Υπάρχουν σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι που έχουν μεν παντρευτεί, αλλά διστάζουν να κάνουν έστω ένα παιδί. Το πρόβλημα είναι πολύπλοκο και δεν έχει σχέση μόνο με την ακρίβεια. Έχει πανευρωπαϊκές διαστάσεις, αν και η Ελλάδα τείνει να γίνει κι εδώ πρωταθλήτρια. Η ουσία είναι ότι η χώρα «εξαφανίζεται». Κι εδώ έχουμε τρία προβλήματα: τα επιδόματα δεν αποδίδουν σε άλλες χώρες, οι λατρεμένοι μας γείτονες μας περιμένουν να πέσουμε σαν ώριμο φρούτο και η μετανάστευση δεν είναι λύση αν πρόκειται να μετατρέψουν την Ελλάδα σε χαλιφάτο…
Επιμένουμε πάλι και πάλι στο θέμα αυτό, επειδή στο τέλος δεν έχει σημασία κάτι άλλο. Για να το πούμε διαφορετικά: Ουδεμία πρόοδος στα θέματα της Οικονομίας δεν έχει νόημα, όταν σε εικοσιπέντε χρόνια από σήμερα θα είμαστε με το ζόρι 7 με 7,5 εκατομμύρια ψυχές και μάλιστα με τα δύο τρίτα να έχουμε ήδη περάσει στη γεροντική ηλικία.
Αυτά τα έχετε ακούσει και άλλες φορές. Το θέμα είναι τι κάνουμε! Πώς το αντιμετωπίζουμε. Τι μέτρα παίρνουμε σήμερα! Σήμερα, διότι αύριο θα είναι αργά. Όποιος έχει αμφιβολίες, δεν έχει παρά να αναζητήσει σχόλια στα τουρκικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι αγαπητοί μας γείτονες δεν έχουν λόγο να σπαταλήσουν μία σφαίρα. Θα μας καταπιούν στον κατάλληλο χρόνο.
Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν υπάρχουν ανέξοδες λύσεις. Ότι η επίλυση των προβλημάτων έχει πάντοτε κόστος. Το θέμα είναι να πρόκειται πράγματι για επίλυση και να μην πετάμε τα χρήματά μας σε ένα πηγάδι δίχως πάτο.
Είναι βέβαιο ότι η ακρίβεια ταλαιπωρεί κάθε οικογένεια και ένα νέο ζευγάρι αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό την όλη κατάσταση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το πρόβλημα θα λυθεί μόνο με οικονομικά κίνητρα. Αυτά θα βοηθήσουν, αλλά είναι αμφίβολο ότι θα είναι καταλυτικά στην κατεύθυνση της αντιμετώπισης του θέματος. Επίσης, δεν είναι βέβαιο ότι τα οικονομικά μας θα μας βοηθήσουν να μοιράζουμε χρήματα. Κυρίως από εδώ και πέρα.
Εκείνο που έχουμε επίσης δεδομένο είναι ότι στην εποχή της κρίσης πολλά ελληνόπουλα εγκατέλειψαν τη χώρα σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής στο εξωτερικό. Και ναι μεν θα συμφωνήσουμε όλοι ότι θα πρέπει τα παιδιά αυτά να τα φέρουμε πίσω, αλλά δεν έχουμε καταλήξει στο «πώς». Δεν το έχουμε καν συζητήσει, δεν μας έχει απασχολήσει.
Και ένα ακόμη δεδομένο είναι ότι πολλές φορές ενσωματώναμε πληθυσμούς. Με μια σημαντική διαφορά! Οι περισσότεροι είχαν ένα συνδετικό κρίκο με την Ελλάδα. Ας πούμε οι ομογενείς από την πρώην Σοβιετική Ένωση είχαν την αίσθηση ότι ήταν Έλληνες, ακόμη κι αν δεν μιλούσαν τότε τα ελληνικά. Οι κυβερνήσεις του παρελθόντος έκαναν αυτήν την άσκηση, πού υπήρχαν Έλληνες και πώς μπορούσαν να τους προσελκύσουν στη χώρα. Δεν ξέρουμε αν οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης έχουν επαναλάβει μια τέτοια άσκηση. Επιπλέον, δεν είναι βέβαιο ότι έχουμε πλέον τόσες πολλές εστίες συνειδητοποιημένων Ελλήνων στο εξωτερικό, όπως στο παρελθόν. Ο χρόνος έχει αφομοιώσει πολλούς εξ αυτών στις κοινωνίες που ζουν.
Μήπως η λύση βρίσκεται στην προσέλκυση άλλων πληθυσμών; Κι αν ναι, ποιων πληθυσμών και με τι χαρακτηριστικά; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικά δύσκολο θέμα, το οποίο και απαιτεί ευρεία συναίνεση. Τόσο σε επίπεδο πολιτικών δυνάμεων, όσο και κοινωνίας. Ειδικά στην κοινωνία θα πρέπει να υπάρξει μια μεγάλη εκστρατεία πληροφόρησης, για να αντιμετωπιστούν οι ακραίοι ξενοφοβικοί που δηλητηριάζουν με τη ρητορική τους. Η χώρα καταστρέφεται και απειλείται σοβαρά με μια μεγάλη, συγκλονιστική ήττα σε όλα τα επίπεδα. Αν δεν υπάρξει άμεση δράση το πρόβλημα θα είναι σε λίγο μη αναστρέψιμο.
Θανάσης Μαυρίδης
