Δύο είναι οι ύψιστες οφειλές που αναγνωρίζω στη ζωή μου. Στους δασκάλους και τους καθηγητές του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος της πατρίδας μας, για την αγάπη προς τη γνώση που εμφύσησαν στην ψυχή μου. Και στους ανθρώπους, στων οποίων τα λόγια ή τα γραπτά ακούμπησα προκειμένου να αντλήσω δύναμη να συνεχίσω.
Ο καθηγητής Σωτήρης Τσιόδρας και ο υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Χαρδαλιάς, αντιστοιχούν ο καθένας σε ένα σκέλος της διττής αυτής οφειλής. Και αφού για δύο και πλέον μήνες μας έδειξαν τον δρόμο και μας δάνεισαν ψυχή από την ψυχή τους, επέλεξαν το απόγευμα της Τρίτης στην καθιερωμένη ενημέρωση προσωρινά να μας αποχαιρετίσουν.
Γιατί αγαπήσαμε τόσο τους στρατηγούς των «έξι»; Διότι πολέμησαν σαν στρατιώτες και σαν κομάντο. Πολλοί θα καγχάσουν, θα λοιδορήσουν και θα σχολιάσουν τον λυγμό του καθηγητή ή τη φωνή του υφυπουργού που στο τέλος λύγισε. Είναι γιατί ποτέ τους δεν έχουν προσευχηθεί στα χαρακώματα.
Εν μέσω πανδημίας, και ενώ η Ελλάδα είχε ήδη καταφέρει την επιπέδωση της καμπύλης των κρουσμάτων, οι επιθέσεις εναντίον Τσιόδρα και Χαρδαλιά είχαν γίνει συνεχείς, προσωπικές και αήθεις. Ο λοιμοξιωλόγος τότε είχε ανατρέξει στη διδαχή ενός αγαπημένου καθηγητή του: Ότι στην ιατρική φαίνονται μόνο οι απώλειες. Όμως, «το καλό που δεν φαίνεται είναι οι ζωές που σώζουμε». Και για αυτό «το καλό που δεν φαίνεται» ο Σωτήρης Τσιόδρας υπέμεινε συνειδητά όλο αυτό διάστημα όσα ήταν μακριά και ξένα από την επιστήμη και το καθήκον του.
«Όπως μου έμαθαν οι δάσκαλοί μου κι εμένα, παρέμεινα μαθητής περισσότερο παρά καθηγητής.
Επανέλαβα πολλές φορές αυτό που είναι το μοναδικό δεδομένο στην επιστήμη, η αβεβαιότητα. Την εντιμότητα του να πεις κανείς “δεν γνωρίζω”. Αντέξαμε όλοι μαζί. Σαν παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, θαρρείς όλη η γη έγινε ένα. Κρατάω την αγάπη σας και τις ευχές σας».
Αυτά ήσαν τα λόγια του την Τρίτη. Ενώ πριν από ενάμιση μήνα, μετά από μία επεισοδιακή συνάντηση με πολίτες μειονότητας στη Λάρισα είχε επαναλάβει:
«Δεν μπορώ, ούτε θα μπορέσω να συνηθίσω τους θανάτους αυτής της πανδημίας. Είμαστε όλοι αδέρφια, όλοι μαζί σε αυτό».
Ο Σωτήρης Τσιόδρας καθ' όλη τη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης στάθηκε με την ίδια επάρκεια στα επιστημονικά συμβούλια, αλλά και στους μαχαλάδες. Αντιμετώπισε με τον ίδιο σεβασμό τον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο των Ρομά Θεσσαλίας. Προσπάθησε να μας πείσει να μείνουμε υγιείς και να μας κάνει να πιστεύουμε ότι θα μας χρωστάει χάρη αν τα καταφέρουμε.
Ας αποδείξουμε εφεξής ότι αξίζαμε την αφοσίωση και την προσπάθειά του.
Όσο για τον πατριώτη Νίκο Χαρδαλιά, συνεχώς επαναφέρει στη μνήμη μου μια σοφή κουβέντα του πατέρα μου, στου οποίου την οικογένεια, -πρόσφυγες από τη Σμύρνη γαρ-, ήσαν όλοι τους λίγο ή περισσότερο δεινοί ψάλτες: «Παιδί μου, στους ψαλμούς και τη ζωή το να κρατάς σωστά δεύτερη φωνή είναι πιο δύσκολο από το να κάνεις πρώτη».
«Αν μας ξαναδείτε να κάνουμε ξανά καθημερινά ενημέρωση με τον κ. Τσιόδρα, αυτό θα σημαίνει ότι τα πράγματα θα έχουν δυσκολέψει ξανά», έκλεισε την «τελευταία» ενημέρωση ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας, και κάπως έτσι οι δύο αυτοί άνδρες πέρασαν στην Ιστορία.
