτίμησή της για τη δημοκρατία και την ελευθερία καθώς και την προθυμία της να αντισταθεί στους τρομοκράτες και τους χρηματοδότες του τους θα έχει ως αποτέλεσμα να καταδικαστεί η κυβέρνησή του σε μια από τις συντομότερες θητείες στην ιστορία της Αυστραλίας.
*Ο Michael Rubin είναι διακεκριμένο στέλεχος του American Enterprise Institute, πρώην αξιωματούχος του Πενταγώνου, με κύρια ερευνητικά ενδιαφέροντα τη Μέση Ανατολή, την Τουρκία, το Ιράν και τη διπλωματία.
**Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 23 Μαΐου 2022 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του American Enterprise Institute (ΑΕΙ) και τη συνεργασία του ΚΕΦΙΜ “Μάρκος Δραγούμης”.
