Ο λόγος που απείχαμε από κάθε εκδήλωση συμπαράστασης στο δίκαιο αίτημα του μαθητή Σαϊντού Καμαρά να μην απελαθεί ενώ έχουμε αρθρογραφήσει για κάθε περίπτωση μετανάστη, πρόσφυγα, κρατούμενου που έρχεται αντιμέτωπος με υπηρεσίες που αντιλαμβάνονται το Κράτος ως «Λεβιάθαν», δηλαδή με όρους Μεσαίωνα, είναι γιατί έχουμε, πλέον, πειστεί ότι αυτού του τύπου ο ακτιβισμός, «επί προσωπικού», έχει γίνει ο κανόνας αντί για να καταφεύγουμε σε αυτόν κατ' εξαίρεση.
Σ'ένα δεύτερο επίπεδο αυτού του είδους ο ακτιβισμός, ένας clicktivism στην πραγματικότητα, έχει καταντήσει μια τελετουργία οι μετέχοντες της οποίας ενδιαφέρονται κυρίως να δηλώσουν την πολιτική τους ταυτότητά ή να την επιβεβαιώσουν* κι όσοι δεν θρησκεύονται όλα αυτά τα βρίσκουν πολύ απωθητικά.
Είναι θεσμικό το ζήτημα. Γι' αυτό και μόλις είδαμε το tweet της υπουργού Παιδείας Νίκης Κεραμέως με το οποίο ενημέρωνε ότι φρόντισε να ενισχυθεί ο φάκελός του Σαϊντού στην Υπηρεσία Ασύλου με υλικό σχετικά με τη συμμετοχή και απόδοσή του στο σχολικό περιβάλλον, επικοινωνήσαμε αμέσως με το Γραφείο Τύπου του Υπουργείου Παιδείας ζητώντας να πληροφορηθούμε γιατί προχώρησαν σε αυτή την ενέργεια κατ εξαίρεση και ζητώντας να πληροφορηθούμε πόσα παιδιά βρίσκονται στη θέση του Σαϊντού.
Με έκπληξη πληροφορηθήκαμε ότι δεν έγινε καμία εξαίρεση γιατί από τον Ιούλιο του 2019 λειτουργεί στο Υπουργείο Παιδείας Αυτοτελές Τμήμα Συντονισμού και Παρακολούθησης της Εκπαίδευσης των Προσφύγων το οποίο, μεταξύ άλλων, κάνει την ίδια δουλειά για όσα παιδιά το χρειάζονται. Δηλαδή, προκειμένου να τα βοηθήσουν να μην απελαθούν ενισχύουν τους φακέλους τους που θα εξεταστούν από κάποια δευτεροβάθμια επιτροπή.
Το Υπουργείο Παιδείας λοιπόν κάνει το καθήκον του και μπράβο στην υπουργό εάν και αδυνατούμε να καταλάβουμε γιατί η κυβέρνηση δεν διαφημίζει τις θετικές πρωτοβουλίες που λαμβάνει. Μπορεί να φοβάται μην τη... ματιάσουμε, δεν ξέρουμε τι άλλο να υποθέσουμε πλέον.
Όμως, δεν είναι θέμα του υπουργείου Παιδείας. Η μεταναστευτική μας πολιτική είναι λάθος. Τελεία και παύλα. Είναι απαράδεκτο οι ξένοι μαθητές να αναγκάζονται να επικαλεστούν την καλή τους διαγωγή ή τις επιδόσεις τους στο σχολείο για να μην απελαθούν.
Το 2010 η τότε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ είχε ψηφίσει τη ρύθμιση τα παιδιά μεταναστών που τελειώνουν το Ελληνικό Λύκειο να μπορούν να έχουν το δικαίωμα να γίνουν Έλληνες πολίτες (Νόμος 3838/2010) και να μην απελαύνονται. Τότε η Νέα Δημοκρατία αλλά και ΣΥΡΙΖΑ που σήμερα σκίζει τα ρούχα του, τελετουργικά πάντα, με στυλ, κουνώντας μας το δάχτυλο, ψήφισαν κατά του νόμου αυτού.
Δυστυχώς, εκείνη η ρύθμιση ακυρώθηκε από την Ολομέλεια του ΣτΕ (αρ. απόφασης 460/13). Την απόφαση την είχε ανακοινώσει ο κ. Χαράλαμπος Αθανασίου πριν...δημοσιευθεί. Για την ιστορία, να σημειωθεί πως η νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου μετέχοντας στην τότε σύνθεση του Δικαστηρίου μειοψήφησε.
Τα παραπάνω τα θύμισε χθες ο ποινικολόγος Γιώργος Γιάνναρος.
Η μεταναστευτική πολιτική της χώρας είναι λάθος και θα επανέλθουμε, φυσικά, στο ζήτημα γιατί το Ουκρανικό θα αναζωπυρώσει το προσφυγικό και μόλις η εμπόλεμη κατάσταση ενσωματωθεί στην καθημερινότητά μας ως κανονικότητα και τα δάκρυα για τους Ουκρανούς στερέψουν, θα δούμε πάλι διάφορα σαν αυτά που είδαμε μετά το 2015.
Κάνουμε λάθος στο θέμα των προσφύγων-μεταναστών που καταφέρνουν να τελειώσουν ελληνικό σχολείο και πρέπει να το διορθώσουμε με νόμο. Κανονικά. Θεσμικά. Όπως, δηλαδή, γίνεται στη Δύση όπου και ανήκουμε.
*Όποιος ενδιαφέρεται για το φαινόμενο να διαβάσει το εξαιρετικό βιβλίο της καθ.Επικοινωνίας στο LSE Λίλυς Χουλιαράκη, Ο ειρωνικός θεατής (Νησίδες).
