Η συμπεριφορά τους, οι δηλώσεις τους, δεν εκπηγάζουν από τη δημοσκοπική απελπισία, όπως ερμηνεύεται. Είναι η διαχρονική ιδιότυπη σκέψη του ΣΥΡΙΖΑ, που στους υπόλοιπους φαίνεται ως ανορθολογισμός.
Χθες ο Τσίπρας στη Βουλή πρότεινε εκ νέου στην κυβέρνηση να ζητήσει «ένα πολιτικό μορατόριουμ» για τον επόμενο μήνα, «να δούμε όλοι μαζί πως μπορούμε να σώσουμε ανθρώπους»!
Αυτή τη φορά δεν ζήτησε υπουργό Υγείας κοινής αποδοχής. Ζήτησε με άλλο τρόπο από την κυβέρνηση να σταματήσει να κυβερνά για να μην αντιδρά η αντιπολίτευση. Να παραδώσει δηλαδή την εξουσία της σε ένα απροσδιόριστο σχήμα «μη διακυβέρνησης» – ή σε μια άτυπη κυβέρνηση εθνικής ενότητας.
Να αποδεχθεί ο Μητσοτάκης «αδυναμία» να αντιμετωπίσει την πανδημία, και στη συνέχεια να τον τσακίσει στην προπαγάνδα, ότι κατέθεσε τα όπλα και απεποιήθη τις ευθύνες του - παρότι εν μέσω προβλημάτων και αδυναμιών, εξακολουθούμε ως χώρα να τα πηγαίνουμε καλύτερα από τις περισσότερες ευρωπαϊκές.
Την προηγούμενη φορά ήθελε η κυβέρνηση να πάψει να νομοθετεί έως ότου περάσει η πανδημία, για να μην αναγκάζεται ο κόσμος να διαδηλώνει. Το γεγονός ότι στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες η διαμάχη γίνεται μέσα στην Βουλή (όπως έκανε και ο ίδιος με τη χθεσινή του παρουσία και ομιλία), είναι προφανώς υποδεέστερον. Σημασία έχει ο δρόμος, το σύνθημα η οργή.
Δεν απαξιώνουμε τον δρόμο. Η πανδημία επιτάσσει την περιστολή του.
Σε 40 ημέρες είχαμε 130 πορείες, μόνο χθες κόντεψαν να φτάσουν… τις δέκα. Το κέντρο της Αθήνας έχει γίνει πηγή μετάδοσης γιατί όλοι αυτοί γυρίζουν στα σπίτια τους και μεταφέρουν τη μόλυνση στις οικογένειές τους. Και σε όλες τις πορείες εκτός από τις αυτόνομες του ΠΑΜΕ, το κόμμα του έδινε το παρόν ή τις κάλυπτε πολιτικά.
Σαφώς κανείς δεν μπορεί να του αποδώσει στον ΣΥΡΙΖΑ την… τιμή ότι τις διοργάνωνε. Το κόμμα παραμένει ισχνό και δεν έχει τις οργανωτικές και ποσοτικές δυνάμεις για κάτι τέτοιο. Ομως η θετική στάση του ως αξιωματική αντιπολίτευση, τους προδίδει πολιτικό κύρος.
Παράλληλα ο κ. Τσίπρας κατηγόρησε την κυβέρνηση λέγοντας ότι «κάθε μέρα έχουμε 150 εκδηλώσεις συνωστισμού σε κλειστούς χώρους». Χωρίς να διαθέτουμε ειδικές γνώσεις, η κοινή λογική λέει ότι τα Μέσα Μεταφοράς αποτελούν μια από τις εστίες μετάδοσης. Ας γίνει κριτική. Όμως τα ίδια Μέσα είχαμε και τους προηγούμενους μήνες και με την αγορά ανοιχτή ή μισάνοιχτη. Δεν είχαμε την ίδια έξαρση. Στα Μέσα Μεταφοράς ο κόσμος συνωστίζεται αλλά είναι άγνωστος. Δεν μιλά μεταξύ του, ούτε εξαγριωμένος κραυγάζει συνθήματα - που είναι η χαρά της μετάδοσης.
Οι περισσότεροι του κόμματος διέπονται από «ιδιαίτερη» λογική. Η πρώην υπουργός Σία Αναγνωστοπούλου, στα τηλεπαράθυρα διερωτήθηκε αν η κυβέρνηση έχει μετρήσει την επιδημιολογική επίπτωση… της παρέλασης. Μένεις άναυδος. Ήταν η ίδια που εν αγωνιστική μεθέξει προέτρεπε: «Η Νέα Σμύρνη δείχνει το δρόμο. Οι πολίτες υπερασπίζονται τις γειτονιές τους από τον κυβερνητικό αυταρχισμό. Όλη η Ελλάδα ενώνει τη φωνή της με αυτή της Νέας Σμύρνης»!
Δεν είναι ανησυχία τους η επιδημιολογική επίπτωση της παρέλασης. Το έδειξαν άλλωστε στις «παρελάσεις» των «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη». Πρόβλημά τους είναι η ίδια η παρέλαση, αφού κάθε εθνικό το βαφτίζουν εθνικιστικό. Άλλωστε στο παρελθόν κάποιοι σύντροφοί τους είχαν με ακτιβισμούς προσπαθήσει να παρέμβουν στις παρελάσεις – για να μην θυμηθούμε την ντροπιαστική στάση τους στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης το 2011.
Αρκεί να αντιπολιτευθούν ακόμη και αν εκθέτουν τη χώρα. Ο ευρωβουλευτής Στέλιος Κούλογλου κατέθεσε επίκαιρη ερώτηση στην Κομισιόν -και όχι ένας βουλευτής στην ελληνική Βουλή- σχετικά με «υπέρμετρη χρήση βίας το προηγούμενο διάστημα αλλά και μαρτυρίες για απαγωγές λατινοαμερικανικού τύπου και τα βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ», με αφορμή συνέντευξη νεαρού συλληφθέντος, σε φιλική εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ!
Απάντησε βέβαια η αστυνομία. Και ναι μεν με τις δηλώσεις της Αστυνομίας οφείλει κάποιος να είναι επιφυλακτικός, όμως στην παρούσα μιλούσε με στοιχεία που δεν διαψεύστηκαν: «Ούτε ο ίδιος, ούτε η δικηγόρος του με την οποία είχαν ανεμπόδιστη επικοινωνία, εξέφρασαν οποιαδήποτε καταγγελία για βασανισμό ή κακοποίηση, ούτε επιθυμία να εξετασθεί ή να μεταφερθεί σε οποιοδήποτε νοσηλευτικό ίδρυμα για την παροχή πρώτων βοηθειών».
Και εντάξει, ο νεαρός ήθελε να κάνει το κομμάτι του, η εφημερίδα που φιλοξένησε τη συνέντευξη κρίνεται από το κοινό της (όπως και όλοι μας), και λογαριασμό δεν θα μας δώσει. Ο ευρωβουλευτής όμως που εκπροσωπεί τη χώρα, πόσο ηθικό θεωρεί να την εκθέτει ως χώρα λατινοαμερικάνικων απαγωγών; Τόσα χρόνια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ποτέ οι ευρωβουλευτές της Αριστεράς δεν είχαν επιτεθεί στην ίδια τους τη χώρα, όπως κάνει η παρούσα ευρωομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Απόδειξη ότι και ο Παπαδημούλης είχε άλλη, πιο συνετή, συμπεριφορά τα προηγούμενα χρόνια. Για τότε λέμε που δεν κάρφωνε συναδέλφους του επειδή μετείχαν στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία.
Δεν είναι μόνο απελπισμένοι. Κυρίως σκέπτονται διαφορετικά.
